«Φαίνεται παράλογο σήμερα, αλλά ο Τόνι Μπλερ ξεκίνησε τη θητεία του πριν 10 χρόνια θεωρώντας ότι η Βρετανία θα μπορούσε να ενταχθεί στην Ευρωζώνη και να αποκτήσει μια σίγουρη θέση πλάι στην Γερμανία και τη Γαλλία, ως μία από τις κυρίαρχες δυνάμεις που θα καθόριζαν το μέλλον της Ευρώπης. Οταν ο Μπλερ αποσυρθεί από την πρωθυπουργία στα μέσα του έτους, η Βρετανία θα είναι πιο μακριά από την Ευρώπη από ότι ήταν 10 χρόνια πριν.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι' αυτό. Ενας είναι η στάση των δύο πλευρών στο ζήτημα του Ιράκ. Ομως, οι πιο σημαντικοί λόγοι είναι οι πολιτικές και οικονομικές αποτυχίες της Ευρώπης. Ενώ τα δέκα τελευταία χρόνια υπήρξαν περίοδος ευημερίας για τη Βρετανία, λόγω του οικονομικού της ανοίγματος και μιας υπεύθυνης οικονομικής διαχείρισης, για την Ευρώπη υπήρξαν περίοδος στασιμότητας. Με πείσμα –και μεγάλο κόστος για τους πολίτες τους- οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες αρνήθηκαν να ακολουθήσουν το βρετανικό παράδειγμα της ανοιχτής αγοράς κεφαλαίου και εργασίας, της φιλελευθεροποίησης της αγοράς προϊόντων και υπηρεσιών και της ευελιξίας στην εργασία.
Η σταθερή βρετανική ανάπτυξη, που κυμαίνεται στο 3%, ο αυξανόμενος πλούτος και η δημιουργία θέσεων εργασίας, υπήρξαν οι βάσεις της πολιτικής επιτυχίας του Τόνι Μπλερ, παρά τη μείωση της αξιοπιστίας του λόγω του πολέμου στο Ιράκ. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, από την άλλη πλευρά, αγνοούν το αγγλοσαξονικό μοντέλο δαιμονοποιώντας το ως αντιεργατικό και άνισο και εξαπατούν τους πολίτες τους ότι μπορούν να αντισταθούν και να νικήσουν τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, σε αντίθεση με τη Βρετανία που έχει επιλέξει να προσαρμοστεί σ' αυτές και να τις αξιοποιήσει προς το συμφέρον της.
Ενα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της Ε.Ε., η εδραίωση της δημοκρατίας και η προώθηση της σταθερότητας στην Ευρώπη μέσω της διεύρυνσης, χάνει έδαφος. Αλλά ενώ οι κυβερνήσεις δημιουργούν φραγμούς, ο επιχειρηματικός κόσμος αντιμετωπίζει πιο ρεαλιστικά την ανάγκη προσαρμογής στις πιέσεις του ανταγωνισμού. Αυτό φαίνεται ιδίως στην περίπτωση των γερμανικών επιχειρήσεων, οι οποίες αναδιοργανώθηκαν, αύξησαν την ανταγωνιστικότητα τους και έδωσαν ώθηση στη γερμανική οικονομία. Το γερμανικό παράδειγμα πρέπει να ακολουθήσουν και η Γαλλία και η Ιταλία. Καθώς το χάσμα μεταξύ των ευρωπαϊκών οικονομιών μεγαλώνει, αυξάνεται και η αμφιβολία για τη βιωσιμότητα της ανάπτυξης της ευρωζώνης. Και φαίνεται ότι, παρά τις ευρωπαϊκές φιλοδοξίες του Τόνι Μπλερ, η Βρετανία ορθά επέλεξε να μην υιοθετήσει το ευρώ».
THE AUSTRALIAN FINANCIAL REVIEW