Η απερχόμενη καγκελάριος κάνει αποχαιρετιστήρια περιοδεία σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ε, καλά, όχι μόνο σε ευρωπαϊκές. Θα πάει στην Άγκυρα στις 16 Οκτωβρίου, έπειτα από πρόσκληση Ερντογάν, σύμφωνα με την καγκελαρία, η οποία αναφέρθηκε στους διαχρονικούς δεσμούς των δύο χωρών λόγω των πολιτών τουρκικής καταγωγής που ζουν στη Γερμανία, στη γεωστρατηγική σημασία της Τουρκίας, αλλά και στη «μεγάλη συνεισφορά» της στο προσφυγικό, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η απερχόμενη καγκελάριος κάνει αποχαιρετιστήρια περιοδεία σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ε, καλά, όχι μόνο σε ευρωπαϊκές. Θα πάει στην Άγκυρα στις 16 Οκτωβρίου, έπειτα από πρόσκληση Ερντογάν, σύμφωνα με την καγκελαρία, η οποία αναφέρθηκε στους διαχρονικούς δεσμούς των δύο χωρών λόγω των πολιτών τουρκικής καταγωγής που ζουν στη Γερμανία, στη γεωστρατηγική σημασία της Τουρκίας, αλλά και στη «μεγάλη συνεισφορά» της στο προσφυγικό.
Ξέχασε τους οικονομικούς δεσμούς, τις γερμανικές άμεσες επενδύσεις στην Τουρκία, τις χιλιάδες γερμανικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην τουρκική επικράτεια, το διμερές εμπόριο και τις τουρκικές εισαγωγές οπλικών συστημάτων. Στις αρχές 2022 δεν αναμένεται να ενταχθεί στον τουρκικό στόλο το πρώτο από τα έξι υποβρύχια τύπου 214 (αντίστοιχα του «Παπανικολής»);
Ισχύουν όλα αυτά, αλλά μην υποτιμώνται τα ιστορικά. «Οι Τούρκοι και οι Γερμανοί αγαπιούνται εδώ και καιρό». Αυτή η φράση του μασίφ καγκελάριου Μπίσμαρκ, την οποία είχε επικαλεστεί ο Ερντογάν στο Βερολίνο τον περασμένο Φεβρουάριο, φαίνεται πως είναι οδοδείκτης της πολιτικής του Βερολίνου έναντι της Άγκυρας.
Από το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, οι σχέσεις μεταξύ της Γερμανικής Αυτοκρατορίας -που αναζητούσε ηγεμονικό ρόλο στην Ευρώπη έναντι των ισχυρών δυνάμεων της Γαλλίας και της Βρετανίας- με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που βρισκόταν σε πορεία αποδόμησης, απέκτησαν στρατηγικό βάθος. Η Γερμανία είχε σημαντικό ρόλο από την εποχή του Tanzimat (προσπάθεια εκσυγχρονισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) στην οργάνωση του οθωμανικού στρατού, ενώ εμφανιζόταν ως εταίρος που επιδίωκε κυρίως οικονομικά νταραβέρια, σε αντίθεση με τους αποικιοκράτες ΑγγλοΓάλλους.
«Ανέκαθεν προσανατολίζαμε την πολιτική μας προς την κατά το δυνατόν βιωσιμότητα της Τουρκίας. Τούτο μας επέβαλλαν τα μεγάλα οικονομικά μας συμφέροντα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία», ομολογούσε ο Γερμανός ΥΠΕΞ Alfred von Kiderlen-Waechter το 1912. Την κατά το δυνατόν βιωσιμότητα της Τουρκίας στήριζαν μέχρι του σημείου να ενισχύσουν την αντίληψη ότι τούτη απειλείται από το ελληνικό στοιχείο. Ο στρατηγός Λίμαν φον Σάντερς ήταν σαφής. «Ουδεμία ασφάλεια έχει η Τουρκία, ούτε μπορεί να οργανωθεί ελευθέρως εις το μέλλον, λόγω της παρουσίας εχθρικών στοιχείων εμπνεόμενων έξωθεν με επαναστατικάς ιδέας».
Μόνο επαναστατική δεν είναι η ιδέα πως δεν υπάρχουν αιώνιοι φίλοι ή αιώνιοι εχθροί. Μόνο αιώνια συμφέροντα.