«Mας κάνεις να δακρύζουμε μαζί σου. Είναι μια καλή αρχή Άννα Ντουντουνάκη. Προχώρα για το 2024! Είσαι μεγάλη αθλήτρια, μα πάνω από όλα ανθρώπινη και αγαπητή», σχολίασε η Σοφία Μπεκατώρου το βίντεο της κολυμβήτριας, η οποία λύγισε μπροστά στην κάμερα, όταν δεν προκρίθηκε στον τελικό στα 100 μ. πεταλούδα στους Αγώνες του Τόκιο για έξι δέκατα του δευτερολέπτου, γραφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Mας κάνεις να δακρύζουμε μαζί σου. Είναι μια καλή αρχή Άννα Ντουντουνάκη. Προχώρα για το 2024! Είσαι μεγάλη αθλήτρια, μα πάνω από όλα ανθρώπινη και αγαπητή», σχολίασε η Σοφία Μπεκατώρου το βίντεο της κολυμβήτριας, η οποία λύγισε μπροστά στην κάμερα, όταν δεν προκρίθηκε στον τελικό στα 100 μ. πεταλούδα στους Αγώνες του Τόκιο για έξι δέκατα του δευτερολέπτου.
Δεν έψαχνε για δικαιολογίες ή παρηγοριές η πρωταθλήτρια Ευρώπης και ένατη στον κόσμο. Ούτε ξέσπασε για «αδικίες» και υποθέσεις -φταίει η ζέστη, η πανδημία, η αναβολή των Αγώνων, η έλλειψη προπονήσεων-, μα γιατί ξεπέρασε τα όριά της, έκανε την καλύτερή της επίδοση στα νερά ενός ημιτελικού Ολυμπιακών, επιτυγχάνοντας πανελλήνιο ρεκόρ, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για την οκτάδα. Για λίγο, τόσο λίγο.
Διάβασα ότι ήταν τα δάκρυα του ανθρώπου που δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από την εκπλήρωση της αποστολής του, την οποία ο ίδιος όρισε. «Ξεκίνησε η oλυμπιακή προετοιμασία με δύο στόχους, ένα μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό και οκτάδα στην Ολυμπιάδα. Πέτυχα τον έναν και με το παραπάνω, έχασα τον άλλον. Έτσι είναι, αυτά έχει η ζωή. Χαίρομαι που τουλάχιστον και στα δύο έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό την ώρα που έπρεπε».
Διάβασα ότι ήταν ο λυγμός της απελευθέρωσης από την ένταση, που είχε συσσωρευτεί, καθώς «δεν ήθελα να κλάψω και να με δει τόσος κόσμος».
Άκουσα ότι ήταν το κλάμα του φιλότιμου, εκείνης της συνταγής με «δυο-τρεις θετικές σκέψεις, ένα λίτρο αίσθηση για τη ζωή, λίγη υπερηφάνεια, αξιοπρέπεια και αίσθηση καθήκοντος, πέντε κουταλιές αυτοθυσία και πέντε στέρηση, και φρεσκοτριμμένο σεβασμό».
Δεν ξέρω τι ήταν, μπορεί και η αψάδα της στιγμής. Ξέρω, όμως, ότι οι λέξεις δεν εκφράζουν μόνο νοήματα, είναι και γεύσεις, κάτι βαθύτερο δηλαδή. Αυτά τα δάκρυα δεν ήταν πικρά, κουβαλούσαν ελπίδα.
Τα βαθιά είναι αυτά που καταξιώνουν τον άνθρωπο για κάθε φιλοτιμία. Η Άννα στο αεροπλάνο της επιστροφής θα τελειώσει μια πανεπιστημιακή εργασία, γιατί έχω την αίσθηση ότι είναι άνθρωπος της επιθυμίας. Κανείς δεν δεσμεύεται από το καθήκον, παρά μόνο αν το επιθυμεί.