Η γηραιά ήπειρος επιστρέφει στα καθολικά ή μερικά lockdown, με ανοικτά όμως σχολεία. Έως ότου ένα αποτελεσματικό εμβόλιο στείλει τον ιό στην επιδημιολογική βιβλιογραφία, οι οικονομίες και οι κοινωνίες ανοιγοκλείνουν. Χωρίς εγγύηση αποτελεσματικότητας καμία, ενώ μεγάλο ποσοστό των νέων μολύνσεων αποδίδεται σε μετάλλαξη που ξεκίνησε στην Ισπανία, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η γηραιά ήπειρος επιστρέφει στα καθολικά ή μερικά lockdown, με ανοικτά όμως σχολεία. Έως ότου ένα αποτελεσματικό εμβόλιο στείλει τον ιό στην επιδημιολογική βιβλιογραφία, οι οικονομίες και οι κοινωνίες ανοιγοκλείνουν. Χωρίς εγγύηση αποτελεσματικότητας καμία, ενώ μεγάλο ποσοστό των νέων μολύνσεων αποδίδεται σε μετάλλαξη που ξεκίνησε στην Ισπανία.
«Από την εξάπλωση του 20A.EU1 φαίνεται ξεκάθαρα πως τα μέτρα συχνά δεν ήταν αρκετά για να σταματήσουν την περαιτέρω μετάδοση το καλοκαίρι» ανέφερε στους «F.T.» η Έμα Χόντκροφτ, εξελικτική γενετίστρια στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας.
Τα μέτρα συχνά δεν ήταν αρκετά… Στα αεροδρόμια; Στα σύνορα; Στην ιχνηλάτηση; Τώρα είναι αργά για να ξαναγράψουμε το καλοκαίρι. Η ταχύτητα εξάπλωσης είναι ήδη μεγάλη, οι υγειονομικές υπηρεσίες φτάνουν στα όρια των αντοχών και δυνατοτήτων τους, η ατομική ευθύνη δεν σώζει -αν βρεθεί κάποιος τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος, είναι πολύ πιθανό να κολλήσει ακόμα και εάν προσέχει-, η κοινωνική, ακόμη και σε χώρες με ισχυρή παράδοση, φθίνει και η κρατική είναι σε δίνη.
Σύμφωνα με δυσοίωνα, αλλά διόλου εξωπραγματικά, σενάρια, θα ζήσουμε με τον κορονοϊό τουλάχιστον μέχρι το θέρος του 2021. Μακρά Covid, που είναι εξαιρετικά πιθανόν να αφήσει σημάδια. Μετά την ανάρρωση.
Στην υγεία, ένας στους 20 κινδυνεύει να έχει συμπτώματα για τουλάχιστον οκτώ εβδομάδες.
Στην οικονομία, τέτοια ανάλυση δεν υπάρχει, αλλά η απειλή παρατεταμένης κόπωσης είναι πραγματική και η ύφεση είναι μόνο η αρχή. Η έξαρση της πανδημίας δημιουργεί νέους κινδύνους για την ανάκαμψη, η οποία χάνει δυναμική πιο γρήγορα απ’ ό,τι αναμενόταν, δήλωσε η επικεφαλής της ΕΚΤ.
Ο Μάρτιν Γουλφ αναμένει κι άλλη στήριξη και επιμένει. «Οι κυβερνήσεις αντέχουν να ξοδέψουν. Αυτό που δεν αντέχουν είναι να μην ξοδέψουν, αφήνοντας τον κόσμο εγκαταλελειμμένο και τις οικονομίες εγκλωβισμένες… Οι κυβερνήσεις πρέπει να ξοδέψουν... Αν, στο τέλος, πρέπει να αυξηθούν οι φόροι, τότε αυτοί θα πρέπει να πέσουν στους νικητές».
Άλλωστε, όπως επισημαίνει ο Ηλίας Μόσιαλος, «η μείωση των ανισοτήτων, που διευρύνονται στη διάρκεια μιας πανδημίας, δεν είναι θέμα ατομικής ευθύνης, είναι βαθύτατα πολιτικό».