Η Σίλια Κατραλή μάς συστήνει την πρώτη της δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Ελεύθερο κάμπινγκ» -έντονα σαρκαστικό, χιουμοριστικό ύφος, σε τζαζ σουίνγκ ήχους με μία διάθεση άλλοτε θεατρική και εξωστρεφή και άλλοτε νοσταλγική και ποιητική.
Η Σίλια Κατραλή μάς συστήνει την πρώτη της δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Ελεύθερο κάμπινγκ» -έντονα σαρκαστικό, χιουμοριστικό ύφος, σε τζαζ σουίνγκ ήχους με μία διάθεση άλλοτε θεατρική και εξωστρεφή και άλλοτε νοσταλγική και ποιητική.
Ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης, και πρόσφατα τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια η Σίλια Κατραλή δε διστάζει να μοιράσει την καλλιτεχνική της φλέβα σε ό,τι την δίνει έμπνευση και διάθεση για δημιουργία.
Πώς προέκυψε το «ελεύθερο κάμπινγκ» ; Πρόκειται για την πρώτη σας δισκογραφική δουλειά. Πώς έφτασε από την ιδέα στην υλοποίηση;
«Πρόκειται για ένα σύνολο επτά τραγουδιών ή αλλιώς για έναν ουσιώδη παραλογισμό, που τα έφερε έτσι η ζωή ώστε να γίνει πραγματικότητα. Σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό το εγχείρημα έπαιξαν οι άλλοι. Δεν προβλεπόταν να δημιουργηθεί ένας δίσκος. Στην αρχή μιλούσαμε για ένα δύο κομμάτια, έπειτα συνάντησα τον Νικόλα Αδέσποτο -ο οποίος υπογράφει και την καλλιτεχνική επιμέλεια του άλμπουμ, και είχε βάσιμες ουτοπίες για τη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου άλμπουμ, κι έτσι έγινε».
Τι έφερε το «Χαμογέλα» του Μανώλη Φάμελλου στο «Ελεύθερο κάμπινγκ» της Σίλιας Κατραλή; Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα για μία τέτοια πρωτότυπη διασκευή, σε ένα τόσο παλιό τραγούδι;
«Ήταν κι αυτό ένα τραγούδι ελεύθερο σαν κάμπινγκ, που προϋπήρχε της Σίλιας. Ωστόσο, ζήτησα να διασκευάσω το συγκεκριμένο επειδή ένιωσα πως είχε κάτι παραπάνω να πει τόσο σε μένα όσο και στους ακροατές, σήμερα. Μέσα από μια διαφορετική ματιά υπάρχει ένα μήνυμα, μία συμβουλή καλοπροαίρετη που καλό θα ήταν να την πάρουμε στα σοβαρά».
Πώς ήταν η συνεργασία με την Έφη Γούση; Πώς αποφασίσατε να κάνετε ένα τέτοιο βίντεο κλιπ έξω από τις συνηθισμένες νόρμες των μουσικών βίντεο του 2020;
«Η συνεργασία μας ήταν άψογη. Αισθητικά υπήρχε η ταύτιση και αποφασίσαμε να δουλέψουμε κόντρα σε όλο το κόνσεπτ του τραγουδιού. Καμία φορά αξίζει τον κόπο να βγαίνουμε έξω από τις νόρμες για να βρούμε το νόημα ή να το χάσουμε και πάλι. Σε κάθε περίπτωση ήταν ένα υπέροχο ταξίδι. Η Έφη είναι από τους πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες της γενιάς μας. Αξίζει να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους με όραμα. Άλλωστε οι επιτυχίες μας είναι οι άλλοι».
Πρόσφατα σας είδαμε στις «Άγριες Μέλισσες» στον ρόλο της Κριστίν δίπλα στην Κάτια Δανδουλάκη να μιλάτε γαλλικά σε μία από τις πιο πολυσυζητημένες ελληνικές σειρές. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
«Ήταν πολύ ξεχωριστή. Δεν έμοιαζε με καμία τηλεοπτική μου δουλειά ως τώρα. Ήταν μία όμορφη συγκυρία δίπλα σε αξιόλογους συντελεστές και ανθρώπους που ξέρουν να δίνουν πνοή στις λέξεις και να τις κάνουν εικόνα. Χάρηκα που υπήρξα μέλος αυτής της προσπάθειας. Λείπουν τέτοιες δουλειές από την ελληνική τηλεόραση. Είμαι ευγνώμων».
Πώς βιώνετε την κατάσταση της πανδημίας κοινωνικά και ατομικά; Και πώς η τέχνη μπορεί να υπάρξει μέσα σε αυτή τη τραγική παγκόσμια συγκυρία; Μια σκέψη σας πάνω σ’ αυτό;
Από τη μία πρόκειται για μία εντελώς πρωτόγνωρη κατάσταση που καλούμαστε όλοι να αντιμετωπίσουμε, ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί. Δυσκολεύομαι να διαχειριστώ τις ομάδες των άκρων που έχει επιφέρει η όλη κατάσταση. Άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα παντού και δεν είναι η κατάλληλη ώρα για συνομωσίες ή πολιτικές ακρότητες. Ζούμε έναν πόλεμο. Κάποιοι τον έζησαν ξανά πριν από χρόνια. Είναι ακριβώς ίδιος. Ο πλανήτης θα έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του μετά το σκάσιμο του κύματος, όταν φανεί ξανά η ακτή. Η τέχνη συντρίβεται κάθε μέρα καθώς και πολλοί ακόμη τομείς. Ωστόσο, αν κάτι έχουμε να κάνουμε, όσο η τέχνη πλήττεται ας γίνουμε τέχνη ολόκληροι».
Πόση δύναμη χρειάζονται οι καλλιτέχνες για να συνεχίσουν να δημιουργούν μέσα σε αυτή τη παγκόσμια κρίση; Πόσο εύκολο είναι να μπεις ξανά στη διαδικασία για μια δισκογραφική δουλειά ή για μια ταινία;
«Χρειάζεται κάτι σαν ανοσία στη πραγματικότητα, σε συνδυασμό με μια κωμική ευαισθησία. Καμία φορά νιώθουμε την ανάγκη να υπάρξουμε μέσα στα πράγματα, την ανάγκη να στείλουμε το μήνυμα μέσα στο μπουκάλι στην άλλη άκρη της θάλασσας. Το πιθανότερο είναι να μη φτάσει ποτέ εκεί που ελπίζαμε, όμως τι σημασία έχει; Κάποιοι άνθρωποι νιώθουν πείνα στο στομάχι κι άλλοι στο κεφάλι. Δεν πρέπει και δε χρειάζεται να είμαστε όλοι ίδιοι».
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]