Παράνομη και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή κι Ελληνική νομοθεσία έκρινε το Συμβούλιο της Επικρατείας την σφαγή ζώων στο πλαίσιο θρησκευτικών λατρευτικών τελετών της μουσουλμανικής και εβραϊκής θρησκείας, χωρίς προηγούμενη αναισθητοποίηση, όπως προβλέπει και επιτρέπει κοινή υπουργική απόφαση του 2017.
Παράνομη και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή κι Ελληνική νομοθεσία έκρινε το Συμβούλιο της Επικρατείας την σφαγή ζώων στο πλαίσιο θρησκευτικών λατρευτικών τελετών της μουσουλμανικής και εβραϊκής θρησκείας, χωρίς προηγούμενη αναισθητοποίηση, όπως προβλέπει και επιτρέπει κοινή υπουργική απόφαση του 2017.
Στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο είχε προσφύγει η Πανελλήνια Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία και ζητούσε να ακυρωθεί η υπ΄ αριθμ. 951/44337/21.4.2017 απόφαση του υπουργού Ανάπτυξης και Τροφίμων και του αναπληρωτή υπουργού Ανάπτυξης, με την οποία καθορίσθηκαν τα αναγκαία συμπληρωματικά μέτρα για την εφαρμογή του Ευρωπαϊκού Κανονισμού 1099/2009, σχετικά με τη σφαγή των ζώων στο πλαίσιο θρησκευτικών εκδηλώσεων λατρευτικών τύπων αλλοθρήσκων. Η προσβαλλόμενη ΚΥΑ τροποποιήθηκε στην συνέχεια τον επόμενο χρόνο με την υπ΄ αριθμ. 292/46122/26.3.2018 ΚΥΑ.
Οι σύμβουλοι της Επικρατείας επισημαίνουν ότι «εσφαλμένα θεώρησε ο νομοθέτης ότι δεσμευόταν από το άρθρο 4 παρ. 4 του εν λόγω Κανονισμού να επιτρέψει τη θρησκευτική σφαγή χωρίς προηγούμενη αναισθητοποίηση των ζώων, παρά το γεγονός ότι η διάταξη της παραγράφου 2 του άρθρου 2 του νόμου 1197/1981 που απηχεί τις σύγχρονες και σύμφωνες με το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιλήψεις περί της μεταχείρισης των ζώων κατά τη σφαγή τους, απαγορεύει ήδη τη θανάτωση θηλαστικών στα σφαγεία χωρίς προηγούμενη αναισθητοποίηση».
Έτσι, οι σύμβουλοι Επικρατείας έκριναν ότι η επίμαχη ΚΥΑ έχει εκδοθεί κατά παράβαση συγκεκριμένων διατάξεων νόμων και κανονισμών και ακυρώθηκε ώστε «η διοίκηση να ρυθμίσει το ζήτημα της σφαγής ζώων στο πλαίσιο λατρευτικών τύπων με τρόπο που να εξασφαλίζει τόσο την προστασία των ζώων από κάθε ταλαιπωρία κατά τη σφαγή τους όσο και τη θρησκευτική ελευθερία των θρησκευόμενων μουσουλμάνων και εβραίων που ζουν στην Ελλάδα, αξιοποιώντας τις δυνατότητες που παρέχουν οι ανωτέρω διατάξεις του άρθρου 26 του Κανονισμού 1099/2009».