Nιώθοντας ακόμα πιο ευάλωτες από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, οι χώρες της Βαλτικής ζητούν συνεχώς προστασία από το μεγαλύτερο μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας στην οποία εντάχθηκαν το 2004.
Nιώθοντας ακόμα πιο ευάλωτες από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, οι χώρες της Βαλτικής ζητούν συνεχώς προστασία από το μεγαλύτερο μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας στην οποία εντάχθηκαν το 2004.
«Το ΝΑΤΟ πρέπει να προετοιμαστεί για μελλοντικές απειλές» και υπάρχει μόνο μία πιθανή απάντηση: «αξιόπιστη, ορατή και αποτελεσματική αποτροπή», παρακαλεί ο πρόεδρος της Εσθονίας, Αλάρ Κάρις, στους Financial Times την Τρίτη. Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτό απαιτεί μόνιμη και ενισχυμένη παρουσία στην ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, η οποία θα έθετε την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής στο ίδιο επίπεδο με τη Γερμανία, την Ιταλία ή το Ηνωμένο Βασίλειο.
Κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής της Βαρσοβίας τον Ιούλιο του 2016, το ΝΑΤΟ δημιούργησε μια Ενισχυμένη Παρουσία (eFP, enhanced Forward Presence) στις χώρες της Βαλτικής και την Πολωνία με πολυεθνικά τάγματα. Η Γαλλία μόλις πρόσθεσε 150 στρατιώτες στους 300 παρόντες στην Εσθονία, όπου οι Βρετανοί είναι κυριαρχούν. Αλλά αυτή η τακτική εξακολουθεί να θεωρείται ανεπαρκής.
Οι χώρες της Βαλτικής ζητούν βοήθεια στη στεριά, στη θάλασσα και στον αέρα για να έχουν «την απαραίτητη δύναμη για να μπλοκάρουν τον Πούτιν» που επιδιώκει «να αποκαταστήσει τα σύνορα του ΝΑΤΟ του 1997 και να δημιουργήσει ένα νέο σιδηρούν παραπέτασμα στην Ευρώπη», διαβεβαιώνει ο Κάρις.
«Οι χώρες της Βαλτικής αισθάνονται στην πρώτη γραμμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ ενάντια στη Ρωσία. Όσον αφορά το ουκρανικό ζήτημα, είναι εξαιρετικά αφοσιωμένοι και λένε συνεχώς ότι πρέπει να προχωρήσουμε παραπέρα και ότι δεν κάνουμε αρκετά. Γενικά σε συνεννόηση με την Πολωνία», εξηγεί στη γαλλική Les Echos η Σελίν Μπαγιού, καθηγήτρια στο Εθνικό Ινστιτούτο Ανατολικών Γλωσσών και Πολιτισμών και ειδικός στην περιοχή.
Οι χώρες της Βαλτικής, από τότε που έφυγαν από τους κόλπους της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, πέρασαν από τον κολεκτιβισμό στην οικονομία της αγοράς, από ένα μόνο κόμμα στον πλουραλισμό. Έπρεπε επίσης να οικοδομήσουν έναν εθνικό λόγο, πιο προφανή για τη Λιθουανία, πλούσια σε χιλιετή ιστορία, παρά για την Εσθονία και τη Λετονία. Ενώ πριν από το 1939 υπήρχαν λιγότεροι από 10% Ρωσόφωνοι στις τρεις χώρες της Βαλτικής, υπάρχουν τώρα 30% Ρωσόφωνοι στη Λετονία, 25% στην Εσθονία και 6% στη Λιθουανία.
«Οι χώρες της Βαλτικής έλεγαν επί χρόνια ότι η Ρωσία ήταν απειλή, αλλά συχνά θεωρούνταν ρωσοφοβικοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σήμερα, οι ηγέτες της κοινής γνώμης και οι πολιτικές ελίτ αυτών των χωρών λένε στον εαυτό τους: επιτέλους, οι εκκλήσεις μας εισακούστηκαν, επιτέλους η Ευρώπη το κατάλαβε», εξηγεί η Κατρίν Κέσα, Εσθονή και καθηγήτρια στο Εθνικό Ινστιτούτο Ανατολικών Γλωσσών και Πολιτισμών.
Οι Βαλτικές χώρες, από την άλλη πλευρά, αισθάνονται τη μεγαλύτερη δυσπιστία για την έννοια της ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας και της ευρωπαϊκής άμυνας. «Ποιοι είναι οι στόχοι, ποιες οι κόκκινες γραμμές; ρωτά ένας διπλωμάτης της Βαλτικής. Οποιαδήποτε αρχιτεκτονική ασφάλειας μπορεί να τα πάει καλά μόνο με την Βορειοατλαντική Συμμαχία, διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση απέχει πολύ από το να είναι στρατιωτική δύναμη. Εγκλωβισμένοι μεταξύ Ρωσίας, Λευκορωσίας και του διαδρόμου του Καλίνινγκραντ, οι κίνδυνοι συμβατικών, ακόμη και πυρηνικών συγκρούσεων, τους φαίνονται πιο ρεαλιστικοί από ποτέ.
naftemporiki.gr με πληροφορίες από Les Echos