Tην ύπαρξη νερού στην επιφάνεια της Σελήνης που φωτίζεται από τον ήλιο επιβεβαίωσε το SOFIA (Stratospheric Observatory for Infrared Astronomy) της NASA.
Tην ύπαρξη νερού στην επιφάνεια της Σελήνης που φωτίζεται από τον ήλιο επιβεβαίωσε το SOFIA (Stratospheric Observatory for Infrared Astronomy) της NASA.
H ανακάλυψη αυτή υποδεικνύει πως ίσως να υπάρχει νερό το οποίο είναι κατανεμημένο ανά την επιφάνεια του φεγγαριού, και όχι μόνο σε ψυχρά, σκιώδη μέρη.
Το SOFIA εντόπισε μόρια νερού στον Κρατήρα Clavius, έναν από τους μεγαλύτερους κρατήρες που είναι ορατοί από τη Γη, ο οποίος βρίσκεται στο νότιο ημισφαίριο της Σελήνης. Προηγούμενες παρατηρήσεις της επιφάνειας της Σελήνης είχαν εντοπίσει κάποιο είδος υδρογόνου, μα δεν ήταν σε θέση να κάνουν διάκριση μεταξύ του νερού και του στενού χημικού «συγγενούς» του, του υδροξυλίου (ΟΗ). Δεδομένα από αυτήν την τοποθεσία αποκαλύπτουν την ύπαρξη νερού σε συγκεντρώσεις 100-412 ppm (parts peri million) σε ένα κυβικό μέτρο εδάφους απλωμένου στη σεληνιακή επιφάνεια. Τα σχετικά αποτελέσματα δημοσιεύονται στο Nature Astronomy.
«Είχαμε ενδείξεις πως νερό ίσως να είναι παρόν στην ηλιόλουστη πλευρά της Σελήνης» είπε ο Πολ Χερτζ, διευθυντής του Τμήματος Αστροφυσικής στο Science Mission Directorate στα κεντρικά της NASA στην Ουάσινγκτον. «Τώρα ξέρουμε ότι είναι εκεί. Αυτή η ανακάλυψη αποτελεί πρόκληση ως προς την κατανόησή μας σχετικά με τη σεληνιακή επιφάνεια και θέτει ενδιαφέροντα ερωτήματα για πόρους που σχετίζονται με την εξερεύνηση στο βαθύ διάστημα».
Συγκριτικά, η Σαχάρα έχει 100 φορές την ποσότητα νερού που το SOFIA εντοπίστηκε στο σεληνιακό έδαφος. Παρά τις μικρές ποσότητες, η ανακάλυψη αυτή δημιουργεί νέα ερωτήματα σχετικά με το πώς δημιουργείται το νερό και πώς παραμένει στην αφιλόξενη, χωρίς αέρα σεληνιακή επιφάνεια.
Το νερό αποτελεί πολύτιμο πόρο στο βαθύ διάστημα και είναι βασικό συστατικό της ζωής όπως τη γνωρίζουμε. Εάν το νερό που ανακάλυψε το SOFIA είναι εύκολα προσβάσιμο για χρήση ως πόρος, μένει να διαπιστωθεί. Στο πλαίσιο του προγράμματος «Άρτεμις» της NASA, η αμερικανική διαστημική υπηρεσία επιδιώκει να μάθει όλα όσα μπορεί για την παρουσία νερού στη Σελήνη εν όψει της αποστολής της πρώτης γυναίκας και του επόμενου άνδρα στη σεληνιακή επιφάνεια το 2024 και της εδραίωσης βιώσιμης ανθρώπινης παρουσίας εκεί μέχρι το τέλος της δεκαετίας.
«Πριν τις παρατηρήσεις του SOFIA, ξέραμε ότι υπήρχε κάποιου είδους υγρασία» είπε η Κέισι Χόνιμπολ, ερευνήτρια στο University of Hawaii at Mānoa στη Χονολουλού. «Αλλά δεν ξέραμε πόσο, και αν ήταν όντως μόρια νερού- όπως αυτό που πίνουμε κάθε μέρα».
Το SOFIA παρείχε ένα νέο μέσο μελέτης της Σελήνης: Πετώντας σε ύψη μέχρι 45.000 ποδών, το ειδικά τροποποιημένο Boeing 747SP με τηλεσκόπιο διαμέτρου 106 ιντσών παρέχει μια εντυπωσιακά καθαρή εικόνα του υπέρυθρου σύμπαντος. Χρησιμοποιώντας το FORCAST (Faint Object infraRed CAmera for the SOFIA Telescope), το SOFIA ήταν σε θέση να «πιάσει» το συγκεκριμένο μήκος κύματος που αντιστοιχεί στα μόρια νερού, στα 6,1 microns, και να εντοπίσει μια συγκέντρωση- έκπληξη στον Κρατήρα Clavius.
«Χωρίς μια παχιά ατμόσφαιρα, το νερό στη φωτιζόμενη από τον ήλιο σεληνιακή επιφάνεια θα έπρεπε απλά να χάνεται στο διάστημα» είπε η Χόνιμπολ. «Ωστόσο με κάποιον τρόπο το βλέπουμε. Κάτι παράγει το νερό, και κάτι πρέπει να το παγιδεύει εκεί».
Η δημιουργία ή άφιξη νερού μπορεί να οφείλεται σε διάφορους παράγοντες. Μικρομετεωρίτες που πέφτουν στην επιφάνεια με μικρές ποσότητες νερού θα μπορούσαν να το εναποθέτουν εκεί. Άλλη μια πιθανότητα είναι μια διαδικασία δύο σταδίων, όπου ο ηλιακός άνεμος φέρνει στην επιφάνεια υδρογόνο και προκαλεί μια χημική διαδικασία με οξυγονούχα ορυκτά στο έδαφος, για τη δημιουργία υδροξυλίου. Η ακτινοβολία από τον «βομβαρδισμό» μικρομετεωριτών θα μπορούσε να μεταμορφώνει το υδροξύλιο σε νερό.
Το πώς το νερό μετά συσσωρεύεται και αποθηκεύεται αποτελεί επίσης ερώτημα: Θα μπορούσε να παγιδεύεται σε μικρές δομές στο έδαφος που σχηματίζονται λόγω της θερμότητας από τις πτώσεις μικρομετεωριτών. Άλλη μια πιθανότητα είναι το νερό να κρύβεται ανάμεσα σε κόκκους σεληνιακού εδάφους και να προστατεύεται από το φως- καθιστώντας το πιο εύκολα προσβάσιμο σε σχέση με το νερό που παγιδεύεται στις προαναφερθείσες δομές.