Όλοι έχουν σταθεί στην Evergrande, μια χρηματοπιστωτική κρίση που ξετυλίγεται σε αργή κίνηση χωρίς να μπορεί κανείς να μετρήσει τα «τεκτονικά κύματα» που θα προκαλέσει. Οι απόψεις διίστανται για το εάν θα αποτελέσει την κινεζική στιγμή της Lehman Brothers. Μαζί με τις ρωγμές του κινεζικού κολοσσού ακινήτων υπάρχει όμως και μια άλλη μεγάλη «τρύπα» που χάσκει απειλητικά και αφορά την προσφορά ενέργειας, γράφει η Έφη Τριήρη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Όλοι έχουν σταθεί στην Evergrande, μια χρηματοπιστωτική κρίση που ξετυλίγεται σε αργή κίνηση χωρίς να μπορεί κανείς να μετρήσει τα «τεκτονικά κύματα» που θα προκαλέσει. Οι απόψεις διίστανται για το εάν θα αποτελέσει την κινεζική στιγμή της Lehman Brothers. Μαζί με τις ρωγμές του κινεζικού κολοσσού ακινήτων υπάρχει όμως και μια άλλη μεγάλη «τρύπα» που χάσκει απειλητικά και αφορά την προσφορά ενέργειας.
Στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία, η ενεργειακή κρίση είναι φυσικό να μην περιορίζεται στην Ευρώπη ή στη Βρετανία. Η διαφορά με την Κίνα είναι οι τεράστιες μεταποιητικές μονάδες της: από χυτήρια αλουμινίου έως εργοστάσια επεξεργασίας σπόρων σόγιας, εργοστάσια τα οποία έχουν αναγκαστεί να περιορίσουν τη δραστηριότητά τους ή ακόμη και να κλείσουν.
Περίπου οι μισές από τις 23 επαρχίες της Κίνας δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στους στόχους που έθεσε το Πεκίνο και τώρα πιέζονται να μειώσουν τη χρήση της ηλεκτρικής ενέργειας. Το ανησυχητικό είναι ότι στις χειρότερα πληγείσες περιοχές εδρεύουν οι βιομηχανικοί κολοσσοί της χώρας που εκπροσωπούν περίπου το ένα τρίτο της κινεζικής οικονομίας.
Με την προσοχή της αγοράς να είναι επικεντρωμένη στην Evergrande και στην ελεύθερη πτώση της κινεζικής αγοράς ακινήτων, που απλώς προηγείται κάποιων άλλων αγορών στέγης του πλανήτη, η ενεργειακή κρίση φαίνεται να έχει υποτιμηθεί. Όπως έχουν υποτιμηθεί κατά καιρούς και άλλες κρίσεις. Με την αύξηση της ζήτησης να θεωρείται ο υπ’ αριθμόν ένα παράγοντας για την κατάληξη αυτή, η ενεργειακή κρίση της Κίνας έχει να κάνει εν μέρει και με τις ίδιες τις πολιτικές του Πεκίνου, το οποίο προσπαθεί να δείξει όσο το δυνατόν μικρότερη μόλυνση στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς που αρχίζουν τον Φεβρουάριο και συνεπώς να στείλει το μήνυμα στη διεθνή κοινότητα ότι έχει πάρει στα σοβαρά την προσπάθεια απεξάρτησης της οικονομίας του από τα ορυκτά καύσιμα.
Σε μια επαρχία, την Τζιανγκσού, με οικονομία στο μέγεθος του Καναδά, οι μονάδες επεξεργασίας χάλυβα έχουν κλείσει και σε ορισμένες πόλεις τα φώτα στους δρόμους έχουν σβήσει. Λίγο πιο πέρα, έχουν κλείσει όλες οι μονάδες υφαντικών... Αυτό σε λίγο καιρό θα σημάνει ελλείψεις στα πάντα, από υφαντικές ίνες έως ανταλλακτικά ηλεκτρονικών και παιχνίδια με επιπτώσεις στους καταναλωτές και στην εταιρική κερδοφορία εν όψει δε της πιο δραστήριας εποχής του χρόνου. Με επιπτώσεις κατ’ επέκταση και στην οικονομία, φέρνοντας στασιμοπληθωρισμό και πλήττοντας τις επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, κάποιοι διερωτώνται εάν η στροφή στην πράσινη ενέργεια έχει δρομολογηθεί με σωστό τρόπο. Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών προειδοποίησε πρόσφατα για τη δημιουργία μιας «πράσινης φούσκας» αξίας τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Όπως φαίνεται, ο πλανήτης προσκρούει πάνω στις ίδιες τις πολιτικές του.