Tο νέο έργο της Σαλίνας Γαβαλά, «Πάρτυ γενεθλίων», ανεβαίνει στο θέατρο Άλσος. Σε σκηνοθεσία Φίλιππου Σοφιανού, η Σαλίνα Γαβαλά ερμηνεύει και τραγουδά για τέσσερις παραστάσεις στις 9, 10, 16 και 17 Απριλίου [Ευελπίδων 4, Αθήνα - Πεδίον του Άρεως].
Tο νέο έργο της Σαλίνας Γαβαλά, «Πάρτυ γενεθλίων», ανεβαίνει στο θέατρο Άλσος. Σε σκηνοθεσία Φίλιππου Σοφιανού, η Σαλίνα Γαβαλά ερμηνεύει και τραγουδά για τέσσερις παραστάσεις στις 9, 10, 16 και 17 Απριλίου [Ευελπίδων 4, Αθήνα - Πεδίον του Άρεως].
Η συγγραφέας, ηθοποιός και τραγουδοποιός μίλησε μαζί μας.
Πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας έργο.
«Είναι ένα μιούζικαλ δωματίου, μια μουσικοθεατρική παράσταση αυτοβελτίωσης, ένα σύνθετο θέαμα-ακρόαμα, για φωνή, πιάνο, κόντρα μπάσο, video Art και ολογράμματα… Είναι μια συνέχεια της παράστασης “Όνειρα γλυκά”, που είχα ανεβάσει πριν τρία χρόνια. Το νέο έργο είναι στο ίδιο ύφος αφού συνδυάζει το θέατρο, τη μουσική, την ποίηση αλλά και την τεχνολογία των ολογραμμάτων, σε ένα ταξίδι αυτοβελτίωσης και αυτογνωσίας!
Είναι ένα πάρτυ, όπου ο θεατρικός λόγος της εορτάζουσας ενώνεται με γνωστά τραγούδια, διασκευασμένα για πιάνο και κοντραμπάσο. Η ηρωίδα περνά την ημέρα των γενεθλίων της απομονωμένη στο σπίτι. Διαβάζει, γράφει, τραγουδάει και “συνομιλεί” με γνωστά βιβλία και συγγραφείς, όταν εντελώς ξαφνικά αρχίζουν οι επισκέψεις… Πρόσωπα της ζωής της, αγαπημένα και μη, με τα οποία έχει ανοιχτούς λογαριασμούς, καθώς και ρόλοι από θεατρικά έργα. Η πιο απροσδόκητη “επίσκεψη” είναι εκείνη του παιδικού της εαυτού… Έτσι, με την τεχνολογία των ολογραμμάτων εμφανίζονται επί σκηνής, ο Φίλιππος Σοφιανός στον ρόλο του πατέρα, ο τραγουδιστής Γιώργος Καραδήμος στον ρόλο του “πρώην”, ο συγγραφέας Θανάσης Χειμωνάς στον ρόλο του Άμλετ και η μικρή Ειρήνη στον ρόλο του παιδικού εαυτού…»
Πώς προέκυψε ο τίτλος;
«Το έργο ουσιαστικά διαδραματίζεται στα γενέθλια, που είναι για όλους μας η προσωπική μας πρωτοχρονιά, σαν μια ζυγαριά που ισορροπεί από τη μια στη γιορτή και από την άλλη στον απολογισμό. Έτσι, η ηρωίδα ζυγίζει τις πληγές της και αποφασίζει να “ξαναγράψει” την ιστορία της, τις σχέσεις της, για να συμφιλιωθεί με όσα την πλήγωσαν στο παρελθόν κι όσα τη φοβίζουν στο μέλλον και με αυτόν τον τρόπο, ουσιαστικά, να ξαναγεννηθεί και να ξαναρχίσει απ’ την αρχή. Αυτή η αναγέννηση είναι και το δικό της “πάρτυ γενεθλίων”, το πιο ουσιαστικό».
Μιούζικαλ δωματίου με ολογράμματα: νέο είδος θεάματος;
«Είναι ένα νέο είδος. Είναι μια παράσταση όπου οι επισκέπτες εμφανίζονται σαν ολογράμματα, άυλοι, όπως είναι οι σκέψεις και τα φαντάσματα από το παρελθόν μας. Το έργο χρησιμοποιεί το θεατρικό κείμενο αλλά και το τραγούδι παράλληλα και πολλές φορές ταυτόχρονα για να αφηγηθεί ένα προσωπικό ταξίδι αυτογνωσίας της ηρωίδας. Αν στο προηγούμενο έργο βοηθός ήταν ο μελλοντικός εαυτός για να μπορέσει να δει η ηρωίδα τα πράγματα με ένα άλλο φίλτρο, αυτό της ωριμότητας, στο νέο έργο οδηγό αισιοδοξίας αποτελεί ο παιδικός εαυτός που ξέρει να συγχωρεί, να αγαπά άνευ όρων και να αντιμετωπίζει τη ζωή σαν παιχνίδι και σαν ένα γιορτινό ταξίδι».
Ποιες δυσκολίες συναντήσατε σε αυτό το πρωτότυπο οne woman show;
«Οι δυσκολίες ήταν κυρίως στη συγγραφή του κειμένου, το οποίο σαν ζωντανός οργανισμός εξελισσόταν μέσα στα δυο αυτά χρόνια. Το ξεκίνησα στην καραντίνα και η τέχνη αντέγραψε τη ζωή, αφού όπως η ηρωίδα περνά τα γενέθλιά της μόνη σε καραντίνα, έτσι κι εγώ στα δικά μου γενέθλια δέχτηκα την επίσκεψη του κορωνοϊού. Κι εκεί ξαναείδα το έργο με νέα ματιά. Οι προκλήσεις ήταν πολλές, ειδικά αυτή τη δύσκολη εποχή, αλλά έχω επιστρατεύσει όλα τα όπλα μου: συγγραφή, υποκριτική και τραγούδι και μια πολύ ιδιαίτερη ιδέα· οπότε, νιώθω ότι οι όποιες δυσκολίες από εδώ και πέρα θα ξεπεραστούν».
Τι κρατάτε από τη συνεργασία σας με τον σκηνοθέτη της παράστασης, Φίλιππο Σοφιανό;
«Ο Φίλιππος είναι ένας συνεργάτης ιδανικός. Ξέρει να αφουγκράζεται τον συγγραφέα και να κατανοεί σε βάθος το κείμενο και να χτίζει πάνω σε αυτό· χωρίς να το καπελώνει. Ως ηθοποιός, επίσης, καταλαβαίνει και κατευθύνει μοναδικά τον ηθοποιό και δεν θα μπορούσα να φανταστώ το έργο χωρίς αυτόν».
Περιγράψτε μας δικά σας αγαπημένα γενέθλια.
«Από τότε που με θυμάμαι γιορτάζω κάθε χρόνο τα γενέθλιά μου, πάντα με αγαπημένους φίλους και δικούς μου ανθρώπους. Δεν ξεχωρίζω κάποια χρονιά. Κάθε μία είχε κάτι διαφορετικό. Από μικρή που γιόρταζα σε λούνα παρκ ή ακόμα και σε ντισκοτέκ, μεγαλώνοντας κάνοντας πάρτυ στο σπίτι ή σε κάποιο μπαρ, κάποιες χρονιές που οι δικοί μου μού ετοίμασαν πάρτυ έκπληξη, άλλες που οργάνωσα εγώ πάρτυ σε θέατρο ή με κάποιο λάιβ, κάποιο ταξίδι.. κάθε χρονιά είχε κάτι ιδιαίτερο για να θυμάμαι!»
Παράλληλα, ετοιμάζετε ένα νέο άλμπουμ με τραγούδια που έχουν ήδη κυκλοφορήσει ως σινγκλς και έχουν αγαπηθεί -όπως «Ο άνθρωπος», σε μουσική και στίχους της Μάρως Μαρκέλλου αλλά και τραγούδια που έχετε γράψει εσείς όπως «Μόνο οι γενναίοι» και «Οι μάγισσες». Μιλήστε μας γι’ αυτό.
«Ναι, είναι ένα άλμπουμ που θα περιέχει τραγούδια που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια αλλά και καινούργια που ετοιμάζω αυτόν τον καιρό.
Ήδη το νέο σινγκλ “Το επόμενό μου δάκρυ” θα ακουστεί για πρώτη φορά στην παράσταση και είναι ένα τραγούδι σε μουσική Γιώργου Καραδήμου και στίχους Σταύρου Σταύρου».
Τι σας εμπνέει για να δημιουργείτε;
«Πηγή έμπνευσης είναι συνήθως ο έρωτας και η απώλεια. Το δίπτυχο ηδονή - οδύνη. Θα ήθελα, βέβαια, να μπορούσα να μιλήσω με τα τραγούδια μου για θέματα με μεγαλύτερο βάρος, κοινωνικά- πολιτικά. Η εμπειρία μου στην παράσταση “Όμορφη πόλη” και η επαφή μου με το έργο του Μίκη Θεοδωράκη με έκανε να νιώσω το βάρος που μπορεί να έχει ένα τραγούδι. Όταν ερμήνευα το “Είμαστε δυο, είμαστε τρεις” και ολόκληρο το Μέγαρο Μουσικής και το Ηρώδειο πάλλονταν, ένιωθα πόσο σημαντικά νοήματα ενότητας και δύναμης μπορούν να μεταφέρουν τα μεγάλα τραγούδια και έργα. Θα ήθελα με την τέχνη και τη μουσική να μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, πράγμα δύσκολο, αφού είναι τόσα τα προβλήματα γύρω μας που η τέχνη θέλουμε, τελικά, να λειτουργεί όχι ως καθρέφτης αλλά ως παυσίπονο. Γι’ αυτό προσπαθώ, τουλάχιστον, να αλλάξω εμένα, μέσα από τα τραγούδια μου. Να δώσω νοήματα που μιλάνε για αγάπη, συγχώρεση, θετικά συναισθήματα που κερδίζουν τα αρνητικά. Να ρίξω μια ακτίνα φωτός μέσα στο σκοτάδι. Να επιλέξω όχι την οργή, αλλά τη στοργή και τη γενναιότητα τού να αγαπάς και να συγχωρείς…»