Ο Fritz von Opel κέρδισε στον πρώτο αγώνα στο “Automobil-Verkehrs- und Uebungsstraße”, πριν από 100 χρόνια. Η Opel ήταν νικήτρια και στον τελευταίο αγώνα της διάσημης πίστας Avus:
Ο Fritz von Opel κέρδισε στον πρώτο αγώνα στο “Automobil-Verkehrs- und Uebungsstraße”, πριν από 100 χρόνια. Η Opel ήταν νικήτρια και στον τελευταίο αγώνα της διάσημης πίστας Avus:
Ο Stefan Kissling σηματοδότησε το τέλος μιας αγωνιστικής εποχής στον σημερινό αστικό αυτοκινητόδρομο A115 (κοινώς autobahn A115) με διπλή νίκη και στους δύο γύρους του German Touring Car Challenge. Στα 77 χρόνια που μεσολάβησαν, στο Avus, όπως και σε πολλές ακόμα πίστες, γράφτηκαν τραγωδίες και θρίαμβοι. Η Opel γιόρτασε μεγάλες στιγμές στο Βερολίνο – η πιο διάσημη από τις οποίες ήταν σίγουρα τότε που το Opel RAK 2 κατέρριψε το ρεκόρ ταχύτητας. Πίσω από το τιμόνι του πυραυλοκίνητου αγωνιστικού ήταν ο ριψοκίνδυνος Fritz von Opel, ο επονομαζόμενος “Raketen-Fritz” (“Rocketman Fritz”).
Ακόμα και στη φάση σχεδιασμού, που ξεκίνησε το 1909, το Avus είχε διττό σκοπό: προοριζόταν αφενός να λειτουργήσει ως αυτοκινητόδρομος στο δυτικό τμήμα του Βερολίνου, αφετέρου να κάνει χρέη αγωνιστικής πίστας. Στην πραγματικότητα, η διάταξή του δεν ήταν ιδανική για το σκοπό αυτό: δύο ευθείες, μήκους περίπου εννέα χιλιομέτρων η κάθε μία, συνδεδεμένη στα άκρα με δύο μεγάλου πλάτους loops.
Η πίστα ήταν πολύ πιο κατάλληλη για δοκιμές αντοχής από όσο για συναρπαστικές μονομαχίες προσπέρασης. Παρόλα αυτά, ολόκληρη η Γερμανία περίμενε με ανυπομονησία τον πρώτο αγώνα, που είχε προγραμματιστεί για το Σαββατοκύριακο που ξεκινούσε η Γερμανική Έκθεση Αυτοκινήτου 1921. Στις 24 Σεπτεμβρίου, στις 11 π.μ. η μεγάλη στιγμή τελικά έφτασε. Δεκαέξι αγωνιστικά αυτοκίνητα εννέα κατασκευαστών ξεκίνησαν στο Avus. Περισσότεροι από 200.000 θεατές παρακολούθησαν τον αγώνα – στις φρεσκοβαμμένες λευκές κερκίδες, αλλά οι περισσότεροι στέκονταν δίπλα στην πίστα. Για να διευκολύνουν τα πλήθη, 65 εκδοτήρια εισιτηρίων είχαν στηθεί γύρω από την πίστα.
Οι αγωνιζόμενοι ξεχύθηκαν στην πίστα ανά δύο με διαφορά 45 δευτερολέπτων. Ο Fritz von Opel ξεκίνησε με το προτελευταίο ζευγάρι. Το κατακόκκινο Opel 8/25 ίππων με τον τετρακύλινδρο κινητήρα 2.3L τα πήγε εξαιρετικά. Μπροστά σε ένα ενθουσιώδες κοινό έδινε τη μάχη του, τον ένα γύρο μετά τον άλλο. Στον τερματισμό, είχε διαμορφώσει μία ξεκάθαρη απόσταση από τους άλλους αγωνιζόμενους και κέρδισε έχοντας ολοκληρώσει επτά γύρους με χρόνο 1 ώρα 4 λεπτά και 23 δεύτερα, που αντιστοιχούσε σε μέση ταχύτητα 128,84 χλμ/ώρα. Στη δεύτερη θέση βρέθηκε ο Georg Klöble (NSU) περίπου 5,5 λεπτά πιο πίσω. Με χρόνο 8 λεπτών και 14 δευτερολέπτων, ο Fritz von Opel σημείωσε τον ταχύτερο γύρο του Σαββατοκύριακου.
Η μάρκα από την Έσση προηγήθηκε και τη δεύτερη μέρα της διοργάνωσης. Στον αγώνα Νο. 6, οι Franz Breckheimer και Fritz von Opel τερμάτισαν στη 2η και 3η θέση. Το πόσο σημαντική ήταν αυτή η επίδοση για τους ‘Rüsselsheimers’ φάνηκε από τη συνέντευξη που έδωσε ο Fritz von Opel στην εφημερίδα “Berliner Tageblatt”: «Δεν συνηθίζω να κλαίω, αλλά έκλαψα σα μικρό παιδί από τη χαρά μου.»
Στις 24 Ιουνίου, 1923, ο von Opel για μία φορά ακόμα απέδειξε το ταλέντο του και έτρεξε στον αγώνα της Γερμανικής Ομοσπονδίας Μοτοσικλετιστών (DMV). Στο τέλος της ημέρας, αναδείχτηκε νικητής με τη μοτοσικλέτα 346 κ.εκ. της Opel παρά τον ισχυρό ανταγωνισμό. Σε τέσσερις γύρους, πέτυχε μέση ταχύτητα 87 km/h. Η διαφορά του από τον δεύτερο ήταν έξι λεπτά. Το όνομα Opel πλέον κοσμούσε τις λίστες νικητών του Avus σε δύο και τέσσερις τροχούς.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1920, το Avus επεκτάθηκε ακόμα περισσότερο. Απέκτησε ασφάλτινο τάπητα (μέχρι πρότινος ήταν από σκυρόδεμα), διευρυμένα loops από τσιμέντο, νέες κερκίδες και ένα μοντέρνο σύστημα δημόσιων αναγγελιών. Ό,τι έπρεπε για την πιο θεαματική ημέρα στην 100χρονη ιστορία της πίστας – ένα πυραυλοκίνητο ρεκόρ ταχύτητας.
Ήδη τον Απρίλιο του 1928, ο άνδρας από το Rüsselsheim, μαζί με τον υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων Max Valier, το μηχανικό Friedrich Sander και τον οδηγό αγώνων Kurt Volkhart, πέτυχαν κάτι που μέχρι πρότινος αποτελούσε ουτοπία: η ομάδα είχε εφοδιάσει ένα Opel 4/12 ίππων με πυραυλοκίνητο σύστημα πρόωσης και το δοκίμασε με επιτυχία – το Opel RAK 1. Οι δοκιμές συνεχίστηκαν με ένα βελτιωμένο όχημα και υψηλότερη ταχύτητα. Επειδή η πίστα του Rüsselsheim ήταν ακατάλληλη για κάτι τέτοιο, ο κλήρος έπεσε στην πίστα του Avus στο Βερολίνο. Το Opel RAK 2 ήταν ειδικά σχεδιασμένο για οδήγηση υψηλών ταχυτήτων βασισμένο στο πλαίσιο ενός Opel 10/40 ίππων. Το μαύρο αγωνιστικό με τη φουτουριστική σχεδίαση και βάρος περίπου 560 κιλών, δεν είχε κινητήρα και κιβώτιο αλλά διέθετε πλευρικά πτερύγια και 24 πυραύλους στερεού καυσίμου πίσω, που μαζί παρήγαγαν πρόωση 6 τόνων.
Στις 23 Μαΐου, 1928, στις 10 το πρωί, η αστυνομία ‘καθάρισε’ την πίστα. Ο Fritz von Opel πήρε θέση πίσω από το μεγάλο, ξύλινο τιμόνι. Το ενθουσιώδες κοινό των 3.000 περίπου προσκεκλημένων σιώπησε. Και τότε όλα συνέβησαν μέσα σε μια στιγμή: «Πατάω το πεντάλ της ανάφλεξης, ο πύραυλοι πίσω μου βρυχώνται και η πρόωση ξεκινά. Πατάω ξανά και ξανά το πεντάλ και – με τρελή αίσθηση – μία τέταρτη φορά. Στο πλάι μου όλα θολώνουν. Η επιτάχυνση προκαλεί απίστευτη αδρεναλίνη. Σταματάω να σκέφτομαι. Η πραγματικότητα εξαφανίζεται.»
Ο οδηγός από το Rüsselsheim ξεπέρασε την πρόκληση του Nordkurve και απέτρεψε την απογείωση του αυτοκινήτου – τα φτερά δεν παρέχουν αρκετή αεροδυναμική πίεση για ταχύτητες έως τα 238 χλμ/ώρα. Μετά από μόλις τρία λεπτά, όλα τελείωσαν. Το RAK 2 σταμάτησε σιγά-σιγά, τα μεγάλα σύννεφα λευκού καπνού διαλύθηκαν στον ουρανό κάτω από τις επευφημίες των θεατών. Ο 29χρονος von Opel είχε αποδείξει με εντυπωσιακό τρόπο σε όλο τον κόσμο ότι η πρόωση πυραύλων ήταν ισχυρή και ελεγχόμενη. Στη συνέχεια, ονομάστηκε “Raketen-Fritz” και η Opel έγινε γνωστή ως ο πιο προηγμένος κατασκευαστής αυτοκινήτων στην Ευρώπη. Η εποχή των πυραύλων έκανε την πρεμιέρα της μπροστά από κάμερες με σκηνικό την πίστα του Avus.
Τις επόμενες δεκαετίες, τα αγωνιστικά αυτοκίνητα της Opel συμμετείχαν κυρίως σε αγώνες ράλι. Η μάρκα με σήμα τον κεραυνό κέρδισε τρία Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, και το 1982 ο Walter Röhrl έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής με ένα Ascona 400. Στο τέλος της δεκαετίας του 1980, η Opel συμμετείχε επίσημα σε αγώνες πίστας και πάλι ως εργοστασιακή ομάδα. To Avus είχε εκσυγχρονιστεί σημαντικά και είχαν αφαιρεθεί σκόπιμα κάποια κομμάτια με σκοπό την αγωνιστική χρήση. Οι πιο καυτές σεζόν ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 1990 με το Γερμανικό Πρωτάθλημα Αυτοκινήτων Τουρισμού (DTM) και το Διεθνές Πρωτάθλημα Αυτοκινήτων Τουρισμού (ITC). Με το εντυπωσιακό Opel Calibra V6 και κορυφαίους οδηγούς, η ομάδα από το Rüsselsheim κατέκτησε την πολυπόθητη νίκη στο ITC το 1996.
Ένα Opel Calibra βρέθηκε επίσης στο επίκεντρο της προσοχής στις 3 Μαΐου, 1998. Στις 5:02 μ.μ. αυτής της ψυχρής ανοιξιάτικης Κυριακής, μία εποχή έφτασε στο τέλος της. Για τελευταία φορά, η ασπρόμαυρη καρό σημαία κυμάτισε στο Avus, χαιρετίζοντας τον Stefan Kissling ως τον τελευταίο νικητή. Ως ο ταχύτερος των δοκιμών, ο 24-χρονος με το κόκκινο Opel Calibra 16V βρέθηκε μπροστά από τους ανταγωνιστές του στο German Touring Car Challenge (DTC) από την αρχή. «Ένα πολύ ξεχωριστό γεγονός για μένα» θυμάται ο Kissling, η νίκη του οποίου έβαλε τίτλους τέλους στην ιστορία της Opel στο Avus.
Από τη νίκη του Stefan Kissling στο DTC και μετά, οι αγωνιστικές διοργανώσεις στο Avus αποτελούν παρελθόν. Εν τούτοις, τα Opel Corsa, Astra, Insignia και άλλα μοντέλα δίνουν το παρών στο Avus καθημερνά – όχι πλέον αναζητώντας την ιδανική γραμμή, αλλά για να κινούνται γρήγορα στον αστικό αυτοκινητόδρομο του Βερολίνου.
Σήμερα, η Opel για μία ακόμα φορά επικεντρώνεται στους αγώνες ράλι, με το Corsa Rally4 και το πρώτο κύπελλο ενιαίου τύπου με ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Στο ADAC Opel e-Rally Cup, ομάδες από πέντε κράτη αγωνίζονται μεταξύ τους με αμιγώς ηλεκτρικά αυτοκίνητα Opel Corsa-e Rally – χωρίς εκπομπές ρύπων, αλλά με απαράμιλλο πάθος.