Η ανάδειξη του Μάριο Ντράγκι στον πρωθυπουργικό θώκο της Ιταλίας προκάλεσε κύμα ενθουσιασμού σε πολλούς δημοσιολογούντες, οι οποίοι προεξοφλούν ότι ο έμπειρος τεχνοκράτης θα κατευνάσει τις διεθνείς αγορές και θα ενώσει τους Ιταλούς, γράφει ο Μιχάλης Χατζηκωνσταντίνου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Η ανάδειξη του Μάριο Ντράγκι στον πρωθυπουργικό θώκο της Ιταλίας προκάλεσε κύμα ενθουσιασμού σε πολλούς δημοσιολογούντες, οι οποίοι προεξοφλούν ότι ο έμπειρος τεχνοκράτης θα κατευνάσει τις διεθνείς αγορές και θα ενώσει τους Ιταλούς.
Εκ πρώτης όψης το επιχείρημα δεν δείχνει παράλογο. Ένας άνθρωπος που γνωρίζει καλά πρόσωπα και μηχανισμούς, με ικανότητες που αναγνωρίζονται από όλους τους πολιτικούς χώρους και με ποσοστό δημοφιλίας της τάξης του 71% (ινστιτούτο Demos) είναι λογικό να δημιουργεί υψηλές προσδοκίες.
Από την ανάλυσή μας όμως δεν θα πρέπει να εξαιρούμε τις συνθήκες και τους λόγους της τοποθέτησης Ντράγκι. Ο «Σούπερ Μάριο» δεν κλήθηκε να σώσει την Ιταλία ως αποτέλεσμα της υγειονομικής ή της οικονομικής κρίσης που αντιμετώπισε. Αντίθετα, αναδείχθηκε πρωθυπουργός έπειτα από την τεχνητή πολιτική κρίση που προκάλεσε ο Ματέο Ρέντσι. Ένας ηγέτης, δηλαδή, κόμματος του 3% (Italia Viva), ο οποίος απέσυρε για προσχηματικούς λόγους τους υπουργούς του, γνωρίζοντας ότι κανείς δεν θα έπαιρνε το ρίσκο για προσφυγή στις κάλπες σε μια χώρα που μετρά ήδη 93.500 νεκρούς από την πανδημία.
Ταυτόχρονα, όμως, είναι γνωστό ότι υπάρχει και ένας πολιτικός λόγος που πολλοί απεύχονται τις εκλογές στην Ιταλία. Αν γίνονταν σήμερα, θα έφερναν, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, στη θέση του οδηγού έναν ακροδεξιό ευρωσκεπτικιστικό συνασπισμό της Λέγκας του Ματέο Σαλβίνι και του Fratteli d’Italia της Τζιόρτζια Μελόνι. Υπό αυτά τα δεδομένα, για κάποιους ο Μάριο Ντράγκι θεωρείται ένα πολύ πιο σίγουρο χαρτί για να οδηγήσει τις Ιταλία στις επόμενες εκλογές σε σύγκριση με τον προκάτοχό του Τζουζέπε Κόντε.
Με απλά λόγια, ο Μάριο Ντράγκι, ένα πρόσωπο που δεν έχει εκλεγεί από τον λαό και που ανήλθε στην εξουσία ως αποτέλεσμα βυζαντινισμών, καλείται σήμερα να αποτρέψει τον κίνδυνο ανάδειξης μιας ακραίας ευρωσκεπτικιστικής κυβέρνησης στην τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης. Σχηματικά δηλαδή η μετα-δημοκρατική εργαλειοποίηση της πολιτικής τίθεται αντιμέτωπη στον εθνολαϊκισμό. Δυστυχώς, δεν φαίνεται να βγαίνει τίποτα καλό από αυτή την αναμέτρηση.