Με τη χώρα μας να ακολουθεί την υπόλοιπη Ευρώπη στην επιβολή μερικών lockdown και νέων περιοριστικών μέτρων, προκειμένου να σταματήσει η έξαρση του δεύτερου κύματος της πανδημίας του νέου κορονοϊού, τίθεται το ερώτημα: Ήταν αναπόφευκτη η επιδείνωση με τη ραγδαία αύξηση των νέων κρουσμάτων;
Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Με τη χώρα μας να ακολουθεί την υπόλοιπη Ευρώπη στην επιβολή μερικών lockdown και νέων περιοριστικών μέτρων, προκειμένου να σταματήσει η έξαρση του δεύτερου κύματος της πανδημίας του νέου κορονοϊού, τίθεται το ερώτημα: Ήταν αναπόφευκτη η επιδείνωση με τη ραγδαία αύξηση των νέων κρουσμάτων;
Στις περισσότερες χώρες ο διάχυτος φόβος ότι στα σχολεία, λόγω ηλικίας, θα υπάρξει δυσκολία στην τήρηση των μέτρων, δεν φαίνεται να έχει επαληθευτεί. Όπως μου έλεγε φίλος καθηγητής σε ιδιωτικό λύκειο, οι μαθητές έχουν δείξει αξιοσημείωτη πειθαρχία στα μέτρα, καθώς δεν θα ήθελαν να δουν την επιστροφή σε ένα lockdown σαν αυτό του περασμένου Μαρτίου. Γιατί μπορεί οι μαθητές να αποστρέφονται πολλές φορές το σχολείο, γνωρίζουν ωστόσο πολύ καλά από την άλλη ότι είναι ο φυσικός τους χώρος. Όχι μόνο ως χώρος μάθησης, αλλά και ως χώρος κοινωνικής συναναστροφής, τον οποίο τα διαδικτυακά μαθήματα όσο και καλά οργανωμένα να είναι σίγουρα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν.
Η πολιτεία είχε άπλετο χρόνο μετά την ύφεση του πρώτου κύματος να οργανωθεί για την καλύτερη αντιμετώπιση αυτού που αναπόφευκτα θα ερχόταν. Πολύ δε περισσότερο που η χαλάρωση και τα «στραβά μάτια» συνόδευαν από την πρώτη στιγμή την ανακούφιση για την έξοδο από το lockdown του Μαρτίου.
Σε ανύποπτο χρόνο γράφαμε από αυτήν εδώ τη στήλη («N» 24/06) για το «πνεύμα της... Μυκόνου», αναφερόμενοι στην πικρή εμπειρία ξέφρενων παραλιακών πάρτι σε περιοχή της νοτιοανατολικής Αττικής, τα οποία εκτός από εστία διατάραξης της κοινής ησυχίας, αποτελούσαν και βραδυφλεγή βόμβα για τη διάδοση του ιού και της... αδιαφορίας.
Το οικείο μάλιστα αστυνομικό τμήμα δήλωνε αδυναμία παρέμβασης σε καταγγελίες κατοίκων, παρά τη διαπίστωση ότι περί τα 300 άτομα στοιβάζονταν πέριξ καντίνας σε παραλία της περιοχής.
Στο... πνεύμα της Μυκόνου ήρθαν βέβαια να προστεθούν τα τραπεζάκια χωρίς την τήρηση των απαιτούμενων αποστάσεων, τα στοιβαγμένα λεωφορεία με τις δημόσιες συγκοινωνίες να έχουν ρημάξει από τα χρόνια της κρίσης, αλλά και η γενικότερη αβελτηρία των πάσης φύσεως αρμοδίων που θα έπρεπε να είχαν προνοήσει για την αποτροπή αυτού το οποίο ζούμε σήμερα.