Το bulling ζει και βασιλεύει

Είδαμε ρεπορτάζ της ΕΡΤ για την ιστορία ενός μαθητή της Α' Γυμνασίου που πήγε στο σχολείο με αεροβόλο πιστόλι. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο μαθητής δεχόταν bulling από μεγαλύτερους μαθητές της Γ' Γυμνασίου, κάτι που ήταν γνωστό στους μαθητές και τους καθηγητές. Ο σύλλογος καθηγητών θα συνεδριάσει με την πρόθεση να αλλάξει σχολείο ο μαθητής της Α' Γυμνασίου. Ο Γ.Γ. του Υπουργείου Παιδείας δήλωσε ότι Ψυχολόγοι και Κοινωνικοί Λειτουργοί επισκέφθηκαν το σχολείο και θα ξαναπάνε.

Μαθητής 13 ετών το θύμα, 15 ετών οι θύτες. Δυστυχώς, το bulling ξεκινά πια όχι από την Α Γυμνασίου αλλά από την Α Δημοτικού. Θα μου πείτε πάντα υπήρχε bulling στους μαθητές που είχαν κάτι διαφορετικό στην εμφάνιση, στην ομιλία, γενικότερα στο στυλ. Πράγματι πάντα υπήρχε bulling· αυτό που άλλαξε είναι η έκταση του προβλήματος και η σφοδρότητα της επιθετικής συμπεριφοράς. Τα αίτια είναι πολλά· κάναμε μια προσπάθεια να αναλύσουμε τη βία των ανηλίκων εδώ. Το θέμα είναι πως αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα.

Η πρώτη προσέγγιση, που διήρκεσε χρόνια, ήταν να το βάζουμε κάτω από το χαλάκι και να συνεχίζουμε τη ζωή μας σα να μην υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Η δεύτερη περίοδος, αυτή στην οποία βρισκόμαστε τώρα, είναι να μιλάμε για το πρόβλημα, χωρίς να κάνουμε τίποτα ακόμη, πέρα από μεμονωμένες δράσεις από οργανώσεις όπως το Χαμόγελο του Παιδιού. Πάρα πολύ χρήσιμες οι παρεμβάσεις του Χαμόγελου, έχουν γλυτώσει πάρα πολλά παιδιά από τα δύσκολα, αλλά το ζήτημα θέλει συνολικότερη αντιμετώπιση, σε επίπεδο Υπουργείου Παιδείας.

Ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας δήλωσε, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της ΕΡΤ, ότι πήγαν και θα πάνε στο σχολείο ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί. Κάποιος πρέπει να τους πει στο Υπουργείο Παιδείας ότι οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί δεν είναι… πυροσβέστες να τους καλούμε όταν πάρει φωτιά το σπίτι μας. Αυτό που συμπεραίνουμε είναι ότι δεν υπάρχουν ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί σε κάθε σχολείο ή έστω σε κάθε δύο τρία σχολεία. Δηλαδή το Υπουργείο Παιδείας δεν έχει κάνει ούτε το ελάχιστο προκειμένου να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Έφτασε η ώρα να συγκροτηθεί μία επιτροπή για να μελετήσει το πρόβλημα (έτσι κάνουμε όταν δεν θέλουμε να κάνουμε τίποτα).

Οι εκπαιδευτικοί είναι αναρμόδιοι να δώσουν λύση σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν έχουν εκπαιδευτεί σε κάτι τέτοιο και, συνεπώς, αντιδρούν αυτοσχεδιάζοντας. Δεν είναι ποτέ μπροστά σ’ αυτά τα περιστατικά που γίνονται, φυσικά, σε στιγμές που τα παιδιά είναι μόνα τους. Μόνο ακούνε τις καταγγελίες των μαθητών και των γονέων και ίσως ανιχνεύουν γενικότερες επιθετικές συμπεριφορές από κάποιους μαθητές. Είχε οριστεί ένας υπεύθυνος σε κάθε σχολείο για το θέμα του bulling, με μία στοιχειώδη εκπαίδευση 50 ωρών και μέχρι εκεί. Δεν έχουν τη δυνατότητα οι εκπαιδευτικοί να επιβάλουν σοβαρή τιμωρία στους θύτες, όπως θα ήταν η άμεση αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος. Κάποιες φορές δεν θέλουν και να έρθουν σε σύγκρουση με τους θύτες και τους γονείς τους που θα εμφανιστούν υπερασπιζόμενοι τα παιδιά τους και δεν κάνουν τίποτα, όπως αναφέρθηκε στο ρεπορτάζ, ότι έγινε στο συγκεκριμένο σχολείο. Στο ρεπορτάζ ακούσαμε, επίσης, ότι μελετάται η αλλαγή σχολείου του θύματος. Ελπίζουμε να είναι λάθος του ρεπόρτερ. Δεν είναι δυνατόν να τιμωρείται το θύμα και όχι οι θύτες.

Οι γονείς τι μπορούν να κάνουν; Φυσικά είναι απόντες όταν γίνονται οι επιθέσεις. Όταν μάθουν τα γεγονότα το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ειδοποιήσουν το σχολείο και να ενημερώσουν τους γονείς των θυτών για τα περιστατικά, ώστε κουβεντιάζοντας με τους γονείς των θυτών να μπορέσουν να δώσουν μία λύση, αν αυτό είναι εφικτό.

Το θύμα επιλέγεται με βάση την οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα που μπορεί να έχει και να επιτρέπει στους θύτες να το στοχοποιήσουν. Λίγα κιλά παραπάνω, λίγο άτσαλη συμπεριφορά, πιθανή εσωστρέφεια, αν δεν λέει καλά το ρ, αν είναι πολύ ψηλός, ή πολύ κοντός, αν έχει άλλο σεξουαλικό προσανατολισμό, αν έχει οποιουδήποτε είδους αναπηρία,  οποιαδήποτε διαφοροποίηση μπορεί να εντάξει το παιδί στην κατηγορία του θύματος bulling.

Το θύμα υποφέρει. Ντρέπεται να μιλήσει για το πρόβλημά του. Εκβιάζεται από τους θύτες να μη μιλήσει σε κανένα για το bulling. Όσο δεν μιλάει και δεν ζητά βοήθεια τίποτα δεν μπορεί να γίνει για να βοηθηθεί. Ακόμη και αν μιλήσει και βρεθούν πρόθυμοι άνθρωποι να βοηθήσουν και πράγματι σταματήσει το bulling αυτό θα τον πληγώνει σε όλη του τη ζωή. Δεν σβήνονται αυτά τα πράγματα.

Αυτή η συμπεριφορά θα μεταφερθεί αργότερα και στο χώρο δουλειάς, θα οδηγήσει στην οπαδική βία και θα επεκταθεί σε πολλές άλλες εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής.

Είναι χρέος μας, λοιπόν, να βοηθάμε όπου και όσο μπορούμε με στόχο να ελαχιστοποιηθεί και να εξαλειφθεί το bulling. Φυσικά όσο οι αιτίες που δημιουργούν τα προβλήματα δεν εξαφανίζονται τα προβλήματα ποτέ δεν λύνονται πραγματικά. Η επίλυση των αιτίων που δημιουργούν συνολικά τη βία των ανηλίκων είναι πολύ δύσκολη, για να μην πω ανέφικτη. Θα έπρεπε να αλλάξει όλη η δομή της κοινωνίας μας, ώστε να μην υπάρχουν λόγοι να καλλιεργείται η βία. Τα παιδιά μας, όμως, δεν μπορούν να μεγαλώνουν εκφοβίζοντας τα μισά τα υπόλοιπα που θεωρούν ότι είναι πιο αδύναμα. Χρειάζονται λύσεις άμεσα, γιατί το πρόβλημα φουσκώνει χρόνο με το χρόνο.