Πόσες φορές δεν έχει ακουστεί το «πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι, γιατί δεν μιλούν;». Κάποτε, όταν μιλούν, το σκοτάδι γίνεται πιο βαθύ. «Μα, είναι δυνατόν; Άνθρωπος του πνεύματος να λέει τέτοια πράγματα;»
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Πόσες φορές δεν έχει ακουστεί το «πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι, γιατί δεν μιλούν;». Κάποτε, όταν μιλούν, το σκοτάδι γίνεται πιο βαθύ. «Μα, είναι δυνατόν; Άνθρωπος του πνεύματος να λέει τέτοια πράγματα;»
Τέτοια, όπως: «Άξιζε η απόφασή της να μην προβάλει αντίσταση; Να πει ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ; Οι περισσότερες γυναίκες για τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους έχουν να αποφασίσουν για κάτι πολύ σημαντικό. Να δώσουν κάτι από τον εαυτό τους και σε αντάλλαγμα να πάρουν χρήμα, δόξα, εύκολη ανέλιξη. Αξίζει;».
Δεν τον γνώριζα τον συγγραφέα παιδικών βιβλίων, τώρα τον έμαθα από το απαράδεκτο σχόλιο.
Τον εικαστικό, όμως, τον ήξερα, και για το έργο του και για την αγωνία του μήπως και δεν αντιληφθήκαμε το ταλέντο του και την εκρηκτική του διάνοια. Τον εικαστικό, που έβρισκε στις πυρκαγιές «εικόνες ωραίες» και πρόσφατα έκανε επιλογές ψυχών.
-«Εγώ, αν ήταν να σώσω έναν άνθρωπο στην ηλικία μου, που ζει ακόμα και δεν τα'χει χάσει, παρά ένα παιδί που δεν ξέρω τι θα γίνει, θα'σωζα τον γέροντα»- τον θυμάμαι από την κορυφή του πνευματικού Ολύμπου να ενοχοποιεί προ δεκαετίας το θύμα των βιασμών.
«Εγώ νομίζω ότι τη βία τη ζητάει η ίδια. Θέλει να τη βιάσουν. Δεν καταλαβαίνω γιατί η αστυνομία πιάνει τον άνθρωπο και τον βάζει μέσα και δεν βάζει εκείνη που τον προκαλεί. Αφού η φύση τον σπρώχνει να το κάνει αυτό. Έχω άλλες απόψεις για τα πράγματα, πώς να στο πω, δεν ξέρω. Κάθε φορά που γίνεται ένας βιασμός θα ήθελα να δω γιατί γίνεται. Ποιος έφταιξε από τους δύο; Ποιος είναι αλήθεια πιο ζωντανός άνθρωπος; Ο γερο-ηλίθιος που κάθεται σπίτι του και δεν έχει κανέναν ερωτισμό μέσα του; Ή εκείνος που ρισκάροντας την ίδια τη ζωή του, την ελευθερία του, βλέπει ένα πλάσμα σεξουαλικό και θέλει να το φιλήσει, να το αγκαλιάσει, να το σφίξει; (…) Είναι αναρχικές αυτές οι σκέψεις, το ξέρω, αλλά δεν είναι φυσικές;».
Φυσικό είναι ο άνθρωπος να κυλιέται στη ζωή με όλες του τις πολυπλοκότητες, φυσικό είναι ακόμη και να σκηνοθετεί ο διανοούμενος την ύπαρξή του. Δεν είναι φυσικό, όμως, να θεωρείς πως ό,τι λάμπει στον τομέα του είναι διαμάντι. Στον δημιουργό, αν θες, βγάλε το καπέλο, στον άνθρωπο, όμως, ξαναβάλε το.