Ωδή στην άνοιξη

Από την έντυπη έκδοση

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]

Διάλειμμα από τις ερντογανικές βλέψεις, των Βρυξελλών τις διαθέσεις και του Μπάιντεν τις προθέσεις. Άλλωστε, κυρώσεις γιοκ, η θετική ατζέντα προβάλλεται στα προσεχώς. 

Διάλειμμα από τον Πούτιν τον «φονιά», που δεν είναι σαν τον Γιάννη του τραγουδιού «παιδί μιας Πατρινιάς κι ενός Μεσολογγίτη», κι εύχεται στον ένοικο του Λευκού Οίκου υγεία, «δίχως ειρωνεία».

Διάλειμμα από τις αμφισημίες, ξένες και τόσο οικείες.

Διάλειμμα από φασαρίες, κοντινές και μακρινές, και αυθαιρεσίες.

Διάλειμμα από απορίες, αμφιβολίες κι ανησυχίες για του κορονοϊού τις δυνατές παρουσίες. Διάλειμμα από τον σκληρό πολιτικοοικονομικό πόλεμο, που καμώνεται τον επιστημονικό. Διάλειμμα από το κακό. Η εαρινή ισημερία στρώνει σκηνικό. Τη μοίρα διανύει, σείεται της νιότης το πανηγύρι.

Είναι επίσημο. Άνοιξη και άρωμα «μεθυστικόν από των απειραρίθμων ανθών». Η φύση βρίσκει «την καλή και τη γλυκιά της ώρα». Στη στεριά, μα εδώ είναι Ελλάδα και η θάλασσα έχει καρδιά. «Στ’ ακρογιάλια του Αιγαίου η άνοιξη βγαίνει από τη θάλασσα. Ένα πρωί ο αγέρας φέγγει πιο γαλάζιος, τα κύματα ξεδιπλώνουν στον άμμο το νέο ρυθμό με κοντές αναπνοές. Το πέλαγο μυρίζει φρεσκάδα, παντού το κεντάνε σύντομες απανωτές αστραψιές. Τότες ανοίγουν πάνω στα τρεμουλιάρικα νερά κύκλοι ασημένιοι, μ’ ένα χρώμα σαν το στήθος του παγονιού. Είναι αμέτρητοι, ο ένας μέσα στον άλλον, ο ένας κυνηγά τον άλλον. Έτσι ως τον ορίζοντα. Από τη μέση, από την καρδιά του ανθού της θάλασσας, βγαίνει η άνοιξη του Αιγαίου. Η Αναδυόμενη. (…) Έτσι βγαίνει η Άνοιξη από το Αιγαίο, βγαίνει από τα νερά και προχωρεί». (Στρ. Μυριβήλης, «Η Παναγιά η γοργόνα»). «Καλοί μου άνθρωποι / πώς μπορείτε να σκύβετε / και να μη χαμογελάτε; Ανοίχτε τα παράθυρα!» να μπει η «Εαρινή συμφωνία», του φωτός η κωδωνοκρουσία. Κι ας μείνει κάποια γύρη για την επικονίαση εντός μας του μουσαφίρη.