Το τελευταίο διάστημα, είναι γεγονός, ότι τα νέα από τον χώρο της οικονομίας είναι ιδιαίτερα θετικά. Ανάπτυξη, αναβαθμίσεις, «ζεστό» χρήμα στα ταμεία του Δημοσίου θα ρέει έως το τέλος του έτους, γενικά ευνοϊκές συνθήκες για... παροχές. Γράφει ο Γιώργος Κούρος.
Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Κούρου
[email protected]
Το τελευταίο διάστημα, είναι γεγονός, ότι τα νέα από τον χώρο της οικονομίας είναι ιδιαίτερα θετικά. Ανάπτυξη, αναβαθμίσεις, «ζεστό» χρήμα στα ταμεία του Δημοσίου θα ρέει έως το τέλος του έτους, γενικά ευνοϊκές συνθήκες για... παροχές.
Ειδικά δε εάν είναι και μια χρονιά που είτε οδηγεί είτε ανοίγει τον δρόμο για τις κάλπες, όλο χαρές και πανηγύρια θα έχουμε, εκτός αν μας τα «γυρίσει» και πάλι η πανδημία.
Αν όμως όλα πάνε κατ’ ευχήν, η αγορά μάλλον θα πρέπει να βάλει τα «γιορτινά» της. Ελαφρύνσεις, μειώσεις συντελεστών, ενισχύσεις, μειωμένες επιδοτήσεις και επιστρεπτέες, θα κυλάει το... χρήμα στους δρόμους.
Κάπως έτσι οραματίζεται μάλλον το οικονομικό επιτελείο την επόμενη της πανδημίας ημέρα από τις αρχές του 2022. Όνειρο μιας άλλης εποχής.
Και, ειλικρινά, μακάρι να επαληθευτεί. Όμως ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν πάντα πολλοί αστάθμητοι παράγοντες, πολλοί αστερίσκοι που πάντα την τελευταία στιγμή κάτι γίνεται και κάνουν το όνειρο... εφιάλτη.
Καλό θα είναι λοιπόν αν όντως η κυβέρνηση επιθυμεί η Ελλάδα να «αλλάξει», να τείνει χείρα βοηθείας σε όλους και σε όλα τα νοικοκυριά. Αληθινή όμως βοήθεια και άμεση, όχι μόνο στα χαρτιά και στις εξαγγελίες. Όχι να τα δίνουμε από τη μια, και από την άλλη να τα παίρνουμε γιατί πολύ απλά και πάλι... «δεν φταίμε εμείς», αλλά οι διεθνείς τιμές του πετρελαίου, η αύξηση των πρώτων υλών και άλλα ωραία, τα οποία σε πολύ λίγο θα αδειάζουν το καλάθι της νοικοκυράς και τις τσέπες των φορολογουμένων.
Γιατί στην περίπτωση αυτή όχι βοήθεια δεν θα είναι οι όποιες ελαφρύνσεις και όποια «πακέτα» διακινούνται, αλλά αφαίμαξη. Γιατί η πραγματική βοήθεια είναι αυτή που αφήνει γεμάτο το πορτοφόλι στο τέλος της ημέρας και μετά το σούπερ μάρκετ ή το ταμείο της ΔΕΗ.
Όλα τα άλλα είναι λόγια να αγαπιόμαστε και φυσικά θα παραπέμπουν στο γνωστό πλέον ρητό οι «αριθμοί ευημερούν, αλλά οι άνθρωποι πένονται...».