Το έργο του Β. Δουκουτσέλη, στο οποίο πρωταγωνιστούν η Κατερίνα Λυπηρίδου και ο Δημήτρης Πασσάς, είναι μια συγκινητική ιστορία για ένα κορίτσι που έχει μεταναστεύσει με τους γονείς του στην Ελλάδα και για ένα αγόρι του οποίου οι γονείς έχουν μεταναστεύσει στην Αυστραλία. Με τη Μαριάννα Κάλμπαρη, που σκηνοθετεί την παράσταση, είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε.
To «Λάμινγκτον» του Βαγγέλη Δουκουτσέλη διακρίθηκε στο διαδικτυακό σεμινάριο Θεατρικής Γραφής του ΔΘΠ στο πλαίσιο των δράσεων «Μόνοι μαζί» και επιβραβεύεται με το ανέβασμά του στη Σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Η παράσταση, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη, ανεβαίνει από την Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου, στις 9.30 μ.μ. [Ηρώων Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς].
Το Λάμινγκτον είναι ένα λαχταριστό γλυκό, πολύ δημοφιλές στη μακρινή Αυστραλία. Ακούγεται εξωτικό, αλλά στην πραγματικότητα φτιάχνεται από απλά υλικά. Και η συνταγή του, είναι επίσης απλή. Φτάνει κανείς να τη βρει και να προσπαθήσει να την φτιάξει… Μήπως, έτσι δε συμβαίνει και με την ίδια την αγάπη;
Το έργο του Βαγγέλη Δουκουτσέλη, στο οποίο πρωταγωνιστούν η Κατερίνα Λυπηρίδου και ο Δημήτρης Πασσάς, είναι μια συγκινητική ιστορία ενηλικίωσης για ένα κορίτσι από τη Ρουμανία, που έχει μεταναστεύσει με τους γονείς του στην Ελλάδα και για ένα αγόρι από την Ελλάδα, του οποίου οι γονείς έχουν μεταναστεύσει στην Αυστραλία.
Με τη Μαριάννα Κάλμπαρη, που σκηνοθετεί την παράσταση, είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε.
Το «Λάμινγκτον» γεννήθηκε μέσα στην COVID εποχή και προέκυψε από ένα διαδικτυακό σεμινάριο. Κάποιο σχόλιό σας;
«Η δημιουργία είναι η δύναμη και η παρηγοριά μας. Και πιστεύω ότι δεν πρέπει να σταματά ποτέ. Πρέπει να αναζητάμε τρόπο να δημιουργούμε, κάτω από όλες τις συνθήκες. Το διαδίκτυο ήταν και συνεχίζει να είναι σύμμαχός μας, αυτή την τόσο δύσκολη περίοδο. Φυσικά, το θέατρο και η εκπαίδευση είναι “ζωντανές” διαδικασίες. Όταν, όμως, κάτι δεν μπορεί να γίνει δια ζώσης, το διαδίκτυο προσφέρει μια πολύτιμη δυνατότητα επικοινωνίας. Που σε αυτή την περίπτωση, απέφερε καρπούς».
Μιλήστε μας για τη συμβολή σας στο έργο -δραματουργική και σκηνοθετική.
«Κάθε σκηνοθέτης καλείται να ερμηνεύσει το έργο που του ανατίθεται μέσα από τη δική του ματιά και για μένα αυτό πάντα ταυτίζεται και με τη δραματουργική επεξεργασία. Εδώ συστήνουμε ένα έργο, εστιάζοντας σε μια πολύ ισχυρή ανατροπή της δράσης που υπάρχει στο κείμενο. Επίσης, αναπόφευκτα έγιναν περικοπές, καθώς το αρχικό κείμενο είχε πολύ μεγάλη διάρκεια. Δε θέλαμε – ειδικά υπό συνθήκες πανδημίας- η παράσταση να ξεπερνά τα 70 λεπτά».
Από το Θέατρο Τέχνης στον Πειραιά, η απόσταση είναι μεγάλη;
«Τα τελευταία χρόνια σπανίως δουλεύω εκτός Θεάτρου Τέχνης. Χαίρομαι που σκηνοθετώ ένα νέο έργο ελληνικό, ενός νέου συγγραφέα, στη νέα σκηνή Ωμέγα, του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Και ακόμη περισσότερο χαίρομαι, γιατί το Δημοτικό Θέατρο και ο Λευτέρης Γιοβανίδης με κάλεσαν να σκηνοθετήσω αυτή την παράσταση, προκειμένου να επιβραβεύσουμε το έργο του Βαγγέλη Δουκουτσέλη που διακρίθηκε στο διαδικτυακό σεμινάριο».
Το «Λάμινγκτον» φαίνεται πως διαχειρίζεται το θέμα της αγάπης. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, μέσα στη δεδομένη δύσκολη συγκυρία, ποιο είναι το νόημα της αγάπης;
«Το “Λάμινγκτον” διαχειρίζεται το ζήτημα της αγάπης, της διαφορετικότητας αλλά και της απώλειας. Αυτή την περίοδο, βιώνουμε μια πρωτόγνωρη, πολύπλευρη απώλεια: χάνουμε συνανθρώπους μας, χάνουμε την υγεία μας, χάνουμε την ελευθερία μας, την ξενοιασιά μας, τη ζωή μας. Η μόνη πηγή δύναμης, ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη και επώδυνη συγκυρία είναι η αγάπη. Και αγαπώ σημαίνει νοιάζομαι και μοιράζομαι. Σε κάθε επίπεδο».
Διαβάζουμε ότι «η παράσταση ζωντανεύει την ιστορία σε έναν χώρο μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, που δεν είναι παρά το ίδιο το θέατρο: ο μαγικός τόπος όπου όλα μπορούν να ειπωθούν και τα πάντα μπορούν να συμβούν». Τι είναι για εσάς ο τόπος του θεάτρου πέρα από μαγικός;
«Είναι τόπος συνάντησης και επικοινωνίας. Τόπος παρηγοριάς. Τόπος ζυμώσεων, ανταλλαγής απόψεων και συναισθημάτων. Τόπος αναστοχασμού. Ένας τόπος ιερός και μοναδικός στο είδος του. Τη δεδομένη στιγμή, μέσα στην απομόνωση και την “αποστείρωση” της πανδημίας, έχουμε ανάγκη από το θέατρο, περισσότερο από ποτέ».
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]