Τα αποτελέσματα της πρώτης Κυριακής των περιφερειακών εκλογών στη Γαλλία έστειλαν δύο μηνύματα προς το πολιτικό σύστημα της χώρας, γράφει ο Μιχάλης Χατζηκωνσταντίνου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Τα αποτελέσματα της πρώτης Κυριακής των περιφερειακών εκλογών στη Γαλλία έστειλαν δύο μηνύματα προς το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Το πρώτο σχετίζεται με το υψηλό ποσοστό της αποχής, που άγγιξε το 68%. Με απλά λόγια τα δύο τρίτα των εκλογέων προτίμησαν να απολαύσουν τη λιακάδα στην εξοχή παρά να μεταβούν στα εκλογικά κέντρα.
Με τον τρόπο αυτό εξέφρασαν την αδιαφορία τους (ή χειρότερα την έλλειψη εμπιστοσύνης) για μια διαδικασία μέσω της οποίας εκλέγονται χιλιάδες τοπικοί άρχοντες που διαχειρίζονται τεράστια κονδύλια και οι οποίοι λαμβάνουν αποφάσεις που επηρεάζουν την καθημερινότητα εκατομμυρίων πολιτών.
Το δεύτερο μήνυμα εστάλη από αυτούς που έφτασαν μέχρι τα παραβάν αλλά κράτησαν «στα ρηχά» τους δύο κύριους διεκδικητές της προεδρίας. Πιο συγκεκριμένα, η «Δημοκρατία εμπρός!», του σημερινού ενοίκου του Μεγάρου των Ηλυσίων, Εμανουέλ Μακρόν, αναμενόταν να κινηθεί γύρω στο 11%. Καλύτερη επίδοση αλλά πολύ χαμηλότερη των προσδοκιών έδειξε να καταγράφει από την άλλη πλευρά ο αντιπολιτευόμενος «Εθνικός Συναγερμός» της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν με ποσοστά γύρω στο 19%. Νικητής αναδείχθηκε αντίθετα η συντηρητική παράταξη των Ρεπουμπλικανών με ποσοστά γύρω στο 29%.
Ο δεύτερος γύρος των περιφερειακών εκλογών θα διεξαχθεί στις 27 Ιουνίου και τότε θα σχηματίσουμε καλύτερη εικόνα για τις διαθέσεις των Γάλλων ψηφοφόρων εν όψει της διπλής αναμέτρησης για την προεδρία τον Απρίλιο του 2022. Αν οι Γάλλοι «σνομπάρουν» και την επόμενη Κυριακή το δίδυμο Μακρόν - Λεπέν, τότε ίσως επιβεβαιωθούν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι δεν είναι βέβαιο πως ο προεδρικός θώκος θα κριθεί ανάμεσα στα δύο συγκεκριμένα πρόσωπα.
Το πρόβλημα για τη Λεπέν είναι ότι οι απογοητευμένοι πολίτες, ήτοι η παραδοσιακή δεξαμενή της δείχνει να προτιμά την αποχή από εκείνη. Το ανησυχητικό για τον Μακρόν είναι ότι για πολλούς ψηφοφόρους του δημοκρατικού τόξου δεν αποτελεί πια τη μοναδική (ή την καλύτερη) επιλογή απέναντι στο φόβητρο της Λεπέν. Οψόμεθα, λοιπόν, εάν και ποιος θα φαγωθεί από το μενού.