Παραμονές της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, όταν ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν αμφισβήτησε την ύπαρξη της γειτονικής του χώρας, απηχούσε τις απόψεις ενός φιλοφασιστικού προσώπου από το παρελθόν της Ρωσίας.
Παραμονές της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, όταν ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν αμφισβήτησε την ύπαρξη της γειτονικής του χώρας, απηχούσε τις απόψεις ενός φιλοφασιστικού προσώπου από το παρελθόν της Ρωσίας.
Ο λόγος για τον Ιβάν Ίλιν, φιλόσοφος οπαδός του ολοκληρωτισμού και λάτρης της βίας, τα γραπτά του οποίου «ξεθάφτηκαν» τη δεκαετία του 1990 και χρησίμευσαν ως κάλεσμα στα όπλα για την ανάσταση της ρωσικής αυτοκρατορικής εξουσίας. Το μέσο για αυτό τον σκοπό είναι ένας ισχυρός, ολοκληρωτικός ηγέτης, τον οποίο ο Ίλιν περιγράφει ως ένα «τσάρο» που θα οδηγήσει τη Ρωσία «στη μεγάλη ιστορική μάχη μεταξύ των υπηρετών του Θεού και των δυνάμεων της κόλασης».
Ο Πούτιν δεν έχει κρύψει την αδυναμία του για τα αναγνώσματα του Ίλιν. Ούτε για τον ίδιο, γι’ αυτό άλλωστε και προχώρησε στον επαναπατρισμό των οστών του, αποδίδοντας τιμή σε ένα πρόσωπο η ιδεολογία του οποίου δεν είχε χώρο στη Σοβιετική Ένωση, οπότε και έζησε.
Ο Ρώσος πρόεδρος απορρόφησε αυτό το όραμα ως πολιτικό και πνευματικό του καθήκον, αναφέρει το Spectator, εξηγώντας: Στην ετήσια ομιλία του στην Ομοσπονδιακή Συνέλευση το 2006, αναγνώρισε το χρέος του «στον διάσημο Ρώσο στοχαστή Ιβάν Ίλιν». Το 2014, η ‘«Η αποστολή μας» του Ίλιν έγινε απαραίτητο ανάγνωσμα για τους περιφερειακούς κυβερνήτες του Πούτιν. Η Τατιάνα Σαένκο, κοινοβουλευτική βουλευτής, ανέφερε ότι ο Ίλιν υποστήριξε την προσάρτηση της Κριμαίας ως απαραίτητη προϋπόθεση για την «αναγέννηση και ανάσταση» της Ρωσίας.
«Σημάδια» του Ίλιν δεν φέρει όμως μόνο ο Πούτιν. Όταν ο στενός σύμμαχος του Πούτιν και πρώην πρόεδρος της Ρωσίας, Ντμίτρι Μεντβέντεφ, δήλωνε ότι η φιλοδοξία του Ρώσου προέδρου είναι «να χτίσει επιτέλους μια ανοιχτή Ευρασία, από το Βλαδιβοστόκ μέχρι τη Λισαβόνα», ευθυγραμμιζόταν και αυτός με τον Ίλιν και τους διαδόχους του.
Ένας από αυτούς τους διαδόχους είναι ο Αλεξάντρ Ντούγκιν, εθνικιστής ιδεολόγος και πρώην λέκτορας στο κρατικό πανεπιστήμιο της Μόσχας, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί «το μυαλό του Πούτιν». Σε συνέντευξή του το 2008 στους Los Angeles Times το 2008, ο Ντούγκιν αποκάλυψε πως αρχικά δεν τον είχε πείσει ο Πούτιν, αλλά άλλαξε γνώμη μετά την εισβολή στη Γεωργία. Έκτοτε ο Πούτιν απολαμβάνει την απόλυτη υποστήριξη του Ντούγκιν.
Τι σημαίνει όμως η Δύση για τον Ντούγκιν; Η Δύση, και κυρίως οι Ηνωμένες Πολιτείες, είναι «το βασίλειο του αντίχριστου». Πιστεύει ότι η Δύση θέλει να καταστρέψει τη Ρωσία, να τη βυθίσει στην «άβυσσο του χάους και της διαφθοράς».
Να σημειωθεί ότι τον προηγούμενο μήνα έγινε γνωστό ότι οι μυστικές υπηρεσίες της Γερμανίας επί μακρόν χρονικό διάστημα καταγράφουν τις επαφές του με δεξιούς εξτρεμιστές στην Ευρώπη. «Το Κέντρο αναλύσεων Κατέχον του οποίου ηγείται ο Αλεξάντρ Ντούγκιν, είναι ένα ακροδεξιό think tank, που βασίζεται σε αντιδυτικές και αντιφιλελεύθερες ιδέες. Μοτίβο του κέντρου είναι η δημιουργία ενιαίου πολιτιστικού χώρου των χριστιανών ορθόδοξων Ρώσων, καθώς και η ρωσική κυριαρχία στα ευρύτερα εδάφη της Ευρώπης και της Ασίας» είχε απαντήσει τότε η γερμανική κυβέρνηση.
Ο Ντούγκιν οραματίζεται μια Ρωσία που έχει απορροφήσει τη Λευκορωσία, το Καζακστάν και την Ουκρανία. Δεν μένει όμως μόνο εκεί. Αναμένει μια αποκαλυπτική μάχη μεταξύ των δυνάμεων του καλού (Ρωσία) και του κακού (της Δύσης). Η έννοια της Ρωσίας ορίζεται από αυτόν τον αγώνα όπου η «τελευταία σκέψη του Θεού» θα πραγματοποιηθεί μέσω του ρωσικού λαού. Αυτή η σκέψη είναι «η σκέψη του τέλους του κόσμου». Αυτό το όραμα της πολιτικής δεν θα προκύψει με δική του βούληση. Θα προκύψει μέσω του πολέμου, τον οποίο ο Ντούγκιν αποκαλεί «ο πατέρας των πραγμάτων».
naftemporiki.gr