Στη «νιότη» του, ο ήλιος μας περιτριγυριζόταν από έναν δίσκο αερίου και σκόνης από όπου σχηματίστηκαν οι πλανήτες. Οι τροχιές των νεοσχηματισθέντων πλανητών θεωρείται πως ήταν σε «κλειστό σχηματισμό» και κυκλικές, ωστόσο οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ των μεγαλύτερων αντικειμένων προκάλεσαν αναταραχή και είχαν ως αποτέλεσμα οι «νεογέννητοι» γιγαντιαίοι πλανήτες να αλλάξουν θέσεις, πηγαίνοντας εκεί που γνωρίζουμε πως είναι σήμερα.
Στη «νιότη» του, ο ήλιος μας περιτριγυριζόταν από έναν δίσκο αερίου και σκόνης από όπου σχηματίστηκαν οι πλανήτες. Οι τροχιές των νεοσχηματισθέντων πλανητών θεωρείται πως ήταν σε «κλειστό σχηματισμό» και κυκλικές, ωστόσο οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ των μεγαλύτερων αντικειμένων προκάλεσαν αναταραχή και είχαν ως αποτέλεσμα οι «νεογέννητοι» γιγαντιαίοι πλανήτες να αλλάξουν θέσεις, πηγαίνοντας εκεί που γνωρίζουμε πως είναι σήμερα.
Νέα έρευνα του Ματ Κλέμεντ του Carnegie Institution for Science αποκάλυψε τις πιθανές αρχικές θέσεις του Κρόνου και του Δία, υποδεικνύοντας καλύτερα τις δυνάμεις που καθόρισαν την αρχιτεκτονική του ηλιακού συστήματος, μεταξύ των οποίων την «έξωση» ενός επιπλέον πλανήτη μεταξύ του Κρόνου και του Ουρανού, διασφαλίζοντας πως μόνο μικροί, βραχώδεις πλανήτες σαν την Γη θα σχηματίζονταν πιο μέσα από τον Δία.
«Ξέρουμε τώρα πως υπάρχουν χιλιάδες πλανητικά συστήματα στον γαλαξία μας και μόνο» είπε ο Κλέμεντ. «Μα αποδεικνύεται πως η διαρρύθμιση των πλανητών στο ηλιακό μας σύστημα είναι πολύ ασυνήθιστη, οπότε χρησιμοποιούμε μοντέλα για αντίστροφη μηχανική και αναπαραγωγή των διαδικασιών σχηματισμού. Αυτό είναι λίγο σαν να προσπαθείς να διαπιστώσεις τι συνέβη σε τροχαίο μετά το γεγονός- πόσο γρήγορα πήγαιναν τα αυτοκίνητα, σε τι κατευθύνσεις κλπ».
Ο Κλέμεντ και οι άλλοι ερευνητές πραγματοποίησαν 6.000 προσομοιώσεις της εξέλιξης του ηλιακού συστήματος, αποκαλύπτοντας μια άνευ προηγουμένου λεπτομέρεια σχετικά με την αρχική σχέση Δία και Κρόνου.
Ο Δίας στην «παιδική ηλικία» του θεωρείται πως περιστρεφόταν γύρω από τον ήλιο τρεις φορές για κάθε δύο περιστροφές του Κρόνου. Ωστόσο αυτό δεν αρκούσε για να εξηγήσει ικανοποιητικά τη διαρρύθμιση των γιγαντιαίων πλανητών που βλέπουμε σήμερα. Τα μοντέλα έδειξαν πως μια αναλογία δύο περιστροφών του Δία με με μία του Κρόνου παρήγαγε αποτελέσματα με μεγαλύτερη συνάφεια που παραπέμπουν στη γνωστή πλανητική αρχιτεκτονική.
«Αυτό δείχνει πως, αν και το ηλιακό σύστημα είναι λίγο περίεργο, δεν ήταν πάντα έτσι» είπε ο Κλέμεντ. «Επιπλέον, τώρα που διαπιστώσαμε την αποτελεσματικότητα αυτού του μοντέλου, μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε για να μας βοηθήσει να κοιτάξουμε τον σχηματισμό των γήινου τύπου πλανητών, μεταξύ των οποίων και του δικού μας, και ίσως να ενισχύσουμε τις δυνατότητές μας για αναζήτηση παρόμοιων συστημάτων αλλού, που θα μπορούσαν να έχουν τη δυνατότητα να φιλοξενούν ζωή».
Το μοντέλο έδειξε επίσης ότι οι θέσεις του Ουρανού και του Ποσειδώνα διαμορφώθηκαν από τη μάζα της ζώνης Κάιπερ (μια ζώνη στις παρυφές του ηλιακού συστήματος που αποτελείται από πλανήτες νάνους και πλανητοειδή) και από έναν παγωμένο πλανήτη γίγαντα που «εκδιώχθηκε» από το ηλιακό σύστημα κατά την «παιδική ηλικία» του.