Για το Γυμνάσιο και τις Λυκειακές Τάξεις της Αγίας Άννας στη Βόρεια Εύβοια, εφέτος ο Άγιος Βασίλης έφτασε… το καλοκαίρι, φέρνοντας τα πλούσια «δώρα» του πολύ νωρίτερα, τον Αύγουστο του 2021. Ένα νέο σχολείο, στη θέση του παλιού, που κάηκε στη μεγάλη πυρκαγιά του καλοκαιριού.
Για το Γυμνάσιο και τις Λυκειακές Τάξεις της Αγίας Άννας στη Βόρεια Εύβοια, εφέτος ο Άγιος Βασίλης έφτασε… το καλοκαίρι, φέρνοντας τα πλούσια «δώρα» του πολύ νωρίτερα, τον Αύγουστο του 2021. Ένα νέο σχολείο, στη θέση του παλιού, που κάηκε στη μεγάλη πυρκαγιά του καλοκαιριού.
Με αισθήματα χαράς, έντονα τώρα, μετά το σοκ που πέρασαν ανάμεσα στις φλόγες, οι μαθητές και οι μαθήτριες της περιοχής εκφράζουν και δημοσίως, μέσω του naftemporiki.gr, τα συναισθήματά τους, απευθύνουν κι ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην εταιρεία που ανέλαβε και υλοποίησε άμεσα την ανακατασκευή του σχολικού κτηρίου που τους συστεγάζει.
«Πλησιάζουν και φέτος οι άγιες γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς κι αυτόματα στη σκέψη όλων μας, παράλληλα με την πηγαία χαρά της Γέννησης του Θεανθρώπου Χριστού, αναδύεται ο συνειρμός της δράσης, της προσφοράς, της ελπίδας και της αλληλεγγύης με το "πρόσωπο" του Αγίου Βασιλείου, του Αϊ - Βασίλη των παιδιών, που - φορτωμένος με δώρα - επισκέπτεται τα σπίτια και τις καρδιές μας.
Η φετινή "άφιξη" του Άι Βασίλη δυστυχώς συνέπεσε με τις καταστροφικές πυρκαγιές του περασμένου Αυγούστου, που άφησαν ανεξίτηλα τα καταστροφικά σημάδια τους στον - παραδεισένιο ως τότε - τόπο και συγκλόνισαν όχι μόνο την τοπική κοινωνία, την Ελλάδα, αλλά και τον κόσμο. Ήρθε τότε ως καταλυτικός αρωγός, αφού η λαίλαπα της φωτιάς κατέκαψε τεράστιες εκτάσεις δασικής γης, κατέστρεψε υποδομές, γεωργικές παραγωγές, κόπους χρόνων, αφάνισε τη μοναδική χλωρίδα και πανίδα, ενώ καταρράκωσε τις ψυχές των ανθρώπων που βίωσαν την ανασφάλεια, τον φόβο, τον τρόμο, την απόγνωση και που, μετρώντας τις πληγές τους, προσπαθούσαν να ορθοποδήσουν.
Σαν Άγιος Βασίλης, λοιπόν, μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα αποθάρρυνσης των ανθρώπων και απαισιοδοξίας για το μέλλον, εμφανίστηκε για το Γυμνάσιο και τις Λυκειακές Τάξεις της Αγίας Άννας η εταιρεία EUROPA, που ανήκει στον Όμιλο Εταιρειών Λ. Τζιρακιάν και ειδικεύεται σε δομικά υλικά και κατασκευές ανώτερης ποιότητας, προσφέροντας αφειδώς την απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή για την ανακατασκευή του κτηρίου και την άμεση λειτουργία του σχολείου. Η εταιρεία, φανερώνοντας το κοινωνικό της πρόσωπο, αντικατέστησε ταχύτατα τα φθαρμένα και κατεστραμμένα κουφώματα με κουφώματα αλουμινίου σε όλο το σχολικό συγκρότημα, πραγματοποίησε επισκευαστικές εργασίες ανακαίνισης στις τουαλέτες και εξωραϊσμού στον προαύλιο χώρο με τη φύτευση δέντρων και θάμνων, ενώ ανέλαβε και την κατασκευή στεγάστρου με αλουμίνιο στη θέση του ξύλινου που κάηκε ολοσχερώς.
Κάθε κίνηση, λοιπόν, έμπρακτης συμπαράστασης, ανθρώπινης συνδρομής, υλικής υποστήριξης και ψυχολογικής ενδυνάμωσης είναι πάντα δώρα "αγιοβασιλιάτικα" και καλοδεχούμενο σε ανάλογες συνθήκες βίαιης υφαρπαγής της ποιότητας ζωής των ανθρώπων οι οποίοι, στερημένοι του φυσικού τους πλούτου, γεμίζουν από το "οξυγόνο" της αλληλεγγύης και στέκονται μόνο ευγνώμονες στο αγαθό της ανθρωπιάς, όπως αυτή εκφράστηκε με αίσθημα δικαίου από τον Μεγάλο Άγιο Βασίλειο, αλλά και όσους εμφορούνται από το πνεύμα του και στις μέρες μας. Η γεμάτη ανθρωπιά πράξη της EUROPA αποδεικνύει περίτρανα ότι θαύματα γίνονται αρκεί… να τα πιστεύεις!».
«Παπάδες, 05 Αυγούστου 2021
Ώρα 07:15. Η φωτιά πλησιάζει, τα συναισθήματα ανάμεικτα… βόλτα με τη φίλη μου, παρακολουθούμε τη φωτιά. Έχω τόσο άγχος και φόβο μέσα μου. Πάω να μαζέψω τα πράγματα από το σπίτι.
Ώρα 12:30. Μόλις ζήτησαν εκκένωση, η φωτιά είναι όλο και πιο κοντά, ο καπνός έχει φτάσει στο χωριό…τον εισπνέουμε.
Ώρα 12:45. Ο μπαμπάς μου είναι στην αυλή, ο παππούς φέρνει το τρακτέρ με μπιτόνι νερού και η γιαγιά μου ελευθερώνει τα ζωντανά στην καλύβα. Εγώ με τη μαμά και την αδελφή μου φεύγουμε αφήνοντας πίσω τους υπόλοιπους να σώσουν τις περιουσίες μας.
Ώρα 01:15. Είμαστε στα Βασιλικά στο σπίτι της άλλης γιαγιάς μου περιμένοντας εξελίξεις…
Ώρα 02:18. Είμαι στην αυλή, χαζεύοντας στον υπολογιστή, ακούω μία σειρήνα. Ξυπνάω τους υπόλοιπους και φεύγουμε για την παραλία. Πηγαίνουμε στο λιμάνι με πολύ άλλο κόσμο και βλέπουμε τις περιουσίες μας να καίγονται. Η αδελφή μου παθαίνει κρίση πανικού και είναι έτοιμη να λιποθυμήσει. Εγώ και η μαμά προσπαθούμε να την καθησυχάσουμε…
Ώρα 06:00. Ξημέρωσε πια. Περάσαμε τη νύχτα γεμάτη αγωνία, στενοχώρια και άγχος. Δέχομαι τηλεφώνημα από τον μπαμπά μου, ο οποίος μας ενημερώνει ότι πρέπει να φύγουμε, καθώς πλησιάζουν δύο φωτιές... αν δεν το κάνουμε, θα μείνουμε εκεί μέρες, μέχρι να τις σβήσουν.
Ώρα 06:30. Φεύγουμε και πάμε στο χωριό. Η εικόνα καταθλιπτική. Τα πάντα καμένα να σιγοκαίνε, τα συναισθήματα απερίγραπτα. Κοιτάζω τριγύρω και με πιάνουν κλάματα… τέλος η ζωή μας, τελείωσε! Αυτό σκέφτηκα! Κάθομαι σπίτι μου, κοιτάω γύρω μου… καταστραφήκαμε!
Μεσημέρι 06 Αυγούστου: Αποφασίζουμε με την οικογένειά μου να επισκεφθούμε τα δάση. Παντού όλα καμένα… περιουσίες, δέντρα και ζώα καμένα, εικόνες απερίγραπτες. Ήταν ό,τι χειρότερο θα μπορούσα να βιώσω. Μας κάηκαν οι περιουσίες μας. Τα μόνα που έμειναν ήταν σπίτια και αυτοκίνητα. Χάσαμε πολλά στρέμματα, χωράφια και αμπέλια, όλα τα πεύκα, τα ζώα μας… εκτός από τα σκυλιά και το αποστακτήριο για τσίπουρο και ήταν της γιαγιάς μου.
Μετά τη φωτιά είναι όλα διαφορετικά. Στο δημοτικό σχολείο Παπάδων έγινε εθελοντισμός, φέρανε πολλά πράγματα, τα οποία μοιράζαμε σε σακούλες, τις οποίες τις βάζαμε σε μια καρότσα αγροτικού και τις μοιράζαμε σε όλους τους κατοίκους. Μετά από καιρό σταματήσαμε να μοιράζουμε και ξεκίνησα να βοηθάω τον μπαμπά μου στα κορμοδέματα και στα κορμοφράγματα, τα οποία φτιάχνουμε, γιατί μετά τη φωτιά γίνονται πιο εύκολα πλημμύρες».
Μ.Ι., μαθήτρια Β΄ Γυμνασίου:
«09 Αυγούστου 2021
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σου γράφω μετά από δυο μέρες. Τα συναισθήματά μου εκείνης της νύχτας ήταν απερίγραπτα. Με κυριαρχούσε ο φόβος και η περιέργεια στο τι θα ακλουθούσε και στο πόσο μακριά θα έφτανε η φωτιά. Ένιωθα κουρασμένη στο να φύγω από το ένα χωριό στο άλλο και να ψάχνω πού να μείνω τη νύχτα. Ευτυχώς δεν έζησα τη φωτιά από πολύ κοντινή απόσταση, γιατί απομακρύνθηκα πριν από την εκκένωση του χωριού μου. Τα συναισθήματά μου αυτή τη στιγμή είναι λύπη για την καταστροφή του μοναδικού θησαυρού μας, αλλά και θυμός με την κυβέρνηση, που δεν προσπάθησε να βοηθήσει, αλλά μεγάλωσε τον κίνδυνο της φωτιάς.
Θα σε ενημερώσω, όταν μάθω κάτι νεότερο για την πορεία της φωτιάς».
- Από το ημερολόγιο της μαθήτριας της Β΄ Γυμνασίου Κ.Ρ.: «…Κάτι μου λέει ότι σήμερα δε θα τα βγάλουμε πέρα… Η φωτιά ολοένα και χειροτερεύει και έχει βαριά συννεφιά από τη φωτιά…».
naftemporiki.gr