Καθώς οδεύουμε σε εκλογές -που για τους περισσότερους πολίτες είναι αδιάφορο αν θα γίνουν το Σεπτέμβριο, «στην ώρα τους» ή του «Αγίου Κούκου ανήμερα»- η πολιτική αντιπαράθεση εκτρέπεται, και η δημόσια ζωή ρυπαίνεται. Στην πολιτική οι υπερβολές είναι συνηθισμένες, αλλά ο χρόνος και ο τόπος δικαιολογούν ή ακυρώνουν τις λεκτικές καταχρήσεις.
Από το βήμα τη Βουλής ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέκος Αλαβάνος, βάφτισε «νονό της πολιτικής ζωής» τον πρωθυπουργό, έκανε λόγο για αντιπαραθέσεις τύπου «μαφίας» και τύπου «κόζα νόστρα», «όπου επιλέγονται θύματα, και μπαίνουν μέσα στο παιχνίδι οι σύζυγοι, τα παιδιά του ενός ή του άλλου. Αντί να βλέπει ο ελληνικός λαός τα πρόσωπα σας, βλέπει τον Αλ Πατσίνο, τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο... Κεντρικός στόχος του πρωθυπουργού ήταν να εκτελέσει ένα πρόσωπο της αξιωματικής αντιπολίτευσης (σημ. τον πρώην γ.δ. του ΠΑΣΟΚ), άσχετα αν είναι ή όχι εντάξει το στέλεχος αυτό».
Παρεμβαίνει και ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης λέγοντας : «Αντιλαμβάνομαι την εξαιρετικά δύσκολη θέση του προεδρείου σήμερα. Βρέθηκα και εγώ ως πρόεδρος της Βουλής στη δύσκολη θέση, όταν ο νυν πρωθυπουργός αποκάλεσε τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη "αρχιερέα της διαπλοκής"».
Αλλά ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος «δεν θυμάται ότι ειπώθηκε, ότι την είπε αυτή τη φράση ο κ. Καραμανλής», θυμάται όμως ότι ο κ. Παπανδρέου είπε "δεν έχετε τσίπα".
Το σιρόπι του πολιτικού πολιτισμού είναι προφανές ότι δεν δένει. Οσο για ρητορική με ηθικό υπόβαθρο ούτε λόγος.
Τι θα γίνει λοιπόν, θα πνιγούμε στη δυσωδία, στο κυνήγι των σκανδάλων, σε Σικελούς, κλέφτες, ψεύτες, διαφθορείς και αργυρώνυτους, κουμπάρους και κουμπαράδες, «γαλάζιες» ή «πράσινες» διπλοθεσίτες συζύγους, γόνους και απογόνους;
Στην εποχή του θεάματος ο πολιτικός διάλογος προσαρμόζεται στους χρόνους και στον επιφανειακό χαρακτήρα της τηλεόρασης. Προκειμένου να «πουλήσει» και να διαδοθεί, χρησιμοποιεί και «ψυχαγωγικές» μεθόδους. Γιατί μην μου πείτε ότι θα σταθεί κανείς σε ανούσιες προγραμματικές θέσεις και προτάσεις, που στην καλύτερη περίπτωση προκαλούν χασμουρητά. Είναι αναπόφευκτο οι πολιτικοί να μετατραπούν σε ηθοποιούς και οι δημοσιογράφοι σε θεατρικούς κριτικούς.
Εκείνο που πρέπει να μάς βασανίζει δεν είναι το γεγονός ότι γελάμε ή κλαίμε κατά περίπτωση, αντί να σκεπτόμαστε, αλλά ότι δεν ξέρουμε γιατί γελάμε, και για ποιον λόγο έχουμε σταματήσει να σκέπτομαστε. (παράφραση από το «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο» του Γουέλς)
Κ.Τ.