Οι πρόσφατες δηλώσεις του νέου Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν στη συνέντευξη που έδωσε στο τηλεοπτικό δίκτυο ABC κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικές είναι για την πορεία των διεθνών σχέσεων μετά την αλλαγή φρουράς στο Λευκό Οίκο, γράφει ο Μωυσής Λίτσης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Οι πρόσφατες δηλώσεις του νέου Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν στη συνέντευξη που έδωσε στο τηλεοπτικό δίκτυο ABC κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικές είναι για την πορεία των διεθνών σχέσεων μετά την αλλαγή φρουράς στο Λευκό Οίκο.
Ο Αμερικανός πρόεδρος αποκάλεσε τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντιμίρ Πούτιν «δολοφόνο», παραβιάζοντας κάθε διπλωματική αβρότητα ακόμη και στις περιπτώσεις που ηγέτες κρατών σε αντιπαράθεση χρησιμοποιούν σκληρές εκφράσεις. Ούτε στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου δεν θυμόμαστε να είχαν ακουστεί παρόμοιοι χαρακτηρισμοί. Αν χρησιμοποιούσε ανάλογο χαρακτηρισμό ο Πούτιν ή οποιοσδήποτε άλλος ηγέτης για τον Αμερικανό πρόεδρο, εύκολα φαντάζεται κανείς ποια θα ήταν η αντίδραση της Ουάσιγκτον.
Οι αμερικανορωσικές σχέσεις οδεύουν από το κακό στο χειρότερο, καθώς δεν διαφαίνεται προοπτική εκτόνωσης της πρόσφατης κλιμάκωσης.
Το επιθετικό ξεκίνημα του Τζο Μπάιντεν δεν σταματά στη Ρωσία. Ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν, κατά την επίσκεψή του σε Ιαπωνία και Νότια Κορέα, χρησιμοποίησε σκληρή γλώσσα απέναντι στην Κίνα, ανεβάζοντας το θερμόμετρο όσον αφορά τις αμερικανοκινεζικές σχέσεις. Η προχθεσινή πρώτη συνάντηση στην Αλάσκα υψηλόβαθμων Αμερικανών και Κινέζων αξιωματούχων, μετά την εκλογή Μπάιντεν, χαρακτηρίστηκε από αντεγκλήσεις και αλληλοκατηγορίες. Στο παιχνίδι της κλιμακούμενης έντασης φαίνεται να εισέρχεται και η Ε.Ε., η οποία κρατούσε μέχρι πρότινος χαμηλούς τόνους απέναντι στην Κίνα, παρά τις επιμέρους διαφορές. Η Ε.Ε. ετοιμάζεται να ανακοινώσει, για πρώτη φορά από το 1989 και την καταστολή των διαδηλώσεων στην Τιενανμέν, κυρώσεις κατά τεσσάρων Κινέζων αξιωματούχων και μιας κινεζικής οντότητας, με πρόσχημα την καταπίεση της μειονότητας των μουσουλμάνων Ουιγούρων και της καταστολής του κινήματος διαμαρτυρίας στο Χονγκ Κονγκ.
Οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές ευαισθησίες για τα δικαιώματα, την καταπίεση και την καταστολή αντιφρονούντων (υπόθεση Ναβάλνι), μειονοτήτων (Ουιγούροι) ή ακτιβιστών (Χονγκ Κογνκ) θα ήταν πειστικές αν δεν επικρατούσε εδώ και χρόνια πολιτική «δύο μέτρων και δύο σταθμών» στις διεθνείς σχέσεις. Ιδίως από τότε που υπονομεύτηκε το κύρος των Ηνωμένων Εθνών και οι όποιες αποφάσεις του...
Αν στα παραπάνω συνυπολογιστεί και η πρόσφατη είδηση για αύξηση του πυρηνικού οπλοστασίου της Βρετανίας, για πρώτη φορά από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, δεν μπορεί να είναι κανείς αισιόδοξος για το μέλλον. Πολύ δε περισσότερο που ούτε καν στο ζήτημα της πανδημίας του κορονοϊού και των εμβολίων φαίνεται να επικρατεί μίνιμουμ πνεύμα συνεργασίας για την αντιμετώπισή της.