ΤΤις τελευταίες ημέρες κυριάρχησαν στην επικαιρότητα τρία γεγονότα: οι εμβολιασμοί κατά προτεραιότητα κυβερνητικών αξιωματούχων, το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν «διάσημων» Ελλήνων στο Ντουμπάι και το άνοιγμα των εκκλησιών τα Θεοφάνια κατά παράβαση των κυβερνητικών μέτρων, γράφει ο Μιχάλης Χατζηκωνσταντίνου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Τις τελευταίες ημέρες κυριάρχησαν στην επικαιρότητα τρία γεγονότα: οι εμβολιασμοί κατά προτεραιότητα κυβερνητικών αξιωματούχων, το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν «διάσημων» Ελλήνων στο Ντουμπάι και το άνοιγμα των εκκλησιών τα Θεοφάνια κατά παράβαση των κυβερνητικών μέτρων.
Εκ πρώτης όψεως τα τρία γεγονότα φαντάζουν ασύνδετα. Αν προσέξουμε, όμως, καλύτερα θα δούμε ότι τα συνδέει ένα κοινό νήμα: τα ειδικά προνόμια που θεωρούν ότι δικαιούνται να απολαμβάνουν -και τελικά απολαμβάνουν- στη χώρα οι εκπρόσωποι κάθε λογής εξουσιών.
Οι κάτοχοι της πολιτικής εξουσίας αποφάσισαν ερήμην μας να εμβολιαστούν πριν από τους υγειονομικούς και τις ευπαθείς ομάδες, αντίθετα με ό,τι συνέβη σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη (με εξαίρεση τις Φιλιππίνες). Αντίστοιχα, οι εκπρόσωποι της εξουσίας του θεάματος θεώρησαν κατάλληλη την ευκαιρία της Πρωτοχρονιάς για να διασκεδάσουν χωρίς μέτρα προστασίας στην «ουδέτερη ζώνη» των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Και βέβαια χθες η ιερατική εξουσία αποφάσισε μόνη της να μην τηρήσει τα κυβερνητικά μέτρα, ανοίγοντας διάπλατα τους ιερούς ναούς στους πιστούς και -φευ- στην εξάπλωση της πανδημίας.
Στον αντίποδα όλοι οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί περιμένουμε στωικά να έρθει η σειρά μας για να εμβολιαστούμε και να αρθούν τα μέτρα για να διασκεδάσουμε ή να ευφράνουμε την ψυχή και το πνεύμα μας.
«Όλα αυτά συμβαίνουν για πρώτη φορά;» θα διερωτηθεί κανείς. «Όχι» είναι η ειλικρινής απάντηση. Δυστυχώς αποτελούν έμμονο αλλά και ιδιαίτερο γνώρισμα της χώρας. Το αποδεικνύει η δημοσιότητα που πήρε στο Politico ο κατά προτεραιότητα εμβολιασμός των κυβερνητικών αξιωματούχων και το χθεσινό δημοσίευμα του Reuters για την Εκκλησία που «αψήφησε τη διστακτική κυβέρνηση» στην Ελλάδα.
Το ευτύχημα είναι ότι σημαντικό τμήμα των πολιτών δείχνει να μη συμβιβάζεται πια με αυτή την κατάσταση. Το δυστύχημα είναι ότι οι θεσμοί σφυρίζουν αδιάφορα.