Το καπρίτσιο δισεκατομμυρίων του Μπάιντεν και η Ευρώπη της αγωνίας

Του Γρηγόρη Ρουμπάνη

Είναι κρίμα να καταστραφεί η Ευρώπη για ένα καπρίτσιο δισεκατομμυρίων δολαρίων της οικογένειας Μπάιντεν και των γύρω τους. Είναι κρίμα να γράψει η ιστορία ακόμα ένα πολεμικό ολοκαύτωμα στη γηραιά ήπειρο, μόνο και μόνο επειδή η κυρίαρχη οικογένεια των ΗΠΑ ορέγεται κτήσεις προς Ανατολάς.

Αγκομαχάει η ευρωπαϊκή οικονομία όχι μόνο από την άνοδο των τιμών σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο αλλά και από την αβεβαιότητα αν οι ροές προς την ενεργοβόρα βιομηχανία της θα συνεχιστούν κανονικά και με ποιους όρους. Απελπισία κυριαρχεί πια στη γεωργία, την κτηνοτροφία και τα παράγωγά τους από τις τιμές των λιπασμάτων και των ζωοτροφών. Επισιτιστική κρίση τεραστίων διαστάσεων απειλεί την άλλοτε ακμαία και χορτάτη ευρωπαϊκή κοινωνία. Και μια τέτοια κρίση δίνει πάντα το έναυσμα για κοινωνικές συγκρούσεις αμφισβήτησης της κρατούσας πολιτικής κατάστασης, όχι πάντα για καλό, όπως δείχνουν είτε τα ενισχυμένα ποσοστά της ακροδεξιάς κάθε μορφής στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις είτε η ενισχυμένη αποχή των πολιτών από τις δημοκρατικές διαδικασίες.

Αυτός ο κίνδυνος χάους είναι που έφερε τον Εμ. Μακρόν στη θέση να διαφοροποιηθεί από τις ΗΠΑ όσον αφορά τους στόχους της Δύσης απέναντι στη Ρωσία και να ξεκαθαρίσει ότι ένα είδος ολοκληρωτικού πολέμου θα έφερνε την απόλυτη καταστροφή. Θαυμάσια ευκαιρία βρήκε ο Γάλλος πρόεδρος μιλώντας στη Διάσκεψη για το μέλλον της Ευρώπης, στο Στρασβούργο ξεκαθαρίζοντας ότι ευθύνη σημαίνει «να επιτύχουμε μια κατάπαυση του πυρός χωρίς η σύγκρουση να εξαπλωθεί στο υπόλοιπο ευρωπαϊκό έδαφος» προσθέτοντας πως δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει ότι αύριο θα έχουμε μια ειρήνη να οικοδομήσουμε, «ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό». Αν μάλιστα καταφέρει τελικά να συμπαρασύρει και τον Σολτς, τον πρώτο καγκελάριο που προχτές εκστασιαζόταν με την προοπτική ανασύστασης της Βέρμαχτ, ο στόχος μιας νέας ειρηνικής συνύπαρξης θα είναι ακόμα πιο κοντά.

Η αφύπνιση της Ευρώπης είναι εκ των ων ουκ άνευ, αν κοιτάξουμε την ιστορία αυτή στην εκκίνησή της: μπορεί ο Πούτιν να είναι ο κακός στην υπόθεση αυτή (και σ’ άλλες) όμως ο Αμερικανός πρόεδρος δεν είναι καλύτερος. Είχαν που είχαν οι ΗΠΑ στριμώξει τη Ρωσία γύρω-γύρω με τη Νατοποίηση γειτονικών της χωρών, στο τέλος έκαναν και την Ουκρανία κανονικό αμερικανικό ορμητήριο. Με το αζημίωτο μάλιστα καθώς μερικοί Αμερικάνοι ολιγάρχες (αυτοί είναι «καλοί», δεν είναι σαν τους Ρώσους), μεταξύ των οποίων και ο γιος του προέδρου, σαν πολλά να έχουν βγάλει από επιχειρηματικές δραστηριότητες που δεν καλύπτονται όλες από το νόμο και το διεθνές δίκαιο. Πάει, τις σκέπασαν οι καπνοί του πολέμου, όπως σκεπάζουν τα δισεκατομμύρια δολάρια που κερδίζει η αμερικανική αμυντική βιομηχανία στην πλάτη των δύστυχων Ουκρανών, που βλέπουν τώρα την πατρίδα τους να γίνεται προτεκτοράτο των ΗΠΑ στο βωμό της αντίστασης στον Ρώσο εισβολέα. Χοντρό το παιχνίδι, στο τέλος του οποίου κανένας από τους σοβαρούς αναλυτές δεν αποκλείει η Μόσχα να χάσει τα λιγότερα από όσα όλες μαζί οι χώρες δυτικά των Ουραλίων.

Αδιαφορούν οι άρχοντες του πολέμου και προς το παρόν οι αμερικανικές δημόσιες σχέσεις μοιράζουν στον αγχωμένο κόσμο τα χαμόγελα πότε της ευειδούς Αντζελίνα Τζολί και πότε της καλοντυμένης Ζιλ Μπάιντεν περιοδεύουσες στις καταστραμμένες περιοχές πλησίον της εμπόλεμης ζώνης κοιτάζοντας με την απορία στα έκπληκτα μάτια τους επίσης καταστραμμένους ανθρώπους «πώς τα καταφέρνουν άραγε αυτοί οι δύστυχοι;». Μόνο οι ίδιοι το ξέρουν, καθώς ούτε τα χαμόγελα μπορούν να ανοίξουν το δρόμο στο ουκρανικό στάρι να διοχετευτεί στη διεθνή αγορά προς όφελος όλων, ούτε να γυρίσουν πίσω στα σπίτια και τις δουλειές τους και να συνεχίσουν την πολύτιμη καθημερινότητά τους εκεί που την άφησαν.

Υπό τις παρούσες συνθήκες ιστορική είναι η ευκαιρία που επωμίζεται ο Έλληνας πρωθυπουργός επισκεπτόμενος εντός λίγων 24ωρων την Ουάσιγκτον για συνομιλίες με τον Τζο Μπάιντεν. Είναι ο πρώτος Ευρωπαίος ηγέτης που συναντά στη συγκεκριμένη συγκυρία και οφείλει να το εκμεταλλευτεί αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος έχει και μια ιδιαίτερη σχέση με τον Μακρόν, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται. Να του μιλήσει μαζί με τα ελληνικά ενδιαφέρονται και για τα ευρωπαϊκά:

• Να του μιλήσει για την αγωνία στην πολεμοπαθή ήπειρο.
• Να του μιλήσει για το χάλι το μαύρο στην ελληνική αγορά και τις εφιαλτικές προοπτικές που έχει η υπόθεση «ανάπτυξη».
• Να του μιλήσει και για την πέραν πάσης λογικής απρέπεια των ΗΠΑ να νομιμοποιήσουν, χάριν της ουκρανικής κρίσης, την τουρκική ανομία στο Αιγαίο και την Κύπρο έναντι ενός επωφελούς για την Άγκυρα παζάρι ρόλων στο «νέο κόσμο», έτσι όπως τον σχεδιάζουν τα επιτελεία οικοδόμησης της μετά την παγκοσμιοποίηση εποχής.
• Να μιλήσει για όλα αυτά και στο αυστηρό Κογκρέσο, το μόνο σώμα που, όπως έχει φανεί και στο παρελθόν, μπορεί να κοντρολάρει τις όποιες προεδρικές αυθαιρεσίες. 

Είναι απαραίτητο, γιατί θα καταστρέψει την Ευρώπη ολόκληρη το σύστημα εξουσίας της Ουάσιγκτον έτσι όπως το πάει. Είναι τραγικά ανησυχητικό να ανατρέπει ριζικά τους μεταπολεμικούς κανόνες ανάπτυξής της και να τη στρέφει πάλι προς τη στρατικοποίηση και τους εξοπλισμούς.