Ο επί σειρά ετών συντάκτης της κορυφαίας αργεντίνικης εφημερίδας «Ole», Χουάν Πάμπλο Μέντες εξηγεί στη «Ν», όσα σημαίνει για την χώρα του η απώλεια του Μαραντόνα.
Του Νίκου Αθανασίου
Ο επί σειρά ετών συντάκτης της κορυφαίας αργεντίνικης εφημερίδας «Ole», Χουάν Πάμπλο Μέντες εξηγεί στη «Ν», όσα σημαίνει για την χώρα του η απώλεια του Μαραντόνα.
Σαν σήμερα, στις 25 Νοεμβρίου του 2020, ο ποδοσφαιρικός πλανήτης «πάγωσε». Το απόλυτο είδωλο των 80's,ο κατά πολλούς κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, έφυγε από την ζωή μόλις στα 60 του χρόνια, προδομένος από τις χρόνιες καταχρήσεις και την επί σειρά ετών κάκιστη κατάσταση της υγείας του. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα πέρασε στην αιωνιότητα και έναν χρόνο μετά τον θάνατό του, η Αργεντινή παραμένει θλιμμένη. Εξάλλου, για τον λαό της χώρας ο «Ντιεγκίτο» δεν ήταν απλά ένας ποδοσφαιριστής αλλά εθνικής ώρας.
Ο Χουάν Πάμπλο Μέντες, επί σειρά ετών συντάκτης της κορυφαίας αθλητικής εφημερίδας στην Αργεντινή, της «Ole», εξηγεί στη «Ν» όσα σημαίνει η απώλεια του Μαραντόνα και σχολιάζει τις τελευταίες του στιγμές.
«Πέρασε ένας χρόνος από τον θάνατο του Ντιέγκο. Από την ημέρα που ολόκληρη η Αργεντινή συγκλονίστηκε από μια είδηση που όλοι περίμεναν κάποια στιγμή αλλά κανείς δεν ήθελε να πιστέψει, κανείς δεν ήθελε να έρθει αντιμέτωπος με αυτή. Στη τελευταία του δημόσια εμφάνιση, την ημέρα των 60ων του γενεθλίων, η εικόνα του δημιουργούσε μόνο στεναχώρια. Μετά βίας περπατούσε, δεν μπορούσε να κουνήσει κανένα από τα χέρια του και πολύ δύσκολα μπορούσες να καταλάβει όσα προσπαθούσε να πει.
Το αγαπημένο μας ''10άρι'', όμως, είχε κατά το παρελθόν ντριμπλάρει πολλές φορές τον θάνατο, έτσι πιστεύαμε πως θα γίνει και τώρα. Ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις έβγαινε νικητής, όπως για παράδειγμα το 2000, όταν νοσηλεύθηκε σε κρίσιμη κατάσταση μετά από υπερβολική δόση κοκαΐνης. Το τέλος του ήταν πολύ λυπηρό και είναι λογικό η Αργεντινή να πενθεί ακόμη την απώλειά του. Ποτέ ξανά η χώρα δεν πήρε τόσο μεγάλη χαρά όσο με την κατάκτηση του Μουντιάλ το 1986, στο οποίο μας οδήγησε ο Ντιέγκο.
Ήταν ο τελευταίος που μας έδωσε τόσα χαμόγελα και κανείς άλλος στην ιστορία του ποδοσφαίρου δεν μπόρεσε να είναι τόσο καθοριστικός στην κατάκτηση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου όσο εκείνος. Ξεκίνησε από μια μικρή και φτωχή γωνιά της Αργεντινής και έφτασε μέχρι την κορυφή του κόσμου. Η μία πλευρά του χαρακτήρα του, τον βοήθησε σε αυτό και η άλλη, η πιο ευαίσθητη τον οδήγησε στον εθισμό και τις καταχρήσεις, όπου ήταν και η αρχή του τέλος για την ζωή του».