Ο τραγικός απολογισμός του προηγούμενου εικοσιτετράωρου με 87 νεκρούς συνανθρώπους μας και 561 διασωληνωμένους, καθώς και οι θλιβερές στατιστικές των τελευταίων εβδομάδων καταδεικνύουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται παγιδευμένη στη δίνη της πανδημίας, γράφει ο Μιχάλης Χατζηκωνσταντίνου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Ο τραγικός απολογισμός του προηγούμενου εικοσιτετράωρου με 87 νεκρούς συνανθρώπους μας και 561 διασωληνωμένους, καθώς και οι θλιβερές στατιστικές των τελευταίων εβδομάδων καταδεικνύουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται παγιδευμένη στη δίνη της πανδημίας.
Τούτη την ώρα δεν έχει τόσο σημασία να αναλύσει κανείς τι και ποιος έφταιξε, όσο να προχωρήσουμε σε γενναίες αποφάσεις για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης. Η βολονταριστική άποψη ότι «τελειώσαμε με την πανδημία» και ότι «όπου να ‘ναι επιστρέφουμε στην κανονικότητα» συνετρίβη παταγωδώς από την πραγματικότητα. Δεν υπάρχουν περιθώρια για εφησυχασμό ούτε για αναμονή ότι κάποια στιγμή μπορεί και να αποδώσουν οι υφιστάμενες ρυθμίσεις. Οι δεκάδες νεκροί σε καθημερινή βάση και η τραγική κατάσταση στα νοσοκομεία δείχνουν ότι πρέπει να αλλάξει άρδην το μοντέλο διαχείρισης της πανδημίας πριν να είναι πολύ αργά για χιλιάδες ακόμη συνανθρώπους μας.
Ταυτόχρονα, είναι ώρα πια να αναγνωρίσουμε ότι το ανελέητο blame game των τελευταίων μηνών δεν προσέθεσε το παραμικρό στην αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης. Η στοχοποίηση κατηγοριών του πληθυσμού, η αναζήτηση ενόχων και η ρητορική μίσους που χαρακτηρίζουν εδώ και καιρό τον δημόσιο λόγο δεν ωφέλησαν κανέναν. Όποιος επιθυμεί πραγματικά να βοηθήσει αυτή την κρίσιμη ώρα ας αναζητήσει εποικοδομητικούς τρόπους δράσης και συμμετοχής και ας πάψει να σηκώνει το δάχτυλο στον διπλανό του. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερους γιατρούς, νοσηλευτές, κλίνες ΜΕΘ, διαγνωστικά εργαλεία, λεωφορεία, συρμούς του μετρό, σχολικές αίθουσες και πειθώ για τη διάδοση του εμβολιασμού. Όχι άλλους Ιησουίτες…
Τις επόμενες ώρες θα πρέπει να κατατεθεί ένα πλέγμα ουσιαστικών μέτρων για την αντιμετώπιση της κυκλοφορίας του ιού στην κοινότητα. Χωρίς τις αποτυχημένες περσινές ακρότητες των αχρείαστων SMS και του ανόητου αποκλεισμού των ελεύθερων χώρων. Αλλά με αναγκαίους περιορισμούς στην πρόσβαση σε κλειστούς χώρους (για ανεμβολίαστους αλλά και εμβολιασμένους), με πολλαπλασιασμό των δωρεάν τεστ για όλους και με ενίσχυση της τηλεργασίας. Και πάνω απ’ όλα: αναζητείται ένα θαρραλέο πολιτικό σύστημα που θα προτείνει και θα στηρίξει ομόθυμα ορθές παρεμβάσεις.