Η πυκνή ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών είχε ως αποτέλεσμα να πέσει «στα ψιλά» η νομοθετική πρωτοβουλία του υπουργείου Παιδείας για διαχωρισμό των μαθητών στις σχολικές τάξεις όχι με την παραδοσιακή αλφαβητική μέθοδο αλλά βάσει «γενικών και ειδικών κριτηρίων». Το θετικό είναι ότι η συγκεκριμένη ρύθμιση αποσύρθηκε εν μέσω γενικής κατακραυγής. Το αρνητικό είναι ότι δεν θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς είχαν στο μυαλό τους οι εμπνευστές της αλλά και η υπουργός Παιδείας που την ενέκρινε, γράφει ο Μιχάλης Χατζηκωνσταντίνου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Η πυκνή ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών είχε ως αποτέλεσμα να πέσει «στα ψιλά» η νομοθετική πρωτοβουλία του υπουργείου Παιδείας για διαχωρισμό των μαθητών στις σχολικές τάξεις όχι με την παραδοσιακή αλφαβητική μέθοδο αλλά βάσει «γενικών και ειδικών κριτηρίων». Το θετικό είναι ότι η συγκεκριμένη ρύθμιση αποσύρθηκε εν μέσω γενικής κατακραυγής. Το αρνητικό είναι ότι δεν θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς είχαν στο μυαλό τους οι εμπνευστές της αλλά και η υπουργός Παιδείας που την ενέκρινε.
Από την αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου, αλλά και από τα σχετικά ρεπορτάζ προκύπτουν δύο δέσμες κριτηρίων. Το ένα είναι οι γενικές επιδόσεις: Να χωρίζονταν οι μαθητές σε «αρχάριους», «προχωρημένους» και «μέτριους», περίπου όπως γίνεται στα μαθήματα των ξένων γλωσσών. Το άλλο κριτήριο είναι κοινωνικο-δημογραφικό: εθνοτική καταγωγή, θρήσκευμα, κοινωνικοοικονομική τάξη ή ό,τι άλλο μπορεί να είχε στο μυαλό του ο ευφάνταστος νομοθέτης.
Πραγματικά είναι δύσκολο να πει κανείς ποια από τις δύο εκδοχές είναι περισσότερο αναχρονιστική, διχαστική, αλλά και ανεφάρμοστη. Δεκαετίες ερευνών σε διάφορα εκπαιδευτικά συστήματα του κόσμου έχουν καταδείξει ότι οι σχολικές επιδόσεις συσχετίζονται θετικά με την πολυμέρεια και την πολυμορφία. Οι συντάκτες, όμως, της επίμαχης διάταξης έδειξαν να φαντασιώνονται επίπλαστη ομοιογένεια και πρόσθετους διαχωρισμούς.
Τι και αν είναι αναποτελεσματική αυτή η λογική; Τι και αν είναι αντιπαιδαγωγική, ιδίως σε επίπεδο κοινωνικοποίησης; Αυτό που φαίνεται να ενδιαφέρει δεν είναι η πρόοδος των μαθητών, αλλά η άποψη (μερικών) γονέων. Κάποιοι φαίνεται να πίστεψαν δηλαδή ότι όλα αυτά θα ακούγονταν καλά σε μια μερίδα του εκλογικού σώματος που θα χαιρόταν να δει τα παιδιά της στην τάξη με τους «καλούς» και όχι με τους «μέτριους».
Αλλά ας μην είμαστε καχύποπτοι. Ενδεχομένως, οι άνθρωποι που σχεδίασαν την αποσυρθείσα διάταξη να μην είχαν ψηφοθηρικούς στόχους. Μπορεί να μη γνώριζαν όλα τα παραπάνω και να ήθελαν απλώς να εξετάσουν πειραματικά μια νέα μέθοδο στους μαθητές μέσω της κλασικής διαδικασίας δοκιμής-σφάλματος. Με άλλα λόγια ίσως να είναι απλώς μαθητευόμενοι μάγοι.