Η Ελλάδα δεν προσκλήθηκε στη Διάσκεψη για τη Λιβύη ούτε αυτή τη φορά, όπως και την πρώτη, τον Ιανουάριο του 2020. Τότε, το γερμανικό ΥΠΕΞ είχε δηλώσει, λίγο-πολύ, ότι το γεγονός ότι η Ελλάδα θεωρεί ότι τα συμφέροντά της πλήττονται από τη συμφωνία Άγκυρας-Τρίπολης δεν την καθιστούν εμπλεκόμενο μέρος στα εσωτερικά της Λιβύης και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας μελλοντικής ελληνικής συμμετοχής στη Διαδικασία του Βερολίνου, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η Ελλάδα δεν προσκλήθηκε στη Διάσκεψη για τη Λιβύη ούτε αυτή τη φορά, όπως και την πρώτη, τον Ιανουάριο του 2020. Τότε, το γερμανικό ΥΠΕΞ είχε δηλώσει, λίγο-πολύ, ότι το γεγονός ότι η Ελλάδα θεωρεί ότι τα συμφέροντά της πλήττονται από τη συμφωνία Άγκυρας-Τρίπολης δεν την καθιστούν εμπλεκόμενο μέρος στα εσωτερικά της Λιβύης και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας μελλοντικής ελληνικής συμμετοχής στη Διαδικασία του Βερολίνου.
Μάλιστα, στα συμπεράσματα της Διάσκεψης, που εκ του αποτελέσματος δεν τη λες και επιτυχημένη, αναφέρονταν ότι δυνητικά θα μπορούν κι άλλα κράτη ή οργανώσεις να γίνουν μέλη της πολιτικής διαδικασίας, την οποία ξεκίνησε η γερμανική κυβέρνηση, με τη βοήθεια του ειδικού απεσταλμένου των Ηνωμένων Εθνών Γκασάν Σαλαμέ (από την ελληνοκαθολική κοινότητα της Βηρυτού), τον Σεπτέμβριο του 2019.
Τσάμπα είναι οι υποσχέσεις. Υποθέτω, όμως, ότι η αναφορά αυτή έγινε για να «γλυκάνει» η Τυνησία -γειτονική της Λιβύης χώρα, με ουδέτερη στάση απέναντι στους αντιμαχόμενους- που προσκλήθηκε Παρασκευή για τη διάσκεψη της Κυριακής και αρνήθηκε να παραβρεθεί. Το Κονγκό ήταν εκεί. Με ποιο κριτήριο; Ο πρόεδρος της χώρας ήταν επικεφαλής της Επιτροπής για τη Λιβύη στην Αφρικανική Ένωση.
Πήρε η Ελλάδα τοις μετρητοίς τα αστιγματικά ταξίματα ότι τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς και περίμενε τη γερμανική πρόσκληση για τις 23 του Ιουνίου; Μα, κι ο Σαλαμέ το 2020 είχε πει ότι «βλέπουμε γεωγραφική εξάπλωση της διένεξης σε περιοχές που δεν έχουν σχέση με το λιβυκό πρόβλημα, μέχρι το Αιγαίο». Δεν νιαουρίζουν πάπιες στα κεραμίδια. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί γιατί η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να καίγεται για την ειρήνη στη Λιβύη περισσότερο από αυτούς που στέλνουν μισθοφόρους.
Θεώρησε η Αθήνα ότι επειδή υπάρχουν στοιχεία νέα, όπως η αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων με τη Λιβύη, και η δέσμευση ελληνικών δυνάμεων στην επιχείρηση «Ειρήνη» για τον έλεγχο του εμπάργκο όπλων, την καθιστούν σημαντική για του Βερολίνου τα σπουδαία;
Νέα δεν είναι η απροθυμία της Γερμανίας να διαταράξει τις σχέσεις της με έναν εκ των βασικών αντιπροσώπων της διένεξης, την Τουρκία, νέες δεν είναι ούτε οι δικαιολογίες που επικαλείται. Καινούργιο είναι το παλιό περί εταίρων και μαχαίρων, που υπονομεύει την προσπάθεια για την ακύρωση του τουρκολιβυκού συμφώνου.