Σε σημερινό άρθρο του naftermporiki.gr δημοσιεύτηκε μια νεότερη εκδοχή των ερευνητών για το φαινόμενο μείωσης του μήκους στα άνω άκρα των Τυραννοσαύρων, που συντελέστηκε πριν από δεκάδες εκατομμύρια χρόνια. Διαβάζοντας το άρθρο, δεν μπόρεσα να αποφύγω μια συνειρμική αναγωγή σε άλλες μεταλλάξεις που, επίσης σιωπηρά αλλά αποτελεσματικά, πρέπει να συντελούνται στα έγκατα της ύπαρξής μας, όσο ανυποψίαστοι διάγουμε τους βίους μας, ο καθένας όπως ξέρει και μπορεί.
Της Χριστίνας Χρυσανθοπούλου
[email protected]
Σε σημερινό άρθρο του naftermporiki.gr δημοσιεύτηκε μια νεότερη εκδοχή των ερευνητών για το φαινόμενο παράταιρης μείωσης του μήκους στα άνω άκρα των Τυραννοσαύρων, που συντελέστηκε πριν από δεκάδες εκατομμύρια χρόνια.
Με πρόσφατη μελέτη τους, οι παλαιοντολόγοι αποδίδουν τη σταδιακή σμίκρυνση στα χέρια των δεινοσαύρων εκείνης της εποχής, στην ανάγκη προστασίας από τους όμοιούς τους, την ώρα κατασπάραξης της κοινής λείας. Καθώς οι γίγαντες έπεφταν πεινασμένοι πάνω στο θήραμα, μαζί με αυτό, απέκοπταν βιαίως και χέρια από άλλα μέλη της αγέλης.
Για να τους προστατεύσει λοιπόν, η φύση «διέταξε» την ελάττωση στις διαστάσεις των άνω άκρων τους οδηγώντας σε μια αξιοσημείωτη δυσμορφία που προβλημάτισε τους σύγχρονους επιστήμονες. Πρόκειται για μια σταδιακή μεταβολή που πραγματοποιήθηκε αθόρυβα, μέσα από μια διαδικασία αργή αλλά πείσμωνα και σύμφωνη με τη θεωρία της εξέλιξης, με στόχο την επιβίωση.
Διαβάζοντας το άρθρο, δεν μπόρεσα να αποφύγω μια συνειρμική αναγωγή σε άλλες μεταλλάξεις που, επίσης σιωπηρά αλλά αποτελεσματικά, πρέπει να συντελούνται στα έγκατα της ύπαρξής μας, όσο ανυποψίαστοι διάγουμε τους βίους μας, ο καθένας όπως ξέρει και μπορεί.
Και αναρωτιέμαι ποιος μηχανισμός παραμόρφωσης με στόχο την προσαρμογή έχει μπει σε λειτουργία προκειμένου να την βγάλουμε καθαρή σε έναν κόσμο που γεννά αγωνίες, αμφιβολίες, αμηχανίες και συναισθήματα με το στερητικό α σε επανάληψη;
Πόλεμος και ανατιμήσεις, ιοί και μεταλλάξεις, κοινωνικές συγκρούσεις και οικονομικές αναταράξεις.
Πώς ο μέσος άνθρωπος, αντιμέτωπος με όλα τα παραπάνω που αλλάζουν χέρια σε μια σκυταλοδρομία που δείχνει να μην έχει τερματισμό, να μην ενεργοποιήσει μια συρρίκνωση ψυχική, εσωτερική, δυσδιόρατη αλλά κραταιά;
Συρρίκνωση όχι στα χέρια που απλώνουν να πιάσουν την τροφή, όπως των Τυραννόσαυρων, αλλά στα «άκρα» που απλώνουν να πιάσουν το όνειρο, την ελπίδα, την φιλοδοξία, τη χαρά.
Αν κάτι δεν αλλάξει, φοβάμαι πως οι μελετητές του μέλλοντος θα στέκονται πάνω από τα απομεινάρια του ανθρώπινου είδους, όπως το ξέρουμε σήμερα, προσπαθώντας να εντοπίσουν στα ίχνη της ιστορίας τις αιτίες των δικών μας μεταλλαγών.