Ένας από τους μεγάλους «χαμένους» της πανδημίας του κορονοϊού είναι η εκπαίδευση, σε ολόκληρο τον κόσμο. Και όταν λέμε εκπαίδευση αναφερόμαστε κυρίως στη νέα γενιά, εκείνη που θα δώσει το στίγμα της στην αυριανή κοινωνία. Η πανδημία κατέστησε αναγκαία τη βίαιη διακοπή του παραδοσιακού τρόπου διδασκαλίας και τη στροφή στην εξ αποστάσεως μάθηση μέσω διαδικτύου, στην οποία ανταποκρίθηκαν οι περισσότεροι μαθητές, εξοικειωμένοι άλλωστε πολύ περισσότερο με την τεχνολογία από πολλές άλλες ηλικιακές πληθυσμιακές ομάδες, γράφει η Έφη Τριήρη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Έφης Τριήρη
[email protected]
Ένας από τους μεγάλους «χαμένους» της πανδημίας του κορονοϊού είναι η εκπαίδευση, σε ολόκληρο τον κόσμο. Και όταν λέμε εκπαίδευση αναφερόμαστε κυρίως στη νέα γενιά, εκείνη που θα δώσει το στίγμα της στην αυριανή κοινωνία. Η πανδημία κατέστησε αναγκαία τη βίαιη διακοπή του παραδοσιακού τρόπου διδασκαλίας και τη στροφή στην εξ αποστάσεως μάθηση μέσω διαδικτύου, στην οποία ανταποκρίθηκαν οι περισσότεροι μαθητές, εξοικειωμένοι άλλωστε πολύ περισσότερο με την τεχνολογία από πολλές άλλες ηλικιακές πληθυσμιακές ομάδες.
Όσοι βεβαίως έχουν τη δυνατότητα να διαθέτουν ηλεκτρονικές συσκευές, καθώς η πανδημία ήρθε και ξεσκέπασε δυσάρεστες πτυχές της κοινωνίας μας. Βαδίζουμε προς μια ψηφιακή κοινωνία, χωρίς να είναι δεδομένη ακόμη η πρόσβαση σε αυτό το ψηφιακό περιβάλλον. Πέρα από τις ελλείψεις σε κάποιες κοινωνικές ομάδες, δεν υπάρχει ούτε κατάλληλη υποδομή ούτε επαρκής προετοιμασία. Ακόμη και σε ορισμένες περιοχές των ΗΠΑ, σχολεία ζήτησαν τη συνδρομή γονέων για να αντικαταστήσουν δασκάλους στην online διδασκαλία, με διαδικτυακές τάξεις να αποτελούνται από 50 παιδιά και άνω, σύμφωνα με δημοσίευμα αμερικανικής εφημερίδας. Το ποσοστό κάλυψης των θέσεων εργασίας στα δημόσια σχολεία των ΗΠΑ είναι το χαμηλότερο από το 2000, σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της χώρας. Και αυτό συμβαίνει στον δυτικό κόσμο. Εάν προστεθούν και οι συνθήκες που επικρατούν στις φτωχότερες χώρες του πλανήτη, η κατάσταση γίνεται δραματική.
Ο βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης Καϊλάς Σατιάρτι απηύθυνε έκκληση να δοθεί έμφαση στο μέλλον των παιδιών, επισημαίνοντας ότι η πανδημία του κορονοϊού οδήγησε σε μεγαλύτερη φτώχεια, εξαναγκάζοντας ακόμη περισσότερα παιδιά στην εργασία. Ήδη, 152 εκατ. παιδιά είχαν οδηγηθεί σε παράνομη εργασία πριν ξεσπάσει η πανδημία, εκπροσωπώντας το 10% του παγκόσμιου παιδικού πληθυσμού. Πώς όμως να εξαλειφθεί η φτώχεια, όταν για μία ακόμη φορά ο φτωχότερος κόσμος είναι ο «ριγμένος»; Ο ΠΟΥ προειδοποίησε ότι το παγκόσμιο πρόγραμμα για εφοδιασμό των φτωχότερων χωρών με εμβόλια κινδυνεύει να αποτύχει, αφήνοντας δισεκατομμύρια άτομα στην τύχη τους τουλάχιστον έως τα τέλη του 2024. Διαμορφώνονται λοιπόν νέες κοινωνικές και οικονομικές δομές, αλλά οι ανισότητες μένουν.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το «βαρύ πυροβολικό» είναι η εκπαίδευση των νέων για κάθε κοινωνία. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε μια Αμερικανίδα καθηγήτρια, ο σημερινός τρόπος εκπαίδευσης μοιάζει με αεροσκάφος που έχουμε μπει μέσα παρότι η κατασκευή του δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Εάν λοιπόν η μέχρι τώρα παραδοσιακή εκπαίδευση έφερε τις κοινωνίες μας σε αυτά τα αποτελέσματα, η τηλεκπαίδευση, η οποία από μόνη της φαίνεται τώρα υποδεέστερη, πού θα μας οδηγήσει; Γιατί μόνο ο σωστός συνδυασμός αυτών των δύο που εμπεριέχει την ανθρώπινη επικοινωνία και την τεχνολογική εξέλιξη θα μπορούσε να φέρει ένα καλύτερο αποτέλεσμα.