Το σκοτεινό, μυστηριακό μα και ρεαλιστικό, νέο έργο του Βασίλη Μαυρογεωργίου, «Μοτέλ», παρουσιάζεται, σε σκηνοθεσία του συγγραφέα του, στη σκηνή της οδού Φρυνίχου του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν [Φρυνίχου 14, Πλάκα]. Ο σκηνοθέτης, ηθοποιός και δραματουργός Βασίλης Μαυρογεωργίου, μίλησε μαζί μας.
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Το σκοτεινό, μυστηριακό μα και ρεαλιστικό, νέο έργο του Βασίλη Μαυρογεωργίου, «Μοτέλ», παρουσιάζεται, σε σκηνοθεσία του συγγραφέα του, στη σκηνή της οδού Φρυνίχου του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν [Φρυνίχου 14, Πλάκα].
Ο σκηνοθέτης, ηθοποιός και δραματουργός Βασίλης Μαυρογεωργίου, μίλησε μαζί μας.
Να ξεκινήσουμε με λίγα λόγια σας για την υπόθεση του έργου;
«Μια νέα γυναίκα δολοφονείται σε ένα μοτέλ. Η ιστορία, όμως, ξεκινάει όταν φτάνει εκεί ένας άντρας που αναλαμβάνει να επαναφέρει σε λειτουργική κατάσταση το δωμάτιο, στο οποίο έγινε η δολοφονία. Εμείς παρακολουθούμε τα πρόσωπα που ζουν στο μοτέλ και τα γεγονότα που εξελίσσονται. Μια περίεργη σχέση αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ αυτόν τον άντρα και την κόρη του ιδιοκτήτη, που έχει μια αντισυμβατική και ανεξέλεγκτη προσωπικότητα».
Κάποια κεντρικά θέματα που πραγματεύεται στον πυρήνα του;
«Το κεντρικό θέμα του έργου είναι η σχέση μεταξύ των δύο φύλων και οι ρόλοι που, ακόμα και άθελά μας, παίζουμε μέσα σε μια σύμβαση, όπως είναι ο γάμος. Κατά πόσο είναι εφικτό δύο άνθρωποι να σταθούν “καθαροί” ο ένας απέναντι στον άλλο χωρίς η επικοινωνία τους να μολύνεται από προσδοκίες, συμβάσεις, αντιλήψεις και από οτιδήποτε μια κοινωνία αναγνωρίζει ως φυσιολογικό και το αφομοιώνει. Μπορούμε άραγε να επικοινωνήσουμε πραγματικά ή υπάρχει πάντα ανάμεσά μας ένα αγεφύρωτο χάσμα. Το έργο ασχολείται με την πατριαρχία, τη διαφορετικότητα, τον άπιαστο έρωτα, και με το τι σημαίνουν οι λέξεις “οικογένεια” και “ελευθερία”».
Ένα φτηνό μοτέλ -γύρω του ένα πυκνό δάσος, μια σκοτεινή λίμνη, μια μικρή πόλη γεμάτη μυστικά· μια δολοφονία· κι ένα λίγο περίεργο κορίτσι μαζί με έναν άντρα με περίεργο επάγγελμα. Το σκηνικό μοιάζει αρκετά εφιαλτικό, ζοφερό. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το έργο αστυνομικό, έργο μυστηρίου, θρίλερ;
«Ναι, έχει την δομή και την πλοκή ενός αστυνομικού μυστηρίου. Είναι η συνθήκη μέσα στην οποία ήθελα να χτιστούν οι σχέσεις των προσώπων και, με κάποιον τρόπο, τα στοιχεία της υπόθεσης να σχετίζονται με τις αδυναμίες τους και τα πάθη τους. Θα μπορούσε κάποιος να ψάχνει στοιχεία όσο εξελίσσεται η υπόθεση του έργου, να κάνει συνδέσεις για να βγάλει συμπεράσματα σχετικά με τους ενόχους ενώ ταυτόχρονα να ανακαλύπτει την ψυχολογία των προσώπων. Ήθελα πολύ να γράψω ένα σκοτεινό παραμύθι, που σε φέρνει αντιμέτωπο με πολύ ρεαλιστικά ερωτήματα».
Κάτι που λειτούργησε ως έναυσμα για το στήσιμο της συγκεκριμένης υπόθεσης -μια επιθυμία, σκέψη, εμπειρία, ανάγκη ίσως;
«Μέσα στην περίοδο της καραντίνας οι περισσότερες ειδήσεις που εμφανίζονταν ήταν αστυνομικού περιεχομένου. Παρακολουθούσαμε κάθε εβδομάδα και έναν καινούργιο τόπο εγκλήματος να εμφανίζεται σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Ορισμένες φορές μου έκαναν πολλή εντύπωση οι τίτλοι των ειδήσεων: “η ζήλια των ώθησε στα άκρα”, “δεν άντεξε στην ιδέα του διαζυγίου”, “τι στα αλήθεια κρυβόταν πίσω από την σχέση τους” κ.ά. Στην τηλεόραση ακούγαμε αναλυτές να περιγράφουν τα γεγονότα και όλοι γινόμασταν εν δυνάμει ντετέκτιβ για να λύσουμε το μυστήριο. Το σκηνικό, όμως, ήταν πάντοτε το ίδιο. Ένας άντρας σκοτώνει μια γυναίκα. Κι όσους λόγους κι αν αναζητούμε στη σχέση και την ιστορία των συγκεκριμένων ανθρώπων, ίσως τα βαθύτερα αίτια να εδρεύουν σε μια πατροπαράδοτη αντίληψη για τον τρόπο που πρέπει να ζούμε. Πατριαρχικά κατάλοιπα, καμουφλαρισμένα σε έναν σύγχρονο τρόπο ζωής».
Διαβάζουμε ότι «το έργο κινείται από τους αντιήρωες» -πείτε μας κάτι παραπάνω για αυτό.
«Με ενδιαφέρουν πολύ οι άνθρωποι που δεν μπορείς να τους αποκρυπτογραφήσεις εύκολα. Οι αλλιώτικοι, οι ασυμβίβαστοι. Που δεν μπορείς να τους κατατάξεις κάπου. Είναι συνήθως αυτοί που οι υπόλοιποι, οι “φυσιολογικοί”, βιάζονται να τους κολλήσουν ταμπέλες, γιατί φαίνονται αλλόκοτοι, μοιάζουν απειλητικοί για το κοινωνικό κατεστημένο. Κι ίσως είναι κατά μία έννοια. Ίσως είναι αυτοί που έχουν στο βλέμμα τους έναν καθρέφτη, στον οποίο αντικατοπτρίζεται η απάνθρωπη πλευρά της κοινωνίας μας. Που μας αναγκάζουν να δούμε αυτά που δεν θέλουμε να ξέρουμε για τους εαυτούς μας. Μας οδηγούν, αν καταφέρουμε να είμαστε ειλικρινείς, να πάμε ένα βήμα μπροστά».
Κάποια κεντρικά στοιχεία σας σκηνοθεσίας σας;
«Βασίστηκα πολύ στην ομάδα των ηθοποιών, η οποία είναι πραγματικά εξαιρετική. Γιατί σκηνοθετικά, η προσέγγιση του έργου απαιτούσε να δουλευτεί σε πολλά επίπεδα και με ψυχαναλυτική ματιά. Η υποκριτική έπρεπε να μπορεί να συμπεριλάβει το εμφανές, αυτό δηλαδή που μας αφήνει να δούμε ο κάθε ρόλος, αλλά κι αυτό που κρύβει με επιδεξιότητα. Οπότε, σκηνοθετικά ήθελα να βρεθεί ο τρόπος να αποτυπωθούν όλα όσα ξέρει και μοιράζεται μαζί μας ο κάθε χαρακτήρας, όλα όσα κρατάει μυστικά αλλά κι αυτά που κουβαλάει σαν βιώματα, χωρίς να το γνωρίζει συνειδητά».
Πείτε μας μια ατάκα, έναν διάλογο ή περιγράψτε μας μια σκηνή από το έργο –ό,τι σας έρθει πρώτο στον νου.
«“Ίσως να ανακαλύψαμε κάτι που δεν υπάρχει”».
Σκηνοθέτες, δημιουργοί, ερμηνευτές, έργα που σας έχουν καθορίσει;
«Οι Queen, ο Ταρκόφσκι, ο Μπουκόφσκι, ο Ταραντίνο, ο Μπωντλέρ, ο Μάρτιν Μακ Ντόνα, “Στην εξοχή” του Μάρτιο Κριμπ, “Η Αρχή του Αρχιμήδη” του Ζουζέπ Μαρία Μιρό. Τι άλλο να πω; Είναι πολλά. Η λίστα είναι μεγάλη και ασυνάρτητη».
Μια χρήσιμη συμβουλή που σας έχουν δώσει;
Η δασκάλα μου, η Νέλλη Καρρά, λέει πολλές φορές: “Μην βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα”».
Ένα βιβλίο που διαβάσατε τελευταία και σας άρεσε;
«Ένας πολύ καλός μου φίλος, μου χάρισε πρόσφατα το βιβλίο “Ο άνθρωπος που έγινε θεός” του Ζεράρ Μεσαντιέ. Μιλάει για τη ζωή του Χριστού μέσα από μια φιλοσοφική οπτική και αναλύει την πολιτική ανάγκη που υπάρχει, ορισμένες φορές, για την εμφάνιση ενός μεσσία που θα λύσει όλα μας τα προβλήματα».
Κι ένα αγαπημένο, που θα θέλατε να διαβάσετε ξανά;
«Υπάρχουν βιβλία που διαβάζω ξανά και ξανά ανά περιόδους στη ζωή μου. Ένας αγαπημένος συγγραφέας είναι ο Ντέιβιντ Σεντάρις. Κάθε φορά λέω: “μα πόσο έξυπνος είναι αυτός ο άνθρωπος” και γελάω απίστευτα. Επίσης, σίγουρα κάποια στιγμή έχω στο μυαλό μου να ξαναδιαβάζω “Τον άρχοντα των δαχτυλιδιών”».
Ταυτότητα Παράστασης
Κείμενο- Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Σκηνικά - Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου
Επιμέλεια Κίνησης: Πάρης Μαντόπουλος
Σκηνική Πάλη: Θάνος Δερμάτης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Καλή Βοϊκλή
Βοηθός Σκηνογράφου-Ενδυματολόγου: Μαρία Παπαδοπούλου
Κατασκευή Σκηνικού: Νίκος Δεντάκης
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Εκτέλεση Παραγωγής: Μαριλένα Μόσχου
Ερμηνεύουν: Νίκος Αλεξίου, Κλέλια Ανδριολάτου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Ιωάννα Μαυρέα, Ελευθερία Παγκάλου, Χρήστος Σαπουντζής
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη 7 μ.μ., Πέμπτη 9 μ.μ., Παρασκευή-Σάββατο 8.30 μ.μ., Κυριακή 6 μ.μ.