Η συνάντηση στο Sharm el-Sheikh δεν ήταν συνάντηση ουσίας, αλλά απλή επίδειξη, εφόσον και οι τέσσερις συμμετέχοντες ηγέτες, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, δεν δύνανται να γνωρίζουν τι είδους Μέση Ανατολή θα υπάρχει, ακόμα και σε ένα ή δύο χρόνια.
Ο ιορδανός βασιλιάς Αμπντάλα, που κόπτεται για το Παλαιστινιακό, γνωρίζει ότι ανά πάσα στιγμή, το πρόβλημα μπορεί να εξελιχθεί σε βόμβα, που θα εκραγεί μέσα στο βασίλειό του, ο Χόσνι Μπουμπάρακ, πρόσφατα, ανακάλυψε, ότι κάτω από τη μύτη του έχει δημιουργηθεί ένα Ισλαμικό κράτος, ενώ οι Μαχμούντ Αμπάς και Εχούντ Ολμέρτ είναι σε ακόμη χειρότερη κατάσταση.
Ο ένας έχασε σχεδόν εν νυκτί ένα μεγάλο κομμάτι της χώρας του, ενώ ο δεύτερος, γλύφει ακόμα τις πληγές τους από ένα αποτυχημένο πόλεμο στο Λίβανο, και με χαμηλή δημοφιλία. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, όλοι τους είναι θύματα της ιρανικής επιθετικότητας.
Ο Αμπντάλα ήταν ο πρώτος, που επισήμανε, πριν δύο χρόνια, ότι δημιουργείται στη Μέση Ανατολή, «Σιιτικός ¶ξονας» [από το Ιράν, περνώντας από το Ιράκ, φτάνει στη Χεζμπολάχ, στο Λίβανο]. Οσον αφορά στον Αιγύπτιο Υπουργό Εξωτερικών, οξύτερος στις δηλώσεις του, ισχυρίστηκε, ότι το Ιράν εμπλέκεται στα γεγονότα στη Γάζα και δημιουργεί εν δυνάμει κίνδυνο για την αιγυπτιακή εθνική ασφάλεια.
Βρισκόμαστε σε μια Μέση Ανατολή, της οποίας την ατζέντα, δεν καθορίζουν βασιλείς και πρόεδροι, αλλά ένοπλες παραστρατιωτικές ομάδες.
Ο Oλμέρτ προσπάθησε να διευκολύνει τον Αμπάς, αίροντας κάποιες από τις ισραηλινές κυρώσεις κατά των Παλαιστινίων. Αλλά ο παλαιστίνιος πρόεδρος χρειάζεται πολύ περισσότερα. Τα χέρια του είναι δεμένα και η δημοτικότητα του βρίσκεται στο ναδίρ.
Η αναγγελία της συνόδου την περασμένη εβδομάδα, δημιούργησε κάποιες ελπίδες. Στο ίδιο όμως πλαίσιο, μπορεί να γίνει και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του ηγέτη από τη Ραμάλα.
Ma’ariv