Μέτρα προστασίας για παιδιά-θύματα σεξουαλικής βίας και αιμομιξίας εξήγγειλε ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, μετά τις σοκαριστικές αποκαλύψεις της Καμίγ Κουσνέρ για τον δίδυμο αδελφό της που βρέθηκε στο κέντρο της ομερτά της «μεγάλης οικογένειας» με επικεφαλής τον Ολιβιέ Ντιαμέλ, γνωστό συνταγματολόγο, καθηγητή πανεπιστήμιου, πολιτικό αναλυτή, ευρωβουλευτή με πολλαπλές πολιτικές θέσεις, γράφει η Έφη Τριήρη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Μέτρα προστασίας για παιδιά-θύματα σεξουαλικής βίας και αιμομιξίας εξήγγειλε ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, μετά τις σοκαριστικές αποκαλύψεις της Καμίγ Κουσνέρ για τον δίδυμο αδελφό της που βρέθηκε στο κέντρο της ομερτά της «μεγάλης οικογένειας» με επικεφαλής τον Ολιβιέ Ντιαμέλ, γνωστό συνταγματολόγο, καθηγητή πανεπιστήμιου, πολιτικό αναλυτή, ευρωβουλευτή με πολλαπλές πολιτικές θέσεις.
Πίσω από την «κοινωνικά αποδεκτή» ηθική μας βρίσκονται βαθιά κρυμμένες τραγωδίες, που οι άνθρωποι φοβούνται να βγάλουν στο φως της δημοσιότητας για να μη «σπάσουν» τα συμβατικά στερεότυπα του καθωσπρεπισμού και βρεθούν ενώπιον ενός κατηγορητηρίου που είτε αδυνατούν να «σηκώσουν» ψυχικά είτε φοβούνται το ενδεχόμενο προσωπικό κόστος της αντεκδίκησης. Και έτσι δημιουργείται μια δακρύβρεχτη σιωπή που κανείς δεν τολμά να ενοχλήσει, περιμένοντας να το κάνει κάποιος άλλος.
Παρατηρείται επίσης το φαινόμενο σε κάθε τέτοιο σοβαρό περιστατικό οι άνθρωποι να δράττονται της ευκαιρίας να αναπτύξουν τη δική τους παραφιλολογική άποψη. Όπως συνέβη πρόσφατα με τη δημοσιοποίηση ενός βιασμού πριν από 23 χρόνια στη χώρα μας, που δίχασε πολύπλευρα την κοινωνία, χωρίς φυσικά να ξέρει κανείς τις λεπτομέρειες που άκουσε ο εισαγγελέας αλλά και τις εξηγήσεις που θα δώσει ο φερόμενος ως θύτης.
Ακούγοντας όμως τις πολλές εκδοχές, ο αναζητητής της αλήθειας θα θέσει τα εξής ερωτήματα: Ένας βιασμός που αφήνει ανεξίτηλα τραύματα στο θύμα σε όλη του τη ζωή γιατί παραγράφεται μετά την εικοσαετία; Αφού είναι τόσο δύσκολο να αποδειχθεί ένας βιασμός, γιατί η Πολιτεία δεν εστίασε στην πρόληψη και τώρα όψιμα διαρρηγνύουν όλοι τα ιμάτιά τους σαν να μην ήξεραν τα υψηλά ποσοστά των βιασμών; Τι είναι αυτό που κάνει μερικούς αθλητές να παραβλέπουν τα ολυμπιακά ιδεώδη και να τα βάζουν σε δεύτερη μοίρα θυσιάζοντάς τα για ένα μετάλλιο, υποχωρώντας σε ανήθικους εξουσιαστές; Πώς είναι δυνατόν να παρεισφρέουν ανενόχλητα επί σειρά ετών σε θέσεις εξουσίας άτομα εντελώς ακατάλληλα χωρίς να γίνονται αντιληπτά από τους μηχανισμούς της Πολιτείας; Κάποτε θα πρέπει να πάψουν να υπάρχουν «τσαλακωμένες ζωές στον ιερό χώρο ενός παιδικού δωματίου» και «κλεμμένα παιδικά χρόνια», όπως είπε η Κουσνέρ.
Θα πρέπει να πάψει να παραβιάζεται η ανθρώπινη υπόσταση και το «όχι να σημαίνει όχι». Τα εγκλήματα θα πρέπει να πάψουν να είναι αθέατα και ατιμώρητα. Για την υποκρισία της κοινωνίας είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι που κάθε φορά συγκλονιζόμαστε στο άκουσμα τέτοιων περιστατικών.
Ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει με μια μαζική κινητοποίηση πολιτικών, ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών για τη θέσπιση νέων πλαισίων και δυνατών μηχανισμών στήριξης, ώστε η κοινωνία μας να κάνει ένα βήμα μπροστά, προασπίζοντας πληρέστερα τα ανθρώπινα δικαιώματα.