Ο Ιρανός Πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ δέχθηκε χθες τις επικρίσεις των ιρανικών εφημερίδων για την αδιάλλακτη στάση που τηρεί στο ζήτημα του πυρηνικού προγράμματος της χώρας και για τις επίμαχες δηλώσεις του περί «τρένου χωρίς φρένα και χωρίς όπισθεν».
«Το τρένο έχει φρένα και μπορεί να φθάσει στον προορισμό του με ασφάλεια. Ισως, κατά την διάρκεια του ταξιδιού, διαπιστώσουμε πως οι γραμμές είναι κατεστραμμένες και αναγκαστούμε να κινηθούμε με την όπισθεν. Στο κάτω-κάτω, το Ιράν είναι χώρα σεισμών, πλημμυρών και εθνικών καταστροφών. Είστε ο επικεφαλής μας και πρέπει να μας εμπνέετε εμπιστοσύνη», γράφει ο Zahed σε άρθρο του στην εφημερίδα Etemad-e Melli.
Ακόμη και η φονταμενταλιστική εφημερίδα Resalat, η οποία συνήθως απηχεί τις απόψεις του Αχμαντινετζάντ, εμφανίζεται επικριτική. «Η άχρηστη λεκτική επιθετικότητα δεν είναι αποδεκτές στην εξωτερική μας πολιτική», γράφει.
Ο Fayaz Zahed, ηγέτης του μεταρρυθμιστικού κόμματος της Ισλαμικής Αλληλεγγύης, κατηγόρησε τον Πρόεδρο πως προσπαθεί να μιμηθεί τον Τσάβες, αντί να μιμείται τον Μαντέλα και τον Χάβελ.
«Παρά τα όσα λέγονται, το Ιράν δεν είναι μια δικτατορία. Δεν είναι η Σαουδική Αραβία. Ο Αχμαντινεζάντ δεν έχει τη δύναμη που πολλοί νομίζουν», ισχυρίζεται ο μεταρρυθμιστής οικονομολόγος Σαγιέντ Λεϊλάζ, Για τα πυρηνικά, όπως και για την εξωτερική πολιτική, τις ένοπλες δυνάμεις, το δικαστικό σύστημα, τις αποφάσεις δεν τις παίρνει ο πρόεδρος, αλλά ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης. Ο τελευταίος φροντίζει να κρατά ισορροπίες ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις, ώστε η μία να ελέγχει την άλλη. Πρόκειται για μια παραδοσιακή μέθοδο διακυβέρνησης, που χρησιμοποιείται εδώ και αιώνες στο Ιράν. Ετσι, ο Ραφσαντζανί απέκτησε τον τελευταίο καιρό περισσότερες εξουσίες στον πολιτικό τομέα, αυτές ακριβώς που έχασε ο Αχμαντινεζάντ. Οσο για τα πυρηνικά, ο Χαμενεΐ έχει χορηγήσει εξουσίες σε διάφορους ανθρώπους, όπως είναι ο Λαριτζανί, αλλά τελευταία και ο Βελαγιατί.
Ο Σαγιέντ Λεϊλάζ αναφέρει «είμαστε πολιτικά απομονωμένοι: όλες οι γειτονικές χώρες είναι κατειλημμένες από τους Αμερικανούς ή τους συμμάχους τους, με μοναδική εξαίρεση τη Ρωσία. Ο κίνδυνος ενός πολέμου είναι μεγάλος, αν και δεν τον βλέπω πριν από το 2008».
Το Ιράν προσπαθεί να κερδίσει χρόνο και να αντισταθεί στην περικύκλωσή του. «Ο Χαμενεΐ γνωρίζει ότι τα πυρηνικά είναι η μοναδική στρατηγική μας ασπίδα, θέλει να διαπραγματευτεί, αλλά δεν μπορεί να δεχθεί την αξίωση του Μπους να σταματήσουμε τον εμπλουτισμό ουρανίου, και μετά βλέπουμε. Το κάναμε και στο παρελθόν, δεν οδήγησε πουθενά. Αλλά υπάρχει λύση. Αυτό που ενδιαφέρει το Ιράν είναι η εθνική του ασφάλεια, όχι τα πυρηνικά. Αν υπάρξουν εγγυήσεις για την ασφάλειά μας, θα μπορούσε να επέλθει μια συμφωνία».
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε χθες και ο Χανς Μπλιξ http://www.naftemporiki.gr/news/static/07/02/27/1306624.htm . Ο κ. Μπλιξ τόνισε ότι οι δυτικές δυνάμεις θα έπρεπε να είχαν απ' ευθείας συνομιλίες με το Ιράν, αντί να «διατάζουν» την Τεχεράνη να διακόψει πρώτα τις πυρηνικές της δραστηριότητες. Ο κ. Μπλιξ πρόσθεσε, ότι τίποτε δεν αναφέρθηκε σχετικά με τις εγγυήσεις για την ασφάλεια του Ιράν, στην περίπτωση που συμφωνήσει να διακόψει το επίμαχο πρόγραμμά του.