Στο Αφγανιστάν υπάρχουν ήδη κάποια σχολεία που λειτουργούν και κάποια νοσοκομεία ή δρόμοι που κατασκευάστηκαν τελευταία. Υπάρχουν επίσης και κάποιες περιοχές στις οποίες επικρατεί ηρεμία και σχετική ειρήνη. Συνολικά όμως, η κατάσταση ασφαλείας στη χώρα χειροτέρευσε. Αμερικανοί πολιτικοί γνωρίζουν τη σημασία των λόγων τους, όταν υποστηρίζουν ότι το 2007 θα είναι ένας αποφασιστικός χρόνος για το Αφγανιστάν.
Στο Νότο της χώρας, οι Ταλιμπάν και η Αλ Κάιντα εξανάγκασαν πέρυσι το ΝΑΤΟ σε ανοιχτή σύγκρουση. Το εμπόριο με τα ναρκωτικά ευδοκιμεί και μαζί με αυτό η εγκληματικότητα και η διαφθορά. Η κυβέρνηση της Καμπούλ είναι ανίσχυρη και το Αφγανιστάν δεν είναι σε θέση να αυτοδιοικηθεί. Στα σύνορα, το Πακιστάν εξελίσσεται ολοένα και περισσότερο σε έναν αναξιόπιστο εταίρο, ενώ η ήττα των Αμερικανών στο Ιράκ αποδομεί το κύρος της Δύσης. Αυτοί είναι κυρίως οι λόγοι που οδηγούν τους Ταλιμπάν και την Αλ Κάιντα σε αντεπίθεση. Η επίθεση του ΝΑΤΟ επικεντρώνεται εναντίον των "βάσεων" των Ταλιμπάν στο Νότο. Σε περίπτωση που το ΝΑΤΟ χάσει, τότε χάνεται ασφαλώς και εμπιστοσύνη των Αφγανών απέναντι του και έτσι χάνεται και η χώρα.
Μια ήττα θα σήμαινε και το τέλος ενός ονείρου της Συμμαχίας για τη μετατροπή της σε μια παγκόσμια Δύναμη Ασφάλειας. Το ΝΑΤΟ έδωσε στην επίθεση του το όνομα "Αχιλλεύς". Και αυτό ταιριάζει. Το Αφγανιστάν φαίνεται τελικά να είναι η "αχίλλειος πτέρνα" της Ατλαντικής Συμμαχίας. (SUEDDEUTSCHE ZEITUNG)