Ο Χαϊμ Γκουρί, εθνικός ποιητής του Ισραήλ, σε παλαιότερη συνέντευξή του στη Λιμπερασιόν θυμήθηκε δύο σκηνές που έζησε όταν ήταν αξιωματικός.
Είχε μπροστά του έναν Παλαιστίνιο, ο οποίος του είπε: "Πυροβόλησέ με, αλλά μη με κτυπήσεις. Δεν είμαι σκυλί". Κατάλαβε τότε ότι η εθνική οργή των Παλαιστινίων συμπληρωνόταν από μια κοινωνική οργή για την φτώχεια στην οποία έχουν εξαναγκαστεί.
«Μετά τον Πόλεμο των Εξι Ημερών, είχα την αίσθηση ότι επέστρεφα στο σπίτι. Ο ήλιος, ο γαλανός ουρανός, οι συκιές, τ' αμπέλια, όλα όσα μου μιλούσαν για την πατρίδα. Είχα τυφλωθεί από την ομορφιά της Ιουδαίας και της Σαμάρειας, από την ιστορική τους σημασία. Το δρόμο μου, όμως, τον έκλεινε μια νεαρή Παλαιστίνια, όμορφη, που δεν μιλούσε αλλά έμοιαζε να μου λέει: "Είμαι εδώ. Είμαι το πρόβλημά σας και δεν θα βρείτε ανάπαυση όσο υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Είμαι η μεταφορά της σύγκρουσης". Κατάλαβα τότε ότι δεν θα μπορούσαμε να τους κυριεύσουμε».
Μέσα στην απελπισία τους, έλεγε ο Γκουρί, οι Παλαιστίνιοι διαθέτουν αυτή την ιστορική δύναμη: «Μη φοβάστε, η πέτρα θα γίνει Καλάσνικωφ». «Οσο το σκέπτομαι, τόσο συνειδητοποιώ ότι πρέπει να βρούμε τον τρόπο να συναντηθούν τα άκρα».