Ο κ. Λιούις αγόραζε μισοτιμής εταιρείες με βουνά χρεών και προβλήματα ρευστότητας, τις τεμάχιζε και ξεπούλαγε τα κομμάτια, αποκομίζοντας φυσικά μεγάλα κέρδη. Business as usual, γράφει η Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ο κ. Λιούις αγόραζε μισοτιμής εταιρείες με βουνά χρεών και προβλήματα ρευστότητας, τις τεμάχιζε και ξεπούλαγε τα κομμάτια, αποκομίζοντας φυσικά μεγάλα κέρδη. Business as usual.
Στο τέλος, όμως, που η «Pretty Woman» τον έχει γλυκάνει, χρησιμοποιεί ίδια κεφάλαια για να συνεταιριστεί με το τελευταίο του «θύμα». Περιχαρής ο γηραιός ιδιοκτήτης του ναυπηγείου ανακοινώνει στον δικηγόρο του κ. Λιούις, τον «κακό» της ιστορίας, με τη βουλιμική ενέργεια: «Ο κ. Λιούις κι εγώ θα χτίσουμε μαζί πλοία... Τεράστια μεγάλα πλοία...».
Όποιος ταξιδεύει στις κινηματογραφικές θάλασσες -όπως ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ- θυμάται τη χολιγουντιανή παραγωγή με το happy end, αλλά ακόμη κι αν καταπίνει το χάπι για τη δεύτερη ευκαιρία και την προστασία της πρώτης κατοικίας, δεν γλυκαίνει.
Σχετικόν, όπως θα 'λεγε και ο πρωταγωνιστής Ρίτσαρντ Γκιρ; «Από βουδιστική σκοπιά μιλώντας, τα συναισθήματα δεν είναι αληθινά. Ως ηθοποιός, κατασκευάζω συναισθήματα. Είναι κάτι σαν παιχνίδι. Το ίδιο συμβαίνει και στην πραγματική ζωή. Απλώς, δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Τα συναισθήματά μας μοιάζουν αληθινά, επειδή πιστεύουμε στην ταινία της ζωής μας, από την οποία προέρχονται».
Όσοι θα διαβιούν με τις «εύλογες δαπάνες» δεν μπορούν να είναι ζεν. Ξέρουν ότι τα συναισθήματα είναι αληθινά και δεν (πολυ)πιστεύουν πια στην ταινία της ζωής τους. Να πιστέψουν ότι αν αποπληρώσουν τα χρέη τους σε έως 20 χρόνια διασώζουν όλη την περιουσία τους; Στο μέλλον το νερό μονάχα θα τρυπάμε, σου απαντάνε.
Να πιστέψουν πολλά μέλη της φτωχοποιημένης μεσαίας τάξης ότι μετά από 12 χρόνια με ενοίκιο στο σπίτι τους -η κτητική αντωνυμία δεν πολυστέκει, αφού δεν θα έχουν την κυριότητα του ακινήτου- θα μπορούν να το ξαναγοράσουν, στη συνολική εμπορική του αξία; Στρώστε τα τεφτέρια σας, ακόμη κι αν δεν εκτιναχθεί το ελατήριο της οικονομίας, υπάρχουν πάντα τα λαχεία. Κάποια στιγμή θα λύσουμε και το παράλογο της ταυτολογίας (πτωχεύει ο φτωχός).
Το κόστος θα είναι υψηλό, μετά από μία δεκαετία καχεξίας. Θα δοκιμαστούν αντοχές πολλών οικογενειών και πολλών επιχειρήσεων, καθώς η πανδημική κρίση προσθέτει πόνο. «Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν». Με τον νόμο.