Η εγκατάσταση χρηματοδοτήθηκε από το Δημαρχείο των Καννών καθώς ήταν παραγγελία του δημάρχου David Lisnard και απαιτήθηκαν περισσότερα από τέσσερα χρόνια για την ολοκλήρωσή της. Ο Βρετανός καλλιτέχνης εξήγησε ότι τα έξι έργα βασίζονται σε πορτρέτα μελών της τοπικής κοινότητας, από τον ογδοντάχρονο ψαρά Μορίς μέχρι την εννιάχρονη μαθήτρια Δημοτικού, Ανούκ.
Εδώ και λίγες ημέρες, το Υποβρύχιο Μουσείο των Καννών -η πρώτη εγκατάσταση του καλλιτέχνη Jason Decaires Taylor στη Μεσόγειο- δέχεται επισκέπτες: με στολή δύτη, οι φιλότεχνοι μπορούν να θαυμάσουν έξι μνημειωδών διαστάσεων μάσκες, με ύψος πάνω από 6 μέτρα η κάθε μία και βάρος δέκα τόνων, τοποθετημένες σε βάθος από δύο ως τρία μέτρα πάνω στην άσπρη άμμο του πυθμένα της θάλασσας στο προστατευόμενο τμήμα της νήσου Sainte-Margueritte.
Η εγκατάσταση χρηματοδοτήθηκε από το Δημαρχείο των Καννών καθώς ήταν παραγγελία του δημάρχου David Lisnard και απαιτήθηκαν περισσότερα από τέσσερα χρόνια για την ολοκλήρωσή της. Ο Βρετανός καλλιτέχνης εξήγησε ότι τα έξι έργα βασίζονται σε πορτρέτα μελών της τοπικής κοινότητας, από τον ογδοντάχρονο ψαρά Μορίς μέχρι την εννιάχρονη μαθήτρια Δημοτικού, Ανούκ.
Κάθε πρόσωπο αποτελείται από δύο τμήματα, με το εξωτερικό τμήμα να μοιάζει με μάσκα. Το θέμα της μάσκας συνδέεται ευθέως με την ιστορία της νήσου Sainte-Margueritte, γνωστής ως τόπου φυλάκισης του «Ανθρώπου με το Σιδηρούν Προσωπείο» -γνωρίζουμε την ιστορία από το φερώνυμο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά.
Επιπλέον, η σχισμένη στα δύο μάσκα λειτουργεί και ως μεταφορά για τον ωκεανό: το ένα τμήμα της απεικονίζει τη δύναμη και ανθεκτικότητα, το άλλο την ευθραυστότητα και την αποσύνθεση. «Από τη στεριά, βλέπουμε την επιφάνεια (της θάλασσας), ήρεμη και γαλήνια ή δυνατή και μεγαλοπρεπή» υπογράμμισε ο Jason Decaires Taylor.
«Αυτή είναι η θέα της μάσκας της θάλασσας. Ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια υπάρχει ένα εύθραυστο οικοσύστημα σε λεπτή ισορροπία – ένα οικοσύστημα που για χρόνια υποβαθμίζεται και ρυπαίνεται από την ανθρώπινη δραστηριότητα» επισήμανε.
Το σημείο στο οποίο τοποθετήθηκαν τα γλυπτά ήταν προηγουμένως χωματερή καταλοίπων ανθρώπινης δραστηριότητας στη θάλασσα. Μέρος του πρότζεκτ ήταν ο καθαρισμός από σκουπίδια, όπως παλιές μηχανές και σωληνώσεις, ώστε να δημιουργηθεί χώρος για την εγκατάσταση των έργων, τα οποία σχεδιάστηκαν με υλικά που προσελκύουν θαλάσσια χλωρίδα και πανίδα.
Ο χώρος, πλέον, έχει περιφραχτεί ως προς ενδεχόμενη διέλευση σκαφών, και είναι πλέον ασφαλής για όσους κάνουν καταδύσεις ή υποβρύχια κολύμβηση ενώ εμποδίζεται, με αυτόν τον τρόπο, ο τραυματισμός των λειμώνων θαλάσσιας βλάστησης από άγκυρες.