Πετούμενα

Από την έντυπη έκδοση

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

Εκκλήσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ προς «όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ, περιλαμβανομένων Ελλάδας και Τουρκίας, να εργάζονται από κοινού για τη διατήρηση της ειρήνης…» και προτροπές «να επιλύουν τις διαφορές τους με διπλωματικό τρόπο και να αποφεύγουν τη ρητορική που αυξάνει περαιτέρω την ένταση».

Πάλι καλά που υπάρχει το «περαιτέρω», γιατί τα θέατρα και σκηνικά που είχαν στηθεί, πριν από τις δηλώσεις Ερντογάν, προετοιμάζουν για τρύγο προκλήσεων το θέρος.

Τα γελοία «για μένα δεν υπάρχει πια», «δεν θα τον δω ποτέ ξανά» -λες και είν’ ερωτευμένοι πιγκουίνοι, που δεν έχουν γιατρειά- αποτελούν, ουσιαστικά, τη φυσική συνέχεια της τσάρκας των τουρκικών μαχητικών μια ανάσα από την Αλεξανδρούπολη.

Είχε προηγηθεί μπαράζ υπερπτήσεων πάνω από μεγάλα ελληνικά νησιά και έπεται έξοδος τουρκικού ερευνητικού στο Αιγαίο, ενώ ως φαίνεται έχει και το προσφυγικό χρέος. Όπως και τα Βαρώσια, για να μην ξεχνιόμαστε, αλλά η Κομισιόν «δεν μπορεί να προσθέσει κάτι περισσότερο πέρα από την επαναδιατύπωση της θέσης πως ενέργειες που υποσκάπτουν τα ψηφίσματα του Σ.Α. του ΟΗΕ είναι απαράδεκτες».

Το διεθνές δίκαιο κάπου λιάζεται. Έχει μαυρίσει από την έκθεση έως τη δύση. Η πολύφροντις Δύση την ευχή της, ως συνήθως, θα μας χαρίσει και τα όπλα της θα μας πουλήσει.

H Τουρκία θα συνεχίσει. Τις απειλές και τις προκλήσεις. Είτε πάρει, είτε δεν πάρει τα F-16. Είτε το Κογκρέσο την σιγοψήσει -όχι λόγω αξιών και αρχών, μα γιατί βγάζει γλώσσα με τους S 400- είτε το ΝΑΤΟ με ανταλλάγματα την πείσει.

H Τουρκία θα συνεχίσει. Τόσα χρόνια casus belli, κάτι έμαθε το κοπέλι. Η Άγκυρα ξέρει. Είναι όλα γραμμένα στο τεφτέρι. «Σαν να παίζεις σκάκι με ένα περιστέρι», όπως σχολιάζει το New Statesman. Ακόμη κι αν είσαι αστέρι, ο περίστερος, που γρούζει, σκορπάει τα κομμάτια και πετάει σε άλλα γινάτια