Εκείνα τα χρόνια της κρίσης χρέους όχι μόνο οι Ιταλοί, αλλά όλοι οι Ευρωπαίοι καταλάβαμε καλά πως ακόμη και εάν οι τεχνοκράτες αποτρέψουν την οικονομική χρεοκοπία δεν μπορούν να γιατρέψουν την «χρεοκοπία» του πολιτικού συστήματος.
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Είναι ίσως παράδοξο, που η γηραιά ήπειρος έχει στρέψει τις ελπίδες της για πολιτική σταθερότητα και προώθηση της ευρωπαϊκής ιδέας σε μία χώρα, όπου οι σταθερές κυβερνήσεις είναι η εξαίρεση στον κανόνα, και όπου τα τελευταία 15 χρόνια έχουμε δει στον πρωθυπουργικό θώκο περισσότερους τεχνοκράτες και εκπροσώπους πολιτικών συμβιβασμών, παρά αρχηγούς κομμάτων, που κέρδισαν τις εκλογές.
Αλλά είναι μία πραγματικότητα, που δύσκολα μπορεί κανείς να αγνοήσει. Η σημερινή Ιταλία υπό τον Μάριο Ντράγκι είναι μία δύναμη, η οποία θα πρωταγωνιστήσει στην καίριας σημασίας συζήτηση για την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας. Μία δύναμη που μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμος σύμμαχος για τις άλλες μικρότερες χώρες του Νότου, αλλά και να επηρεάσει τη γραμμή του γαλλογερμανικού άξονα.
«Το καλύτερο πρόσωπο για τη χειρότερη δουλειά» έγραφε το Bloomberg για τον διορισμό του Μάριο Ντράγκι στην κυβέρνηση της Ιταλίας περίπου έναν χρόνο νωρίτερα. Και στον ένα αυτό χρόνο που πέρασε, ο άνθρωπος που το 2012 είπε το «ό,τι χρειαστεί» για να σώσει το ευρώ, πιστώνεται ότι έδειξε στην τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης την έξοδο από την άβυσσο της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης. Και αυτό δεν ήταν καθόλου αυτονόητο ή δεδομένο.
Η πρόσφατη θητεία του νομικού Τζουζέπε Κόντε, αλλά ακόμη και εκείνη του αναγνωρισμένου τραπεζίτη Μάριο Μόντι το 2011, είχαν δείξει ότι οι κυβερνήσεις με τεχνοκράτη επικεφαλής έχουν όρια. Ο Μόντι έδωσε τότε στην ιταλική οικονομία το φάρμακο που χρειαζόταν, αλλά το εκλογικό σώμα του γύρισε στη συνέχεια την πλάτη, με τον κεντρώο συνασπισμό, του οποίου ηγήθηκε να μένει στην τέταρτη θέση. Εκείνα τα χρόνια της κρίσης χρέους όχι μόνο οι Ιταλοί, αλλά όλοι οι Ευρωπαίοι καταλάβαμε καλά πως ακόμη και εάν οι τεχνοκράτες αποτρέψουν την οικονομική χρεοκοπία δεν μπορούν να γιατρέψουν την «χρεοκοπία» του πολιτικού συστήματος.
Αλλά ο Ντράγκι δεν είναι ένας οποιοσδήποτε τεχνοκράτης. Είναι ο τραπεζίτης που σε εκείνες τις δραματικές για την Ένωση ώρες έδειξε πολύ ισχυρότερο πολιτικό ένστικτο και αντανακλαστικά από όσους βρίσκονταν σε ηγετικές θέσεις στην Ευρώπη.
Ο «Σούπερ Μάριο», όπως τον ονόμασαν τότε οι αγορές, το Σάββατο έζησε μία ήττα. Αν και δεν το είπε ποτέ ανοιχτά, ήταν γνωστό σε όλους πως ήθελε να μετακομίσει από την πρωθυπουργία στην προεδρία. Τα ιταλικά πολιτικά κόμματα άφησαν τον Σέρτζιο Ματαρέλα στη θέση. Από αυτή την προσωπική ήττα βγαίνει όμως μάλλον κερδισμένη η Ιταλία και η Ευρώπη.