30 Ιουλίου του 1994. Η Όρφια, µια µικρή πόλη στην επαρχία Χάµπτονς της πολιτείας της Νέας Υόρκης, αναστατώνεται από ένα τραγικό γεγονός: ο δήµαρχος της πόλης και η οικογένειά του δολοφονούνται µέσα στο ίδιο τους το σπίτι, καθώς και µια γυναίκα που περνούσε τυχαία από εκεί, αυτόπτης µάρτυρας του εγκλήµατος.
Το μυθιστόρημα «Η εξαφάνιση της Στέφανι Μέιλερ» του Ζοέλ Ντικέρ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη –τη μετάφραση υπογράφει η Μυρτώ Καλοφωλιά.
30 Ιουλίου του 1994. Η Όρφια, µια µικρή πόλη στην επαρχία Χάµπτονς της πολιτείας της Νέας Υόρκης, αναστατώνεται από ένα τραγικό γεγονός: ο δήµαρχος της πόλης και η οικογένειά του δολοφονούνται µέσα στο ίδιο τους το σπίτι, καθώς και µια γυναίκα που περνούσε τυχαία από εκεί, αυτόπτης µάρτυρας του εγκλήµατος.
Την έρευνα της Πολιτειακής Αστυνοµίας αναλαµβάνουν δυο νέοι αστυνοµικοί, ο Τζέσσι Ρόζενµπεργκ και ο Ντέρεκ Σκοτ. Φιλόδοξοι κι επίµονοι, ακολουθώντας αδιάσειστα στοιχεία, βρίσκουν τον ένοχο, λαµβάνουν επαίνους και παράσηµα –όµως έχουν ενοχοποιήσει λάθος άνθρωπο.
Είκοσι χρόνια αργότερα, στις αρχές του καλοκαιριού του 2014, η δηµοσιογράφος Στέφανι Μέιλερ αποκαλύπτει στον Τζέσσι πως ο δράστης ήταν κάποιος άλλος. Στη συνέχεια, τα ίχνη της χάνονται υπό µυστηριώδεις συνθήκες. Τι απέγινε η Στέφανι Μέιλερ; Τι είχε ανακαλύψει; Και, κυρίως, τι συνέβη στ’ αλήθεια το µοιραίο βράδυ της 30ής Ιουλίου του 1994;
«Η πρώτη και τελευταία φορά που είδα τη Στέφανι Μέιλερ ήταν όταν εμφανίστηκε απρόσκλητη στη μικρή δεξίωση που είχαν διοργανώσει προς τιμήν μου για την αποχώρησή μου από την Πολιτειακή Αστυνομία της Νέας Υόρκης. […]
Ήμουν σαράντα πέντε ετών και θα εγκατέλειπα την αστυνομία ήρεμα κι ωραία. Έπειτα από είκοσι τρία χρόνια υπηρεσίας, είχα αποφασίσει να πάρω τη σύνταξη την οποία δικαιούμουν, προκειμένου να καταπιαστώ με ένα σχέδιο που επιθυμούσα διακαώς να υλοποιήσω εδώ και πολύ καιρό. Μου έμενε ακόμα μια εβδομάδα στο Σώμα μέχρι τις 30 του Ιούνη. Έπειτα από τη μέρα εκείνη, θα άνοιγε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου. “Θυμάμαι την πρώτη μεγάλη υπόθεση που ανέλαβε ο Τζέσσι” συνέχισε ο διοικητής. “Έναν φριχτό τετραπλό φόνο, τον οποίο είχε διαλευκάνει κάνοντας εξαιρετική δουλειά, τη στιγμή που κανείς στο τμήμα του δεν τον θεωρούσε ικανό. Εκείνη την εποχή, ήταν ακόμα ένας πολύ νέος αστυνομικός. Από τότε έγινε ξεκάθαρο σε όλους από τι στόφα είναι φτιαγμένος ο Τζέσσι. Όσοι τον γνώρισαν ξέρουν πολύ καλά πως είναι ασυναγώνιστος στην έρευνα, και οφείλω να ομολογήσω πως υπήρξε ο καλύτερος ανάμεσά μας. Εμείς εδώ τον λέμε λαγωνικό, γιατί διαλεύκανε όλες τις υποθέσεις με τις οποίες ασχολήθηκε, κάτι που τον καθιστά πράκτορα μοναδικό. Οι συνάδελφοί του τον θαύμαζαν ως αστυνόμο, τον συμβουλεύονταν ως εμπειρογνώμονα και μάθαιναν από αυτόν στην Ακαδημία, όπου υπήρξε εκπαιδευτής για πολλά χρόνια. Εδώ που τα λέμε, Τζέσσι: είκοσι χρόνια τώρα, έχουμε βαρεθεί να σε ζηλεύουμε!” Η συνάθροιση ξέσπασε πάλι σε γέλια. […]
Μόλις βρέθηκα για μια στιγμή μόνος, με πλεύρισε μια πολύ όμορφη γυναίκα, καμιά τριανταριά χρονών, που δε θυμάμαι να την είχα ξαναδεί ποτέ μου.
“Ώστε εσείς είστε το περίφημο λαγωνικό;” με ρώτησε με νάζι.
“Έτσι λένε” απάντησα εγώ χαμογελώντας. “Γνωριζόμαστε;”
“Όχι, με λένε Στέφανι Μέιλερ. Είμαι δημοσιογράφος στα Χρονικά της Όρφιας”. Ανταλλάξαμε χειραψία και τότε η Στέφανι μου είπε:
“Εγώ πάντως δε θα σας φωνάζω λαγωνικό, γιατί δεν είστε καθαρόαιμο”.
“Υπαινίσσεστε πως δεν έλυσα μια από τις υποθέσεις μου;”
[…]
“Θα τα πούμε σύντομα, αστυνόμε Ρόζενμπεργκ”.
Όμως το “σύντομα” δεν ήρθε ποτέ. Διότι η μέρα εκείνη ήταν η μέρα που εξαφανίστηκε».
Γεννημένος στη Γενεύη το 1985, ο Ζοέλ Ντικέρ αγαπήθηκε ιδιαίτερα με το δεύτερο μυθιστόρημά του «Η Αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέµπερτ» (εκδ. Πατάκη, 2014) που απέσπασε, μεταξύ άλλων, το Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας και μεταφράστηκε σε περισσότερες από 35 γλώσσες.
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]