Συνεργασία, συνεργατικότητα, συνέργειες είναι οι λέξεις που πλέον καθορίζουν τις επαγγελματικές μας σχέσεις, την επαγγελματική μας δράση, αλλά κυρίως την εποχή μας.
Του Εμμανουήλ Βιτσαρά*
Συνεργασία, συνεργατικότητα, συνέργειες είναι οι λέξεις που πλέον καθορίζουν τις επαγγελματικές μας σχέσεις, την επαγγελματική μας δράση, αλλά κυρίως την εποχή μας.
Μία εποχή που χαρακτηρίστηκε αρχικά από την εθνική αλλά και την παγκόσμια οικονομική κρίση και την τελευταία χρονιά από την πανδημία του COVID-19, οι συνέπειες της οποίας προβλέπονται να είναι καθοριστικές για την παγκόσμια οικονομία και κατ’ επέκταση και των επιχειρήσεων, ιδιαίτερα των μικρομεσαίων, οι οποίες και αποτελούν τη ραχοκοκαλιά τουλάχιστον για την ελληνική οικονομία.
Και στο ερώτημα πώς θα “βγούμε από τη δίνη” όλων αυτών των προβλημάτων, η απάντηση που όλοι δίνουν είναι “η συνεργασία”. Είναι όμως πράγματι αυτή η λύση; Είναι έτοιμες οι ελληνικές επιχειρήσεις να προχωρήσουν σε συνεργασίες; Υπάρχει η διάθεση, η δυναμική και κυρίως η κουλτούρα να ακολουθήσουμε τα αναγκαία μέτρα και βήματα που θα οδηγήσουν στην επιτυχή συνεργασία ομοειδών επιχειρήσεων;
Στην ελληνική πραγματικότητα, όπου υπάρχει έντονος ανταγωνισμός, η δημιουργία συνεργασιών τόσο οριζόντιων όσο και κάθετων με στόχο τη βελτιστοποίηση αλλά και την ολοκλήρωση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τον κάθε εμπλεκόμενο ίσως αποδειχθεί δύσκολη. Θα χρειαστεί τα εν δυνάμει μέλη της οποιαδήποτε συνεργασίας να θέσουν ξεκάθαρους κοινούς στόχους, να εδραιώσουν σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ τους ώστε να αναπτύξουν κοινή στρατηγική και όραμα και κατ’ επέκταση μια επιτυχημένη συνεργασία η οποία θα αποφέρει καρπούς.
Όλοι, ανεξαιρέτως πιστεύω, συμφωνούμε στη θεωρία και στην ιδέα της συνεργασίας αποδοκιμάζοντας την αξία και την υπεραξία που προσφέρει στην εργασία και ιδιαίτερα για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, και όχι μόνο, αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα έχειπολλάκις αποδείξει ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά.
H πράξη έχει δείξει ότι εταιρείες με κοινό αντικείμενο εργασίας δύσκολα μπορούν να βρουν έναν κοινά αποδεκτό κώδικα επικοινωνίας. Η κουλτούρα του “εγώ” κυριαρχεί και οι περισσότερες επιχειρήσεις οδηγούνται σε μία μοναχική και, στην παρούσα φάση, δύσκολη πορεία, παρόλο που όλοι αναγνωρίζουν τα πλεονεκτήματα, αλλά κυρίως τα αποτελέσματα μιας από κοινού πορείας, όπου ο κάθε συμμετέχων έχει μικρότερο μερίδιο ευθύνης αλλά πιθανόν μεγαλύτερο μερίδιο στην επιτυχία.
Είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε ότι ο κατακερματισμός της αγοράς σε κάθε επίπεδο μόνο απώλειες εσόδων και δυναμικής δημιουργεί, τα οποία εάν ακολουθηθεί διαφορετική προσέγγιση μπορεί να ελαχιστοποιηθούν και τα αποτελέσματα να είναι διαφορετικά. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις διαμεταφορικές επιχειρήσεις αλλά και τις επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών, οι οποίες οφείλουν να λειτουργούν με κριτήρια αυστηρής και διαρκούς συνεργασίας και αποτελούν υπόδειγμα καλής και πολυεπίπεδης συνεργασίας με τους πελάτες τους αλλά και με τους υπόλοιπους κρίκους της εφοδιαστικής με στόχο το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Πώς αλλιώς όμως θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτό εάν δεν υπήρχε αυτή η συνεργασία είτε με την Πολιτεία, είτε με τις αρμόδιες τελωνειακές αρχές, με τους μεταφορείς και τις μεταφορικές εταιρείες, με τους ανταποκριτές ανά τον κόσμο αλλά και με τον εντολοδόχο και φυσικά τον τελικό παραλήπτη; Προσωπικά πιστεύω ότι όταν θέλετε να μιλήσετε σε κάποιον για τον όρο συνεργασία, μιλήστε του για το έργο ενός διαμεταφορέα ή ενός παρόχου υπηρεσιών 3pl με τον πελάτη του.
Τώρα για το τι συμβαίνει μεταξύ ομοειδών επιχειρήσεων, σε όλους τους κλάδους, πρέπει να ομολογήσουμε ότι η κατάσταση είναι διαφορετική ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μικρομεσαίες οικογενειακές επιχειρήσεις. Εκεί, η ατομική προσπάθεια και ο προσωπικός αγώνας του ιδιοκτήτη για την ίδρυση και την καθιέρωση της επιχείρησης σπάνια επιτρέπουν την εισδοχή και κυρίως την αποδοχή νέων προσώπων που πιθανόν θα διεκδικήσουν ηγετική θέση μέσα σε αυτήν με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Παρόλα αυτά όλοι αναγνωρίζουν την ανάγκη για μία νέα πραγματικότητα αφού η αγορά πλέον έχει κορεστεί και δύσκολα μπορεί να αλλάξει και να δημιουργήσει επιπλέον μερίδια αγοράς.
Αυτή η νέα πραγματικότητα δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει και τη δημιουργία στρατηγικών συνεργασιών οι οποίες θα διασφαλίσουν την άμεση και έγκαιρη πληροφόρηση των μελών τους, θα διευκολύνουν την πρόσβαση αυτών σε νέες αγορές, καινοτομίες και τεχνολογίες, θα ενισχύσουν τη διαπραγματευτική τους ικανότητα καθώς θα προσφέρουν ένα μεγαλύτερο και πιο ολοκληρωμένο εύρος υπηρεσιών και προϊόντων και καλύτερες υποδομές και τέλος θα ενισχύσουν τις εμπορικές συνεργασίες με τρίτους.
Τέλος, μέσω νέων εναλλακτικών προτάσεων μπορεί να δημιουργηθούν διαφορετικές προοπτικές συνεργασιών και ανάπτυξης για τις εταιρείες εξασφαλίζοντας όχι μόνο την επιβίωσή τους, αλλά και την περαιτέρω εξέλιξη και άνοδό τους στην εγχώρια αλλά και παγκόσμια αγορά.