Το ποδοσφαιρικό παραμύθι του Ντάρβιν Νούνιες δεν έχει τελειωμό. Από τις φτωχογειτονιές της Ουρουγουάης ο 23χρονος άσος λες και θέλει να υπενθυμίσει σε όλο τον κόσμο την θεωρία του συνονοματού του, Δαρβίνου, περί εξέλιξης.
Το ποδοσφαιρικό παραμύθι του Ντάρβιν Νούνιες δεν έχει τελειωμό. Από τις φτωχογειτονιές της Ουρουγουάης ο 23χρονος άσος λες και θέλει να υπενθυμίσει σε όλο τον κόσμο την θεωρία του συνονοματού του, Δαρβίνου, περί εξέλιξης.
Μία εξέλιξη για τον διεθνή στράικερ που δεν σταματά ποτέ και τον έφερε στο Άνφιλντ, «αναγκάζοντας» την σε γενικές γραμμές «φειδωλή» Λίβερπουλ να ξοδέψει 75 εκατομμύρια ευρώ για να τον αγοράσει από την Μπενφίκα, κάνοντας παράλληλα ευτυχισμένο τον Γιούργκεν Κλοπ.
«Είμαι ευγνώμων προς όλους στον σύλλογο που κατάφεραν να κάνουμε αυτή τη μεταγραφή. Το κλαμπ έδειξε αποφασιστικότητα και φιλοδοξία με αυτή την προσθήκη. Έχουμε πλέον υπέροχες λύσεις για την επίθεση της ομάδας. Δεν υπάρχει καμία πίεση προς τον Ντάργουιν γιατί θα είναι μαζί μας για πολλά χρόνια πλέον και θα φροντίσουμε να καλλιεργήσουμε ακόμα περισσότερο το ταλέντο του», δήλωσε ο Γερμανός προπονητής.
Ο Νούνιες ζει το όνειρό του με την ίδια την ζωή να τον επιβραβεύει για όλους τους κόπους και τις θυσίες των παιδικών του χρόνων, όπου προτεραιότητα για όλη την οικογένεια ήταν το να εξασφαλίσουν τα προς το ζην.
Ο Νούνιες γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου του 1999 στο Αρτίγας της Ουρουγουάης. Ο Βιβιάνο Νούνιες και η Σίλβια Ριμπέιρο, μοχθούσαν καθημερινά για να μπορέσουν να προσφέρουν τα βασικά αγαθά στον μικρό Ντάρβιν και τον αδελφό του Ζούνιορ.
Ο μπαμπάς της οικογένειας δούλευε ως εργάτης σε οικοδομή και η μητέρα αναζητούσε μπουκάλια στους δρόμους και τα σκουπίδια, όπου τα μάζευε και στην συνέχεια τα πουλούσε.
Τα χρήματα που «έμπαιναν» στο σπίτι της οικογένειας ήταν ελάχιστα και ο πάντα ντροπαλός Ντάρβιν μαζί με τον αδελφό του, Ζούνιορ, αποφάσισαν και εκείνοι να ασχοληθούν με την αναζήτηση ενός «καλού» μπουκαλιού, ξοδεύοντας αρκετές ώρες στους δρόμους για να βοηθήσουν την κατάσταση.
Ο Νούνιες έχει μιλήσει για τα παιδικά του χρόνια, ξεχωρίζοντας τον ρόλο της μητέρας του, η οποία πολλές φορές έμενε νηστική για να μπορέσει να εξασφαλίσει την όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική ανάπτυξη των παιδιών της.
«Πολλές φορές ξάπλωνα στο κρεβάτι με άδειο στομάχι, καθώς δεν βρίσκαμε κάθε φορά τα κατάλληλα μπουκάλια. Κοιμόμουν χωρίς να έχω φάει τίποτα όλη την ημέρα . Εκείνη, όμως, που έμενε σχεδόν πάντα νηστική ήταν η μητέρα μου. Ήθελε να διασφαλίσει πως εγώ και ο αδελφός μου θα έχουμε φάει. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ από που προέρχομαι».
naftemporiki.gr