Καταρχήν το βασικό, αυτό που αποτελεί κοινό τόπο: Το αγαθό της υγείας είναι αδιαπραγμάτευτο και κάθε πολιτική απόφαση μέσα στην πανδημία είναι λογικό να έχει αυτό ως απόλυτη προτεραιότητα. Και σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες που βιώνουν οι κοινωνίες απανταχού στον κόσμο τα μπρος-πίσω στη λήψη των περιοριστικών μέτρων από τις κυβερνήσεις είναι ως έναν βαθμό αναμενόμενα, γράφει ο Γιώργος Χατζηλίδης.
Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Χατζηλίδη
[email protected]
Καταρχήν το βασικό, αυτό που αποτελεί κοινό τόπο: Το αγαθό της υγείας είναι αδιαπραγμάτευτο και κάθε πολιτική απόφαση μέσα στην πανδημία είναι λογικό να έχει αυτό ως απόλυτη προτεραιότητα. Και σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες που βιώνουν οι κοινωνίες απανταχού στον κόσμο τα μπρος-πίσω στη λήψη των περιοριστικών μέτρων από τις κυβερνήσεις είναι ως έναν βαθμό αναμενόμενα.
Οι επιμέρους αποφάσεις, ωστόσο, που λαμβάνονται με βάση την επιδημιολογική συγκυρία, πρέπει να κρύβουν από πίσω ένα συνεκτικό σχέδιο, με αρχή, μέση και τέλος, που να πείθει τους πολίτες ότι η υπομονή και ο αυτοπεριορισμός αξίζουν τον κόπο. Κάτι δηλαδή που είχε πετύχει η ελληνική κυβέρνηση στο πρώτο κύμα της πανδημίας, αλλά φαίνεται ότι δεν έχει καταφέρει από εκεί και πέρα.
Και οι χθεσινές ανακοινώσεις για την απαγόρευση των διαδημοτικών μετακινήσεων και τη «μετακίνηση 6» μόνο με τα πόδια αποτελούν ένα καλό παράδειγμα προς αποφυγή σε σχέση με το τι δεν πρέπει να κάνει μια κυβέρνηση στο επίπεδο της διαχείρισης. Και τούτο διότι ακριβώς πριν από 20 περίπου μέρες ήταν ο αρμόδιος υφυπουργός Νίκος Χαρδαλιάς που απέρριπτε το ενδεχόμενο, λέγοντας πως θα ήταν μια «ταξική επιλογή σε βάρος όσων ζουν σε πυκνοκατοικημένες ή λιγότερο προνομιούχες περιοχές χωρίς άμεση δυνατότητα πρόσβασης σε χώρους πρασίνου, άθλησης και αναψυχής».
Ανεξάρτητα με το αν είχε τότε ή τώρα δίκιο ο κ. Χαρδαλιάς, η ανακολουθία λόγων και έργων εντός τόσο σύντομου χρονικού διαστήματος απλώς επιτείνει το έλλειμμα εμπιστοσύνης, δυσκολεύοντας το ζητούμενο που είναι η τήρηση των μέτρων. Είχαν προηγηθεί και αρκετές άλλες παλινωδίες, με πιο χαρακτηριστικές το take away, τα κομμωτήρια, τα σχολεία.
Αλλά και σε ό,τι αφορά την αγορά δύσκολα μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι ακολουθείται ένας σχεδιασμός που να πείθει τους απελπισμένους καταστηματάρχες και εστιάτορες ότι περιορίζει τις αναμενόμενες απώλειες στα λιγότερα δυνατά επίπεδα. Στη Θεσσαλονίκη, για παράδειγμα, που από σήμερα βρίσκεται και αυτή στο βαθύ κόκκινο, τα κυρίαρχα συναισθήματα των ανθρώπων της αγοράς κινούνται μεταξύ απογοήτευσης και οργής: Μετά το δεύτερο lockdown περίμεναν να ανοίξουν στις γιορτές των Χριστουγέννων αλλά άνοιξαν λίγοι με click away, στη συνέχεια περίμεναν το click in a shop αλλά άνοιξαν όλοι για λίγο, μετά ήρθε ξανά το click away και από σήμερα έρχεται πάλι το γενικό λουκέτο. Ίσως μια διαφορετική προσέγγιση με κανονικό άνοιγμα που θα εναλλάσσεται από γενικό lockdown θα ήταν προτιμότερη. Μετά Χριστόν προφήτης θα πει κανείς. Οι πολιτικοί, όμως, εκλέγονται για να προβλέπουν.