Το εγχείρημα του Μεγάλου Περιπάτου στην Αθήνα έχει σχολιασθεί εκτενέστατα και από κάθε οπτική. Ακόμη και ο λιγότερο ενημερωμένος πολίτης έχει διαβάσει αναλύσεις που προσεγγίζουν το ζήτημα από πολεοδομικής, αισθητικής, κυκλοφοριακής, οικονομικής και κοινωνικής σκοπιάς, γράφει ο Μιχάλης Χατζηκωνσταντίνου.
Από την έντυπη έκδοση
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
[email protected]
Το εγχείρημα του Μεγάλου Περιπάτου στην Αθήνα έχει σχολιασθεί εκτενέστατα και από κάθε οπτική. Ακόμη και ο λιγότερο ενημερωμένος πολίτης έχει διαβάσει αναλύσεις που προσεγγίζουν το ζήτημα από πολεοδομικής, αισθητικής, κυκλοφοριακής, οικονομικής και κοινωνικής σκοπιάς.
Χθες, όμως, αναδείχτηκε και μια ακόμη πτυχή που είχε μείνει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας: η νομική. Με απόφασή του το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι θα πρέπει να ακυρωθεί η υπουργική απόφαση που παρέσχε νομική κάλυψη για τις σχετικές παρεμβάσεις στο κέντρο της Αθήνας.
Στο σκεπτικό του ΣτΕ αναφέρεται ότι ο περιορισμός της κυκλοφορίας προσώπων και Μέσων Μεταφοράς δεν σχετίζεται με την αντιμετώπιση του κινδύνου διασποράς του κορονοϊού, τον οποίο επικαλείται ρητά η επίμαχη υπουργική απόφαση. Με απλά λόγια, λοιπόν, το ΣτΕ έκρινε ότι η επίκληση της αντιμετώπισης της πανδημίας δεν αποτελεί παρά ένα πρόσχημα για το «πράσινο φως» στα έργα του Μεγάλου Περιπάτου.
Παρ’ όλα αυτά την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές μια βουλευτική τροπολογία της Ν.Δ. ζητούσε να παραταθούν τα έργα μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου, επικαλούμενη και πάλι «τον κίνδυνο διασποράς του κορονοϊού».
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση και ο Δήμος Αθηναίων έχουν κάθε δικαίωμα να διατηρήσουν ή ακόμη και να επεκτείνουν, αν το επιθυμούν, τον αποκαλούμενο «Μεγάλο Περίπατο». Εξίσου προφανές είναι ότι θα κριθούν γι’ αυτό από τους ψηφοφόρους όπως συμβαίνει σε κάθε δημοκρατία. Αυτό που δεν είναι ξεκάθαρο, όμως, είναι γιατί η πολιτεία αισθάνεται την ανάγκη να χρησιμοποιεί την πανδημία ως πρόσχημα για μια τέτοια παρέμβαση. Και μάλιστα σε πείσμα της κρίσης του ανώτατου διοικητικού δικαστηρίου της χώρας.
Την τελευταία περίοδο πλήθος επιστημονικών ερευνών επιχειρούν να χαρτογραφήσουν τους παράγοντες που συμβάλλουν στην τήρηση των μέτρων κατά της πανδημίας. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και στην επιστήμη συσχετίζονται θετικά με την υπεύθυνη στάση των πολιτών. Θα πρέπει να ξανασκεφτούμε, λοιπόν, εάν αξίζει τον κόπο να διακινδυνεύσουμε να πάει «περίπατο» αυτή η εμπιστοσύνη για χάρη αλλότριων στοχεύσεων.