Σε ένα επταήμερο, χάνομαι στην καταγγελία:
* του ομαδικού βιασμού της 24χρονης στη Θεσσαλονίκη
* της σεξουαλικής κακοποίησης ανήλικης από ιερέα στα Κάτω Πατήσια
* του άγριου ξυλοδαρμού 40χρονης από τον σύντροφό της στην Αργυρούπολη
* της κατάχρησης προσώπου ανίκανου σε αντίσταση -15χρονη ΑμεΑ- που υποχρεώθηκε σε γενετήσια πράξη στον Βόλο
* της σεξουαλικής παρενόχλησης 16χρονης από παίκτη τηλεοπτικού παιχνιδιού
* του ειδικού φρουρού που ξυλοκoπούσε τη σύντροφό του.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Σε ένα επταήμερο, χάνομαι στην καταγγελία:
* του ομαδικού βιασμού της 24χρονης στη Θεσσαλονίκη
* της σεξουαλικής κακοποίησης ανήλικης από ιερέα στα Κάτω Πατήσια
* του άγριου ξυλοδαρμού 40χρονης από τον σύντροφό της στην Αργυρούπολη
* της κατάχρησης προσώπου ανίκανου σε αντίσταση -15χρονη ΑμεΑ- που υποχρεώθηκε σε γενετήσια πράξη στον Βόλο
* της σεξουαλικής παρενόχλησης 16χρονης από παίκτη τηλεοπτικού παιχνιδιού
* του ειδικού φρουρού που ξυλοκoπούσε τη σύντροφό του.
Μέρα και φρίκη. Διαβάζω και τις λεπτομέρειες για τον ομαδικό βιασμό ανήλικης την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2021 σε βίλα της Ιταλίας, που έφερε στο φως η «La Reppublica». Ένα πάρτι-παγίδα, ναρκωτικά και αλκοόλ, χάπια Rivotril, ένας συγγενής πρώην πρωθυπουργού, μία 16χρονη, κόρη Ισπανού διπλωμάτη, περικυκλωμένη από πέντε αγόρια. Η αστυνομική έρευνα ολοκληρώθηκε προ οκτώ μηνών, ωστόσο, πριν από λίγες ημέρες αποφασίστηκε η προφυλάκιση τριών.
Δεν ξέρω ποιοι πέφτουν ακόμη από τα σύννεφα με όλον αυτόν τον ορυμαγδό αποκαλύψεων.
Δεν ξέρω πόσοι είναι υποψιασμένοι ή βαθιά νυχτωμένοι, μα πολλοί είμαστε στα πανιά δεμένοι και βλέπουμε μόνο μια άμορφη μάζα, που γυαλίζει σαν παγόβουνο μακριά. Κι όμως, είναι δίπλα. Υπάρχει ένα πλαίσιο και είναι απαίσιο.
Κάποιοι το λένε πατριαρχία, κάποιοι το φορτώνουν σε άλλη αιτία, μα το θέμα είναι η βία, η βία κατά των γυναικών, που δεν επικρίνεται ποτέ αρκετά. Κάποτε, μάλιστα, θάβεται βαθιά, ενώ είναι ένα έγκλημα τριπλό -όχι με νομικούς όρους- σωματικό, συναισθηματικό και πνευματικό.
Αδειάζουν οι λέξεις, ξεστρατίζουν οι σκέψεις.
Ναι, φτάνεις στο ακραίο σημείο να θέλεις να πάρεις τον νόμο στα χέρια σου.
Ναι, το ομολογώ, κυριαρχεί το θυμικό και το κρύο αυτής της ζωώδους «φυσικότητας» σε δαγκώνει.
Σε παγώνει και σε θυμώνει, που αφέθηκες να γυρίσεις πίσω στο πηχτό ακαθόριστο. Στα σκότη. Βλέπω τον Κλιντ Ίστγουντ ιππότη. Στο φινάλε του oσκαρικού «Οι ασυγχώρητοι» απειλώντας κάποιους τιποτένιους που έκαναν πλάκα χαράσσοντας πρόσωπα εκδιδόμενων, λέει: «'Oποιος τολμήσει να πειράξει έστω και μία τρίχα της κεφαλής τους θα τον στείλω στον τάφο».
Συνέρχομαι. Να καθίσουν στο εδώλιο. Να αλλάξουν στρατόπεδο ο φόβος και η ντροπή. Στον ξύπνιο του αδίκου ενήργησαν αυτοί.