Ήταν κάποτε η Λαίλαπα

Από την έντυπη έκδοση

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

Μόλις έρχονται οι φωτιές, αρχίζουν της λαίλαπας οι ομορφιές. Ενώ «το πυρ νέμεται την συνοικίαν ένθα εξερράγη και οι καιόμενοι αναμένουσι μετ' αγωνίας τους Μεσσίας πυροσβέστας», και όχι αστυνομικούς με ποτιστήρια και πολιτικούς στα επιχειρησιακά κέντρα, αναμένω την επανάληψη της τυποποιημένης έκφρασης «μετωπική για τις φωτιές», αλλά κυρίως «πύρινη λαίλαπα».

Tι στο κακό είναι, το ξέρουμε, κάθε φορά που βλέπουμε τον ουρανό να βάφεται κόκκινος. Λέξη πανάρχαια. Στη ραψωδία Μ της Ιλιάδας, «οι δ' επ' επάλξεις βαίνον ερεμνή λαίλαπι ίσοι», και στη μετάφραση Καζαντζάκη-Κακριδή, «στων πύργων τα μπροστήθια ανέβαιναν σα μελανό δρολάπι».

Απέδωσαν με το «δρολάπι» τη λαίλαπα. Στη μυθολογία, όμως, ήταν σκυλί, που έφτιαξε ο Ήφαιστος για τον Δία. Σκύλος χαρισματικός, για το γένος του δεν γνωρίζουμε ειδικώς, παρόλο που το χαρίζουμε στο θηλυκό.

Ο Δίας, τι να πω, μάλλον δεν ήταν ζωόφιλος, δεν είχε κι από την Λαίλαπα όφελος και την χάρισε στην Ευρώπη, ναι, την όμορφη κόρη από τη Φοινίκη, που άρπαξε ο ατάσθαλος των θεών. Εκείνη την έδωσε στον Μίνωα, ο οποίος συνέχισε το γαϊτανάκι του «δώρου που δωρίζεται» στην Προκρίδα, σύζυγο του Κέφαλου. Ο Κέφαλος, αφού σκότωσε κατά λάθος την κυρά του, πάσαρε το σκυλί της στον βασιλιά της Θήβας, Αμφιτρύωνα, για να τον βοηθήσει στο κυνήγι μιας αλεπούς. 

Μιας αλεπούς που δεν πιάνεται με ένα σκυλί που δεν χάνει ποτέ θήραμα. Τρεχάλα, δηλαδή, σε έναν κύκλο, που ποτέ δεν κατορθώνει να ολοκληρωθεί. Ακόμη και ο Δίας σ' αυτό το μαρτύριο έδειξε μεγαλοψυχία. Τα ζώα πετρώνει, τον/την Λαίλαπα από την περιπέτεια γλιτώνει. Ούτως ή άλλως σε κανέναν ιδιοκτήτη δεν στεριώνει.

Επιστροφή στην πυρακτωμένη πραγματικότητα. Μπορεί κάποιοι να άφησαν τα σκυλιά τους εγκλωβισμένα στην πύρινη λαίλαπα, αλλά περισσότεροι ήταν όσοι έτρεξαν να τα σώσουν. Κάθε ζωή έχει αξία. Έκκληση της Ειδικής Γραμματείας Προστασίας των Ζώων Συντροφιάς.