Το συγκλονιστικό ψυχολογικό θρίλερ «Ο θάνατος και η κόρη» του Άριελ Ντόρφμαν παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Θάλειας Γρίβα, κάθε Σάββατο (21.15) και Κυριακή (18.30), στο Θέατρο 104 [Ευμολπιδών 41, Γκάζι].
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Το συγκλονιστικό ψυχολογικό θρίλερ «Ο θάνατος και η κόρη» του Άριελ Ντόρφμαν παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Θάλειας Γρίβα, κάθε Σάββατο (21.15) και Κυριακή (18.30), στο Θέατρο 104 [Ευμολπιδών 41, Γκάζι].
Πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή σύγχρονα θεατρικά έργα, γραμμένο το 1990, που έγινε ευρέως γνωστό από την κινηματογραφική του μεταφορά, το 1994, σε σκηνοθεσία Ρομάν Πολάνσκι -με τους Σιγκούρνι Γουίβερ, Μπεν Κίνγκσλεϊ και Στούαρτ Γουίλσον.
Η Σίσσυ Μαράθου -που πρωταγωνιστεί μαζί με τους Κωνσταντίνο Δανίκα και Στράτο Σωπύλη- μας μίλησε για την αθηναϊκή παράσταση.
Να ξεκινήσουμε με λίγα λόγια σας για το έργο; Τι διαδραματίζεται στην υπόθεσή του;
«Μια γυναίκα, που πριν χρόνια κρατήθηκε παράνομα και βασανίστηκε από τη μυστική αστυνομία, ζει με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Στο πρόσωπο του γιατρού που τους επισκέπτεται, πιστεύει ότι αναγνώρισε τον χειρότερο βασανιστή της. Ο άντρας της, γνωστός δικηγόρος και ανερχόμενος πολιτικός, προσπαθώντας να κρατήσει τις ισορροπίες, βρίσκεται στη μέση μιας κατάστασης που φτάνει στα άκρα. Οι ρόλοι θύτης-θύμα αντιστρέφονται. Όλοι τους έρχονται αντιμέτωποι με το σκληρό παρελθόν, ξεφεύγοντας από τον έλεγχο».
Ποια κεντρικά, διαχρονικά θέματα αναδύονται από τον πυρήνα της παράστασης;
«Η έννοια της δικαιοσύνης, η οποία καλώς ή κακώς δεν είναι ούτε εύκολο να αποδοθεί ούτε δεδομένο ότι θ’ αποδοθεί. Η σχέση θύτη-θύμα, η οποία είναι πολυδιάστατη και συναντάται πολύ συχνά στις ανθρώπινες σχέσεις, οι έννοιες της εκδίκησης και της συγχώρεσης και το κατά πόσον η κάθε μία συνεπάγεται την ψυχική λύτρωση. Επίσης, το κατά πόσον, όταν είσαι μέρος ενός συστήματος, καθορίζονται ασυνείδητα οι επιλογές σου ή η ευθύνη είναι καθαρά προσωπική».
Μια περιγραφή του ρόλου σας;
«Η ηρωίδα μου είναι μια γυναίκα που στο παρελθόν βιάστηκε και βασανίστηκε από πρόσωπα εξουσίας. Στο παρόν, ερχόμενη αντιμέτωπη με τον βασανιστή της (όπως η ίδια νομίζει), αρπάζει την ευκαιρία για προσωπική δικαίωση στην προσπάθεια της να φύγει από τον ρόλο του θύματος και να βρει την ψυχική ανακούφιση και λύτρωση που έχει στερηθεί όλα αυτά τα χρόνια».
Λίγα λόγια σας και για τους ρόλους που ερμηνεύουν ο Κωνσταντίνος Δανίκας και ο Στράτος Σωπύλης;
«Ο Κωνσταντίνος Δανίκας ερμηνεύει τον σύζυγό μου. Έναν γνωστό, φιλόδοξο δικηγόρο στην αρχή μιας πολιτικής καριέρας, ένα ενεργό μέλος της κοινωνίας, ο οποίος εκφράζει τη φωνή της λογικής, της συμφιλίωσης, της προσπάθειας για ειρήνη, ο οποίος βρίσκεται στο μέσο αυτής της ιστορίας και προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες. Ο Στράτος Σωπύλης ερμηνεύει τον γιατρό, που η γυναίκα πιστεύει ότι ήταν ο χειρότερος βασανιστής της την περίοδο κράτησής της».
Θα μας δώσετε ένα στίγμα της παρουσίας της –ομώνυμης του έργου - σύνθεσης του Σούμπερτ;
«“Ο Θάνατος και η κόρη” ήταν η μουσική υπόκρουση κάτω από την οποία ο γιατρός βίαζε και βασάνιζε την ηρωίδα. Ήταν ένας τρόπος, όπως λέει, να απαλύνει τον πόνο της».
Πέρα από την ερμηνεία, σας συναντούμε και στη διασκευή του έργου μαζί με την Θάλεια Γρίβα –που υπογράφει και τη σκηνοθεσία. Κάποιο σχόλιο για την προσέγγισή σας στο έργο –σημεία σας οποία εστιάσετε;
«Ο Ντόρφμαν τοποθετεί το έργο στη Χιλή την περίοδο της μεταπολίτευσης. Αποδεσμεύσαμε το χρονικό και τοπικό αυτό πλαίσιο, καθώς τα ζητήματα και τα ερωτήματα που θίγονται μέσο του έργου είναι διαχρονικά και, δυστυχώς, πολύ επίκαιρα. Η βία, η απόδοση δικαιοσύνης, τα παιχνίδια εξουσίας και οι σχέσεις θύτη-θύματος είναι συστατικά στοιχεία της ανθρώπινης κοινωνίας από την αρχαιότητα ως σήμερα. Επιθυμούμε, λοιπόν, να φωτίσουμε τη διαχρονικότητα του έργου, να προβληματίσουμε και να προβληματιστούμε, με την ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν ν’ αλλάξουν προς το καλύτερο».
Να κλείσουμε, με κάποια λόγια που ακούγονται στην παράσταση;
«“Βλέπεις ότι η επιτροπή σου ασχολείται μόνο με τους πεθαμένους, με αυτούς που δε μπορούν να μιλήσουν πια. Κι εγώ μπορώ να μιλήσω -πάει τόσος καιρός που δεν έχω βγάλει άχνα, ούτε έχω ψιθυρίσει λέξη απ’ όλα αυτά που σκέφτομαι… όμως δεν είμαι νεκρή, νόμιζα πως ήμουν αλλά δεν είμαι! Και μπορώ να μιλήσω!”»